review
Call of Duty WWII

De laatste jaren was het gebruikelijk dat de Call of Duty-serie een futuristische setting had, maar dat was niet altijd het geval. Aanvankelijk speelden de games zich uitsluitend af in de Tweede Wereldoorlog. Dit onderwerp was dan ook zeer geliefd in het genre, met spellen als de Medal of Honor-reeks als voornaamste uitdragers. Uit de marketingcampagne bleek al dat men bij Activision enigszins rekent op de nostalgie die deze setting teweegbrengt.

De single-player-campagne start direct herkenbaar met de iconische bestorming van Omaha Beach: D-Day. We zagen deze setting al voorbij komen in Medal of Honor: Frontline (of Allied Assault) en Call of Duty 2, maar met de mogelijkheden van vandaag de dag is de beleving echter dan ooit. Het verdere verhaal heeft duidelijk elementen geleend van grote Hollywoodproducties als Saving Private Ryan en Band of Brothers en zet hiermee een echte cinematische ervaring neer. De realistische graphics en vloeiende overgangen tussen cutscenes en gameplay maken deze ervaring compleet. Epische momenten vormen vaak de crux van missies en die insteek zorgt voor een andere belevenis dan je wellicht van een klassieke Tweede Wereldoorlog-shooter gewend bent.

Het lijkt meer op de modernere Call of Duty-titels, met een snel lopende vertelling en talrijke voertuigmissies. Bloederige momenten lijken de voornaamste toevoeging, maar zijn niet voldoende om Call of Duty WWII echt een eigen identiteit te geven: het is meer van hetzelfde in een nieuw – of oud – jasje. Daar staat tegenover dat je als jongere fan niet bang hoeft te zijn voor een ‘stoffig’ verhaal. Dat de twaalf missies maar zo’n vijf uur in beslag nemen, zijn we inmiddels wel gewend bij deze serie. Voor velen draait het dan ook vooral om de multiplayer.

Dankzij de beta konden we al even proeven van de multiplayermodus en de uiteindelijke versie weet alle verwachtingen waar te maken. Door de setting hoeven we ons minder te irriteren aan overdreven killstreaks. Verder heeft het alles wat je van de serie bent gewend, met de Headquarters en War-modus als grootste toevoegingen.

Headquarters is een sociale ruimte zoals we die kennen van bijvoorbeeld Destiny. Je kunt hier verschillende activiteiten rondom je personage regelen, zoals het lezen van berichten of het accepteren van bepaalde doelstellingen. Het biedt geen grote meerwaarde, maar is meer een vervanging van de standaard menustructuur. De War-modus is een betere toevoeging. Dit spelformaat draait meer om het voltooien (of tegenwerken) van bepaalde tactische doelstellingen. Det geeft een interessante gelaagdheid die wij wel kunnen waarderen, het breekt de gameplay goed op en vormt een mooie afleiding van het doelloos je tegenstanders afknallen.

Natuurlijk maakt ook het beruchte ‘Nazi Zombies’ zijn terugkeer. Dit werd geïntroduceerd in Call of Duty: World at War uit 2008, dat tot dit jaar het laatste deel was dat zich in de Tweede Wereldoorlog afspeelde. Zoals je in onze recensie van de Black Ops III Zombies-DLC kon lezen, hebben wij vooral een zwak voor de heerlijk eenvoudige eerste versie van deze spelmodus. Call of Duty WWII biedt gelukkig de keuze: er is zowel een simpele als een uitgebreide map, die elk hun eigen charme hebben. De verdieping komt hierbij vooral in het personaliseren van je uitrusting, op dit gebied zijn er veel interessante mogelijkheden die uitnodigen tot het zoeken naar een ideale tactiek. Het online gedeelte is dit jaar weer dik in orde. Daarmee is het in ieder geval zeker dat je je een flink aantal uren kunt vermaken met Call of Duty WWII