review
Styx: Shards of Darkness

Styx (zoals de rivier) is oorspronkelijk afgeleid van een Grieks woord en betekent haat of afschuw, vooral tegenover mensen. Daarnaast is Styx de hoofdpersoon in Shards of Darkness, maar de Griekse betekenis omschrijft hem behoorlijk goed. Deze kwaad kijkende goblin was oorspronkelijk een personage in Of Orcs and Men, maar kreeg in 2014 zijn eigen game: Master of Shadows.

Het is alweer bijna drie jaar geleden dat Styx: Master of Shadows uitkwam voor PlayStation 4, Xbox One en PC. Dit deel werd door de critici redelijk goed ontvangen, maar is er nooit echt in geslaagd om populair te worden bij het grote publiek. Weet het nieuwste deel in de Styx-serie daar in te slagen of gaat het Master of Shadows achterna?

Styx: Shards of Darkness gaat verder waar Styx: Master of Shadows ophield. Vlak na de val van de Akenash-toren, waar het eerste deel zich afspeelde, moet Styx noodgedwongen onderduiken om te ontkomen aan de mensen en elven die wraak op hem willen. Normaal gesproken treedt Styx niet zo snel uit de schaduw, maar een buitengewone kwestie zorgt ervoor dat hij zijn schuilplaats moet verlaten. Er is iets gaande in Körangar, de stad van de donkere elven die normaal gesproken alleen te betreden is op uitnodiging.

Styx grijpt zijn kans de stad binnen te dringen tijdens een diplomatieke bijeenkomst die gehouden wordt in Körangar. Al snel komt hij erachter dat niets is wat het lijkt en de bijeenkomst niets meer is dan een façade. Styx ontdekt dat de legers van de elven en de dwergen samenwerken, omdat hun wederzijdse haat tegenover de goblins is gegroeid na de gebeurtenissen in Master of Shadows. Styx moet er nu voor zorgen dat er een einde komt aan deze nieuwe bondgenootschap.

Styx: Shards of Darkness begint met een proloog die je kennis laat maken met een deel van de vaardigheden die je kunt gebruiken in het spel. Gelijk vwordt al duidelijk dat het gebruik van de Unreal Engine 4 ervoor zorgt dat Shards of Darkness er grafisch behoorlijk op vooruit is gegaan ten opzichte van Master of Shadows. Wat ook meteen opvalt, is dat de besturing van Styx niet tot nauwelijks gewijzigd is en dat is maar goed ook, want zo kan iedereen die het eerste deel gespeeld heeft weer lekker snel verder gaan. Mocht je Styx: Master of Shadows niet gespeeld hebben; geen probleem want de besturing is redelijk eenvoudig onder de knie te krijgen.

Wat niet eenvoudig is, is de moeilijkheid van Styx: Master of Shadows. In het begin wordt aangeraden om de optie ‘easy’ te kiezen wanneer je niet veel ervaring hebt met stealth-games. Waarschijnlijk is voor het grootste gedeelte van de spelers dit ook de meest geschikte manier om het spel te spelen, want zelfs de meest eenvoudige stand kan voor een hoop frustratie zorgen. Dit zorgt er overigens nooit voor dat het spel niet leuk meer is, maar eigenlijk alleen maar dat je blijft proberen de missie te voltooien.

Het spel is op verschillende manieren te spelen; je kunt ervoor kiezen om tegenstanders te omzeilen of om ze te doden. Waneer je voor de laatste optie kiest, heb je een heel arsenaal aan hulpmiddelen tot je beschikking. Styx heeft natuurlijk zijn oude vertrouwde dolk om vijanden uit te schakelen, maar hij kan ook kiezen voor o.a. een pijl met gif. Deze is bijzonder handig omdat je hiervoor niet heel erg dicht bij je tegenstander in de buurt hoeft te komen. Tijdens de missies komt Styx veel verschillende soorten grondstoffen tegen, waarmee hij via het craft-systeem, verschillende nieuwe wapens en hulpmiddelen kan maken. Dit is vrij eenvoudig om te doen en ook erg handig, omdat je zo gemakkelijker tegenstanders kunt uitschakelen.

Elke missie die Styx moet voltooien heeft ook nog een aantal optionele opdrachten, zoals het verwijderen van pamflets die verspreid hangen over het gebied. Door het voltooien van de missies, maar ook de extra opdrachten, verdien je zogenaamde skill-points. Deze punten kun je gebruiken voor het upgraden van bestaande of het verkrijgen van nieuwe vaardigheden. Zo kun je bijvoorbeeld een aanval vanuit de lucht doen, wanneer je genoeg skill-points inwisselt. Het systeem is leuk bedacht en zorgt ervoor dat je sneller wat optionele missies meepakt om zo genoeg punten te verzamelen.

De meeste punten die hierboven besproken zijn waren voor een groot deel ook wel aanwezig in Master of Shadows, maar dat geldt niet voor de compleet nieuwe co-op-modus. Deze geeft de mogelijkheid om de verschillende missies samen met iemand anders te doorlopen. Hierdoor krijg je een compleet andere ervaring, omdat je nu niet alleen rekening hoeft te houden met jezelf, maar ook met de ander. De kans dat je ontdekt wordt is hierdoor natuurlijk twee keer zo groot, maar het brengt ook nieuwe mogelijkheden met zich mee. Zo kan iemand bijvoorbeeld een tegenstander afleiden, terwijl de ander langzaam richting het doel sluipt. De co-op-modus is dus echt een goede zet geweest en zorgt ervoor dat je langer plezier van het spel zult hebben.

Styx: Shards of Darkness is dan misschien niet te vergelijken met grafische toppers zoals Horizon: Zero Dawn, maar het is zeker een flinke stap voorwaarts ten opzichte van het eerste deel. De aansprekende cutscenes en verschillende gesprekken, die hij vooral met zichzelf voert, voegen meer aan het spel toe dan in Master of Shadows. De moeilijkheidsgraad in Shards of Darkness is ongekend hoog, want zelfs op het laagste niveau is het soms frustrerend moeilijk. Dit zou je kunnen zien als een minpunt, maar voor liefhebbers van dit soort spellen is de pittige uitdaging juist een positief iets. De nieuwe co-op-modus is echt een goede toevoeging aan deze game en zorgt voor een ander soort ervaring.

Styx: Shards of Darkness is een waardig vervolg en fans van de serie kunnen zich weer de nodige uurtjes vermaken met de groene goblin. Toch lijkt het behoorlijk veel op Master of Shadows, afgezien van de nieuwe co-op-modus, en daardoor is ook dit deel weer niet echt toegankelijk voor het grote publiek. Waarschijnlijk is dat dan ook nooit het doel geweest van Focus Home Interactive en Cyanide Studio.