review
Rogue Trooper Redux

Toen Rebellion in 2006 met Rogue Trooper kwam, waren de reacties veelal lovend. Elf jaar later vond de maker, bekend van onder andere de Sniper Elite-serie, het tijd voor een remaster voor de huidige generatie consoles en pc. Is deze remake van de cover-based-shooter een schot in de roos of toch een losse flodder?

In Rogue Trooper Redux speel je als Rogue, een soldaat die genetisch gemodificeerd is om oorlog te voeren. Samen met je team van supersoldaten neem je het op tegen de Norts, die enigszins Russisch over doen komen, op een planeet genaamd New Earth. Het verhaal begint wanneer je gedropt wordt op een grootschalig slagveld, waar al snel een hinderlaag blijkt te zijn. Je komt erachter dat je bent verraden door je eigen kant en zint op wraak. In de hinderlaag en de daarop volgende chaos sneuvelen je drie kameraden Helm, Bagman en Gunnar al snel. Wat erger klinkt dan het is, want alle supersoldaten dragen een chip in hun nek welke alle gedachten en ervaringen opslaan. Je maten kunnen dus opnieuw gekweekt worden in een lab. Maar om ze ‘vers’ te houden, plant je ze in je eigen uitrusting. De namen van je maten komen niet al te toevallig overeen met hun materiële bestemming. Gunnar wordt in je wapen geplaatst, Bagman in je rugtas en Helm zou geen uitleg nodig moeten hebben. Je uitrusting neemt hierbij de persoonlijkheid van deze heren over, wat je van de nodige commentaar en advies voorziet in je verdere zoektocht.

De campagne telt in totaal dertien missies, waar je redelijk snel doorheen speelt, die vaak erg rechtlijnig, maar meestal wel vermakelijk zijn. Je kunt deze op verschillende moeilijkheidsgraden spelen afhankelijk van je voorkeur en kundigheid. Qua besturing kan je wel echt merken dat het om een remake gaat. Er zijn een aantal aanpassingen aan de besturing toegepast, maar deze voelen helaas vaak net niet soepel genoeg.

In Rogue Trooper Redux heb je één wapen dat zich aanpast aan de verschillende situaties. Zo kan deze veranderen in een sentrygun, een scherpschuttersgeweer of shotgun. Dit is een goeie vondst en maakt de levels zeer leuk om doorheen te knallen, zeker in combinatie met de sneren die je krijgt van de schietgrage Gunnar. Zo is hij bepaald niet blij als je een geluiddemper op hem plaatst of, in zijn ogen, teveel kogels mist. Je rugtas, Bagman, zorgt ervoor dat je gezondheidsniveau op peil blijft. Daarnaast maakt hij ammunitie en upgrades voor je uit grondstoffen die je uit de omgeving en van dode vijanden verwerft. Tot slot is Helm in je helm verantwoordelijk voor de afleiding, door een hologram te creëren. Terwijl de vijand bezig wordt gehouden, kun jij een goede positie zoeken om toe te slaan. Ook voor het hacken van deuren is Helm je held.

Naast de campagnemodus zijn er een tweetal andere spelvarianten. Deze zijn beide solo of co-op te spelen. In de eerste, genaamd Stronghold, neem je het met maximaal vier man op tegen een eindeloze stroom Norts. Deze modus is erg vermakelijk en hier zou je, mits met een beetje degelijk team, aardig wat tijd in kwijt kunnen. Het andere Progressive lijkt meer op de campagne, waarbij je van A naar B moet en onderweg ‘enige’ tegenstand tegenkomt. Wat de lol er wel een beetje vanaf haalt, naast de eerder genoemde besturing, is de gebrekkige AI van je tegenstander. De vijanden lijken bij vlagen gewoon te wachten om neergeschoten te worden of laten net een been uitsteken wanneer ze wel besluiten om te schuilen, erg jammer.

Als we alle voorgenoemde punten op een rijtje zetten, komen we tot de conclusie dat het spel voor de liefhebber zeker de moeite waard is. Het bevat een aantal schoonheidsfoutjes die je wel voor lief moet nemen. Maar als je dat doet, heb je zeker een vermakelijke shooter die met zijn interessante verhaal en humor vaak een glimlach op je gezicht kan toveren. De extra online modi zorgen ervoor dat je het spel niet meteen weg hoeft te leggen nadat je de (te) korte campagne hebt uitgespeeld.