review
Syberia

Syberia is 9 januari 2018 alweer zestien jaar oud en daarom heeft Microïds het spel naar de Nintendo Switch gebracht. Destijds werd het geprezen vanwege de schitterende graphics en het ijzersterke verhaal. Sinds 2002 zijn er natuurlijk enorm veel spellen verschenen die aan diezelfde kenmerken voldoen, zoals bijvoorbeeld The Last of Us. Het is dus maar de vraag of het verhaal aantrekkelijk genoeg is voor de huidige generatie, want ditmaal zal Syberia het niet moeten hebben van het grafische aspect.

In Syberia volgen we het verhaal van Amerikaanse advocate Kate Walker, die naar Valadilène wordt gestuurd om een overname van een speelgoedfabriek af te handelen. Bij aankomst in het Franse dorpje blijkt dat de eigenaresse, Anna Voralberg, kort daarvoor is overleden. Kate zal in contact moeten proberen te komen met Hans Voralberg, om de overname toch tot een goed einde te brengen. Met de hulp van de automaton (een soort humanoïde robot) Oscar gaat ze langs plaatsen in centraal- en oost-Europa, en uiteindelijk naar Rusland.

Zoals eerder gezegd moet Syberia het vooral hebben van het ijzersterke verhaal. Gelukkig staat dit, na bijna zestien jaar, nog steeds overeind. Het zorgt ervoor dat je moeite moet doen om het weg te leggen, omdat je steeds wilt weten hoe het nu verder gaat. Ook zit het vol met interessante personages die, ondanks de soms beperkte grootte van hun rol, de nodige aandacht hebben gekregen. Zo is er bijvoorbeeld het jongetje Momo, die woont in Valadilène en Kate helpt bij de nodige puzzels. Zijn rol is dan misschien niet zo heel groot, toch krijgt hij een interessant achtergrondverhaal. Kate Walker is een sterke vrouwelijke protagonist en te vergelijken met bijvoorbeeld Lara Croft. Al vanaf het eerste moment is het niet moeilijk om een band met haar te krijgen, maar dat geldt eigenlijk voor het grootste deel van de personages in Syberia.

Goede verhalen kunnen jarenlang overleven, maar datzelfde is niet van toepassing op gameplay. Het is overduidelijk dat Syberia een spel is uit een andere generatie. De camerapositie is vast en dat zorgt ervoor dat belangrijke elementen soms niet direct zichtbaar zijn. Zo zit de speelgoedfabriek in Valadilène op een plek die de nodige precisie vereist om te bezoeken. Ook komt het regelmatig voor de Kate achter een onzichtbare muur blijft haken, waardoor het lijkt alsof ze een sprintje trekt maar niet vooruitkomt. Tegenwoordig hebben we zoiets als motion capture, hierdoor bewegen de personages bijna net zoals in het echt. Helaas was deze techniek in 2002 nog niet zover dat het gebruikt werd voor games. De bewegingen van Kate en consorten zijn dus vrij houterig. Gelukkig is het niet vervelend, maar heeft het eerder iets komisch.

De besturing van Syberia is vrij eenvoudig; je loopt rond en gebruikt bepaalde objecten door een druk op de knop. Het is daardoor op alle mogelijke manieren te spelen, zelfs met maar een Joy-Con-controller. Ook is het voor het eerst dat je kunt genieten van deze klassieker op een draagbare console. Het spel is ook uitgebracht voor Nintendo DS, Android en iOS, maar die kunnen grafisch gezien niet op tegen de Switch-versie. Met andere woorden: dit is de eerste draagbare versie die de moeite waard is om te spelen.

Syberia blijft nog steeds een geweldige game. Het spel moet het nu vooral hebben van zijn sterke verhaal en niet meer van de oogstrelende graphics. Toch is dit grafisch gezien de beste versie die er te krijgen is. Zelfs de Xbox 360-versie uit 2014 ziet er niet zo mooi uit als deze. Het blijft wel een zestien jaar oud spel en dat is te merken aan de gameplay; onzichtbare muren, vreemde camerastand en houterige bewegingen maken soms pijnlijk zichtbaar uit welke periode het komt. Laat je daardoor niet tegenhouden, want Syberia is en blijft een klassieker die iedereen gespeeld moet hebben. Het verhaal alleen is goed genoeg om dit eerste deel uit de Syberia-reeks na al die jaren nog steeds aan te raden.