review
NieR: Automata

NieR: Automata is een voorbeeld van een verborgen gouden juweeltje. Het genre JRPG zal niet iedere gamer aantrekken en dat is jammer, want het overtreft alle verwachtingen van een RPG-spel. Origineel is Automata een vervolg op Nier uit 2010, wat weer een spinoff is uit de Drakengard-series. Toch hoef je beiden niet gespeeld te hebben om te begrijpen waarover NieR: Automata gaat. In een post-apocalyptische setting op aarde is de mensheid bijna uitgeroeid na een invasie van machines en gevlucht naar de maan. Vanuit daar slaan ze terug met de YoRHa, androïdes die vechten onder het mom van ‘Glory to mankind’. Het verhaal draait om het YoRHa-model 2B dat samen met 9S naar Aarde gaat om te vechten tegen de machines. Het is een JRPG met behoorlijk sterke hack and slash en beat ‘em up elementen.

Het eerste halfuur van NieR: Automata maakt op gebied van gameplay al een hoop indruk. In een oude fabriek die nu wordt gebruikt voor de productie van machines gaat 2B op zoek naar de vijand. Onderweg kom je grote hoeveelheden machines tegen, die 2B moeiteloos verslaat. Vechten gebeurt op korte afstand met een zwaard die 2B draagt. Daarnaast krijgt ze hulp van de Pod, een robot die op lange afstand lasers schiet. Vreemd genoeg is het niet mogelijk om aanvallen van de vijand te blokkeren. Wel kun je deze gelukkig ontwijken; de ontwijkmanoeuvre is dus je grote vriend. Vechten in NieR voelt dan eigenlijk ook gewoon heerlijk een vlekkeloos. Vooral tijdens de bossfights voelt het alsof je meer geniet van de creativiteit van het spel, dan een pittige vijand die je moet verslaan. Hoewel het voornamelijk een third-person-perspectief is, schuift de camera af en toe naar een 2D-perspectief wat een interessante wending is. Uiteindelijk komen 2B en 9S voor meerdere Goliaths te staan, machines met het formaat van een kleine fabriek. Na een intense eerste bossfight lijkt de enige oplossing een zelfdestructie met behulp van de black box van 2B en 9S.

Hoewel het verhaal in het begin nog niet bijzonder en pakkend lijkt, bewijst NieR: Automata het tegendeel. Na een tijdje wordt je steeds dieper verwikkeld in een oorlog tussen androïdes en machines. Hoewel de androïdes net zoals de machines emotieloos horen te zijn, betrap je ze beiden op een vorm van emotie. Na een tijdje blijft er een vraag in je achterhoofd; Wat onderscheidt de androïde van de machine eigenlijk? NieR: Automata is niet zomaar een verhaal, maar een avontuur dat je meeneemt in een draaikolk van soms zelfs bizarre plottwists. Alleen voor het verhaal al is NieR zeker de moeite waard om het te spelen. En na het uitspelen voor de eerste keer ben je nog niet klaar, want de game kent meerdere eindes vanuit verschillende perspectieven.

NieR speelt zich voor een groot deel af op de verlaten aarde. Dat is ontzettend goed verwerkt, want vanaf het moment dat je de eerste stappen zet, krijg je hetzelfde apocalyptische gevoel zoals in bijvoorbeeld ‘The Last of Us‘. De Aarde is vervallen en overgenomen door de wilde natuur, hier en daar rennen wat wilde zwijnen nietsvermoedend tussen de machines. De omgeving is semi-open-wereld: je hebt de keuze om de boel te verkennen, wat sidequests te doen of het verhaal te volgen. Dankzij goede graphics levert dit wat mooie plaatjes op tijdens het spelen. Bijzonder is dat net zoals in Dark Souls je lichaam op de plek blijft liggen waar je bent doodgegaan. Andere spelers kunnen hier gebruik van maken, ze kunnen items verzamelen of het lichaam gebruiken als bondgenoot voor in gevechten. Overigens verlies je als je doodgaat alle items, die je alleen kunt terug krijgen door terug naar de plek te gaan waar je stierf. Dit allemaal bij elkaar vergt behoorlijk wat rekenkracht van de PlayStation 4. En hoewel af en toe de framerates zakken tijdens bossfights, draait NieR: Automata algeheel op een vloeiende 60 frames per seconde.

Wat natuurlijk niet mag ontbreken aan een RPG, is het upgraden van de uitrusting. Dit voelt in NieR een beetje kaal aan: naast het upgraden van wapens bevat het een upgradesysteem bestaande uit chips. Met dit upgradesysteem zorg je ervoor dat je aanvallen en verdediging sterker worden door chips toe te voegen of te vervangen. Hoewel het systeem goed past bij het thema van een androïde, voegt het eigenlijk weinig toe. Er is weinig toelichting hoe chips toegevoegd kunnen worden, waardoor het systeem onhandig overkomt. Ook mist het upgradesysteem toch wat diepgang, omdat deze chips gemakkelijk gekocht kunnen worden en niet gemaakt worden uit onderdelen.

NieR: Automata is een prachtige creatie van Platinum Games waarin we het verhaal volgen van een oorlog tussen androïdes en robots die veel vragen oproepen. Na een keer spelen ben je nog zeker niet klaar dankzij meerdere eindes in het spel. Vechten in NieR voelt heerlijk dankzij gevariëerde bossfights en hele hordes vijanden die je kunt verslaan. Het upgraden van je uitrusting valt enigzins wat tegen, maar dit houdt het ook wel lekker eenvoudig zodat je je volledig op het verhaal kunt concentreren. NieR: Automata is zeker een aanrader om te spelen voor iedere liefhebber van (J)RPG en hack-and-slash-spellen.