review
Split

Split is nu te koop als Blu-ray en DVD.

M. Night Shyamalan maakte in de jaren ’90 veel indruk met films als The Sixth Sense, Signs en Unbreakable. Hierna ging het bergafwaarts; door teleurstellende producties als The Lady in the Water, The Happening, The Last Airbender en After Earth werd Shyamalan het lachertje van de industrie en onderwerp van veel spot. Samen met Jason Blum van Blumhouse Productions wist de regisseur zijn carriere nieuw leven in te blazen met het kleinschalige The Visit. Die samenwerking heeft nu een uiterst geslaagd vervolg gekregen in de vorm van Split.

Na afloop van een feestje worden Casey (Anya Taylor-Joy), Claire (Haley Lu Richardson) en Marcia (Jessica Sula) gedwongen meegenomen door de mysterieuze Kevin (James McAvoy). Wat lijkt op een ordinaire ontvoering, blijkt een diepere reden te hebben. Kevin is namelijk schizofreen en zijn daad is het resultaat van de wisselwerking tussen 24 verschillende identiteiten. Deze bepalen niet alleen zijn gedachtes, maar hebben ook invloed op zijn fysieke kracht. De dames zullen hier slim gebruik van moeten maken om heelhuids te ontsnappen. Helaas blijkt dat het plan van Kevin een uiterst specifiek doel heeft en hij vastbesloten is om dit te voltooien.

Foto: Universal Pictures

Voor Anya Taylor-Joy is dit de derde grotere film. Met haar vorige twee prestaties, Morgan en vooral The Witch, kon ze al op veel van onze lof rekenen en met Split krijgt de sterke reeks een vervolg. Haar personage wordt een stuk beter uitgediept dan die van Haley Lu Richardson (The Bronze) en Jessica Sula (Skins) en Taylor-Joy maakt deze status meer dan waar. Toch is dit de enige keer dat ze niet met kop en schouders boven de rest uitsteekt; die eer is ditmaal toebedeelt aan James McAvoy (X-Men). De man met vele persoonlijkheden lijkt het ideale speelparadijs voor een acteur, maar zou in mindere capabele handen al snel als een goedkoop trucje kunnen aanvoelen. McAvoy weet elk aspect met overtuiging over te brengen door zijn motoriek en spraak op effectieve wijze aan te passen.

Maar natuurlijk is Split ook de glorieuze terugkeer van M. Night Shyamalan. Eind jaren ’90 werd de regisseur bestempeld als de nieuwe Steven Spielberg en kreeg hij vele dure projecten toegeschoven. Het is inmiddels wel duidelijk dat Shyamalan vooral sterk is in kleinere producties waarin de personages centraal worden gesteld. Zijn spanningsopbouw is goed en ook de manier waarop hij de kijker langzaamaan meer informatie geeft zorgt ervoor dat de interesse blijft behouden. Het enige minpuntje is dat de expositie soms iets te aanwezig is, waardoor sommige dialogen wat onnatuurlijk aanvoelen. De manier waarop psychische problemen worden weergegeven is natuurlijk ook verre van realistisch, maar gezien het karakter van de film stoort dit niet echt. Shyamalan legt een aantal subtiele links naar het dierenrijk om onverklaarbare elementen net geloofwaardig genoeg te houden. Het slot vormt nog de kers op de taart, vooral voor Shyamalan-fans werpt dit een zeer interessant balletje op.