review
Wolfenstein II: The New Colossus

Drie jaar na The New Order komt Machine Games met de officiële opvolger. De voorgaande titels werden, ondanks de matige graphics, enthousiast ontvangen voornamelijk vanwege de humor en de fijne gameplay. Weet MachineGames ook met Wolfenstein II: The New Colossus hoge ogen te gooien?

De game vangt een paar maanden na de gebeurtenissen uit The New Order aan. William B.J. Blazkowicz ontwaakt uit een vijf maanden durende coma op de Eva’s Hammer, de Duitse U-boot die is veroverd door het genootschap van Blazkowicz. Deze onderzeeër wordt aangevallen door Frau Engel, een Nazi-commandant die een behoorlijke hekel aan onze hoofdrolspeler heeft nadat hij haar man in het vorige deel heeft vermoord.

Het is fijn dat er eindelijk weer eens een first-person-shooter is die volledig draait om een goed verteld verhaal en niet de online-modus. De makers hebben goed begrepen dat niet iedereen zit te wachten op een online schietfestijn en hebben al hun liefde en aandacht gestopt in de campagne. Dit betaalt zich dan ook goed uit. Je voelt je daadwerkelijk verbonden met de personages en er wordt ook de tijd genomen deze uit te diepen. De emotionele momenten die het verhaal kent komen daardoor erg goed uit de verf.

Wie de voorgaande delen heeft gespeeld weet dat humor een erg grote factor is in de Wolfenstein-serie. Ook dit deel is weer voorzien van de nodige harde grappen. Werkelijk niemand wordt gespaard, waaronder Duitsers, Amerikanen, dikke mensen en gehandicapten. Doordat de game dit niet tot een kleine groep beperkt komt het er grotendeels mee weg hoewel sommige grappen op, of misschien wel over het randje gaan. Of je dit kunt waarderen verschilt per mens, maar wij hebben op een aantal momenten wel wat ongemakkelijk op onze stoel gezeten vanwege de grappen.

Qua gameplay is er niet veel nieuws onder de zon en dat is eigenlijk wel prima, aangezien de kern al behoorlijk goed was. Het basispakket van rennen, om hoekjes kijken en een keur aan schietijzers is aanwezig, met als grote pluspunt het gebruiken van twee wapens tegelijk. Dit is erg goed uitgewerkt en kan met bijna elke combinatie. Sowieso voelt het schietgeweld erg soepel, zelfs in vergelijking met andere first-person-shooters. De tactische elementen komen ditmaal van hooggeplaatste Duitse commandanten die meer troepen kunnen oproepen. Je zal hen eerst uit moeten schakelen om de eindeloze stroom aan vijanden te stoppen. Dit maakt dat de game niet snel saai aanvoelt, al wordt het op een bepaald moment wel wat repetitief.

Grafisch gezien zijn er ook flinke stappen gemaakt. De game ziet er beduidend beter uit dan zijn voorgangers. Wat wel opvalt is dat het spel er tijdens de tussenfilmpjes nog een stukje fraaier uitziet dan tijdens het spelen. Dit gebeurt natuurlijk wel vaker, alleen lijkt hier het verschil groter dan we normaal gesproken zien.

Wolfenstein II: The New Colossus is  een logisch vervolg op The Old Blood en The New Order. Alle kenmerkende elementen zijn weer aanwezig, maar dan grootser en beter uitgevoerd. Dat maakt van deze game een dikke aanrader voor liefhebbers van first-person-shooters met een goede campagne, hoewel de aanwezige humor voor sommigen misschien wat te ver gaat.