review
Atomic Blonde

Stuntexperts Chad Stahelski en David Leitch sloegen de handen met succes ineen als regisseursduo van John Wick. Eerstgenoemde ging vervolgens aan de slag met het vervolg op die film, terwijl David Leitch zich op andere projecten richt. Hij is momenteel bezig met Deadpool 2, maar maakte tussendoor ook nog Atomic Blonde.

MI6-agente Lorraine Broughton (Charlize Theron) wordt in de dagen voor de val van de muur naar Berlijn gestuurd voor een gevaarlijke missie. Zij moet een lijst met dubbelagenten uit handen van de Russen houden, om de Koude Oorlog niet verder te laten escaleren. Hierbij krijgt ze hulp van een plaatselijk contact en collega David Percival (James McAvoy). Dit blijkt hard nodig wanneer niet alleen de KGB, maar ook de mysterieuze Delphie Lasalle (Sofia Boutella) haar blijven achtervolgen. Terwijl het Ijzeren Gordijn langzaam afbrokkelt, raakt Lorraine steeds verder bedolven onder complotten en bedrog.

Foto: Focus Features

Atomic Blonde deelt het voornaamste pluspunt met John Wick, namelijk de actiescènes. Deze zijn van zeer hoog niveau; zowel door het stunt- als camerawerk. De ingewikkelde choreografiëen worden meer dan overtuigend uitgevoerd en komen op een natuurlijke en geloofwaardige manier over. Het gaat hier niet om hevig gestilleerde bewegingen, zoals in oude kungfu-films, maar meer de directe bruutheid zoals we die kennen van de Jason Bourne-reeks. De overtuigingskracht komt ook grotendeels door het aandeel van Charlize Theron (Kubo and the Two Strings, Fast & Furious). Haar sterke aanwezigheid maakt de handelingen van Lorrain Broughton des te geloofwaardiger. Daarnaast is ook James McAvoy (Split) altijd een goede aanvulling op elke cast.

Toch hadden deze aspecten wel een beter geheel verdiend; David Leitch is beter thuis in het tonen van stunts dan in het vertellen van een verhaal. Niet alleen hebben we het plot al eerder gezien in films als Mission Impossible en Skyfall, de uitvoering is ditmaal ook nog eens onnodig ingewikkeld. Er is gebruikgemaakt van een raamvertelling, in de vorm van Lorraine’s debriefing. Het hieruitvolgende achronologische narratief heeft een totaal gebrek aan structuur en scènes worden vaak letterlijk aan elkaar gepraat door een verkapte voice-over. De manier waarop de jaren ’80-soundtrack wordt ingezet is vermakelijk, maar te makkelijk om het geheel te redden; na de eerste paar nummers voelt het vooral als een gimmick. Het maakt van Atomic Blonde een aardige actiefilm die niet vervelend, maar ook niet heel interessant is.