nieuws
Festival Friday – Sfeerverslag London Calling Vrijdag

Afgelopen weekend was het weer tijd voor het showcase-festival London Calling. Nu deze niet alleen meer op de Britse indie-scene let, is de variatie veel groter geworden. Met een grote afvaardiging vanuit Australië en bands vanuit Philadelphia en Los Angelos heeft het festival een internationaal karakter gekregen. In deze Festival Friday behandelen we de leukste bands en een sfeerverslag van de London Calling vrijdag.

Het mooie aan London Calling is dat de concerten in de twee zalen elkaar afwisselen. Is het ene concert afgelopen dan hobbel je binnen een minuut naar de andere zaal om daar het volgende mee te pakken. Heb je geen zin in de drukte bij de kleine zaal, deze is bijna altijd helemaal vol, dan kun je in de grote zaal via een livestream kijken terwijl je in alle rust je biertje drinkt.

Black Honey

Op de vrijdag keken wij vooral uit naar de Britse band Black Honey. Twee weken terug tipten wij deze al in de Festival Friday. Ze maakten dit jaar enorme sprongen met hun singles ‘Hello Today’, ‘All My Pride’ en ‘Corrine’. Hoewel ze nog geen debuutalbum hebben uitgebracht weet de band toch een krachtige show neer te zetten die op de grotere festivals niet zou misstaan. Vooral frontvrouw Lizzy Bee weet het publiek in te pakken. Haar combinatie van een krachtige performance en een sexy rockchick-imago werkt. Ze weet het publiek mee te krijgen en zorgt hiermee dat de show op geen moment verveelt of inzakt, ook al zitten er rustige nummers in de set. Hopelijk zien we deze band snel terug op een Lowlands, DTRH of Best Kept Secret.

Gold Class 

Een van die Australische bands die ons grepen waren de heren van Gold Class. De diepe, rustige stem van zanger Adam Curley heeft iets bijzonders en laat je niet meer los. Zijn schreeuwerige rauwe randje en de uptempo-drums, begeleidt door bas en gitaar, laten je verlangen naar meer. Dat maakt het jammer dat het optreden aan de korte kant was. We want more!

Palace

De band waar we juist zoveel van hadden verwacht, stelde teleur. Palace leek iedereen te vriend te willen houden en speelde vooral de rustige nummers van hun debuutalbum. Van de agressiviteit die wij op ITGWO en tijdens hun optreden in Bitterzoet zagen, leek weinig over. Daardoor was het optreden niet krachtig of spannend genoeg om indruk te maken op dit showcase-festival, waar veel andere bands dat wel deden. Jammer.

Miya Folick 

Onze grote verrassing voor ons was Miya Folick. Verscheidenheid is het codewoord bij deze zangers uit Los Angelos. In haar show speelt ze het ene moment nog surfpunk en het andere moment stuurt ze haar band van het podium af om solo een folksong ten gehoren te brengen. Een bijzondere combinatie die werkt bij Folick.