review
Middle-earth: Shadow of War

In 2014 verscheen Middle-earth: Shadow of Mordor, een game die zich afspeelt in de wereld die geschapen is door J.R.R. Tolkien. Het spel onderscheidt zich door de aanwezigheid van het Nemesis-systeem. Dit zorgt ervoor dat de toekomst van de verschillende Orks deels gebaseerd zijn op jouw acties. Monolith Productions heeft aan dit concept weinig aangepast, maar is vooral bezig geweest met het verfijnen van het systeem. Het resultaat hiervan is terug te vinden in Middle-earth: Shadow of War en plaatst ons andermaal in de schoen van Talion.

Middle-earth: Shadow of War gaat verder waar het vorige deel is geëindigd. Talion en Celebrimbor hebben Sauron weten te stoppen, maar hij is nog niet verslagen. In de hoop Sauron de definitieve genadeslag te geven, smeedt Celebrimbor een nieuwe ring. Helaas raakt Talion deze al vrij vroeg in het verhaal kwijt aan een oude bekende. Shelob, de gigantische spin die we kennen uit de film, is in dit spel een aangename maar sluwe verschijning en wordt de nieuwe eigenaresse van de ring. Talion en Celebrimbor zullen met een nieuw plan moeten komen.

Het verhaal begint niet echt origineel, want dat van die ringen hebben we natuurlijk al vaker gehoord. Het feit dat Shelob nu geen flinke nachtmerrie is voor mensen met arachnofobie is natuurlijk wel een onverwachte wending. Helaas lijkt dit voor het gevoel niet helemaal te passen in de wereld die J.R.R. Tolkien voor ons heeft gecreëerd. Het is natuurlijk ook behoorlijk riskant om verder te borduren op het levenswerk van iemand als Tolkien. Misschien dat het verhaal daarom niet echt heel erg spannend en vernieuwend is. Gelukkig weet het wel lang genoeg te boeien en zit het ook niet in de weg.

Grafisch gezien is Shadow of War op sommige momenten een plaatje om naar te kijken. Toch moet het spel op een aantal vlakken behoorlijk inleveren, waarschijnlijk omdat het anders te zwaar wordt voor de huidige generatie consoles. Met name de verschillende texturen die gebruikt worden voor gebouwen lijken niet meer van deze tijd. De verschillende menselijke personages hebben waarschijnlijk ook niet de juiste hoeveelheid aandacht gekregen. Wanneer de rest niet zo mooi was geweest, was het waarschijnlijk ook niet zo opgevallen. Gelukkig is het ook weer niet zo hinderlijk en zie je het vooral wanneer je erop gaat letten.

Waar dit spel het van moet hebben, is natuurlijk het veelgeprezen Nemesis-systeem. Dit kennen we allemaal nog van het vorige deel en is nog steeds net zo goed. Alle keuzes die je maakt, gevechten die je wint of verliest en paden die je bewandelt, hebben invloed op de loopbaan van de verschillende Orks. Dit is nog steeds even bevredigend als drie jaar geleden en het is vreemd dat andere ontwikkelaars dit nog niet hebben geadopteerd. Het Nemesis-systeem geeft alle belangrijke Orks in Shadow of War een eigen persoonlijkheid met zwakke en sterke punten. Het is ook belangrijk om deze te leren kennen om ze vervolgens op elke mogelijke manier te gebruiken.

Het gevechtssysteem heeft ook geen grote veranderingen ondergaan en dat is maar goed ook. Talion heeft verschillende vaardigheden die vrij te spelen zijn naarmate het spel vordert. Je kunt ervoor kiezen om heel sterk en krachtig te worden of om meer gebruik te maken van stealth. De keuze is helemaal aan jezelf en dat maakt het eigenlijk ook zo goed. De vrijheid die je hebt in combinatie met de responsiviteit van het personage Talion maken van Shadow of War een aangenaam geheel.

Is er dan helemaal niks nieuws aan deze game? Natuurlijk wel. De grootste verandering zijn de zogenaamde ‘fortress sieges’. Elk gebied heeft zijn eigen fort en deze wordt geleid door een overlord. Deze machtige Orks staan er niet alleen voor en hebben een compleet leger tot hun beschikking inclusief de nodige warchiefs. In je eentje is het onmogelijk om een fort te overmeesteren, dus zul je zelf een leger moeten opbouwen om kans te maken op de overwinning. Met alleen brute kracht zul je er niet komen en dus zul je Orks op verschillende manieren moeten inzetten. Zo kun je ze bijvoorbeeld rekruteren om ze vervolgens als spion terug te sturen of je kiest ervoor om ze een bedreiging te laten overbrengen. Hierdoor verandert Shadow of War in een soort van schaakspel en dat maakt het erg interessant.

Zoals zoveel spellen tegenwoordig bevat ook deze game microtransacties. Er zijn verschillende soorten loot-boxes te koop die je voorzien van de nodige uitrustingen en Orks voor je leger. Normaal gesproken zijn dit soort dingen heel normaal voor multiplayer, maar hier is het te gebruiken voor de singleplayer. Ondanks de vele verhalen die ronddwalen op het internet heb je deze microtransacties helemaal niet nodig om het verhaal tot een goed einde te brengen. Er valt namelijk genoeg te verzamelen in Middle-earth en ook aan Orks is er geen enkel tekort.

Middle-earth: Shadow of War is in alle opzichten een verbeterde versie van Shadow of Mordor. Het Nemesis-systeem blijkt wederom een groot succes en is ditmaal nog een stukje beter. Er zijn zoveel verschillende Orks met allemaal hun eigen verhaal en gelukkig ook met de nodige humor. Grafisch gezien ziet het er soms behoorlijk indrukwekkend uit, maar er zijn ook momenten dat het iets wegheeft van het vorige deel. Het verhaal is niet heel erg indrukwekkend en dat is een kleine tegenvaller. Gelukkig is het wel goed genoeg om je lang genoeg te boeien. De ‘fortress sieges’ maken van Shadow of War een soort van schaakspel waardoor het lang interessant blijft.