review
Nioh

Team Ninja was gedurende de vorige generatie consoles in hun eigen woorden “verdwaald op zee”, Nioh moet de grote terugkeer vormen voor de studio achter games als Dead or Alive en vooral Ninja Gaiden.

Nioh speelt zich af in een duistere fantasy-setting, waar jij als het personage William naar Japan reist om een gezworen vijand te stoppen voordat deze het magische Amrita gebruikt voor kwade doeleinden. Het verhaal is verder niet het meest interessante deel van het spel en zal niet de reden zijn waarom mensen deze game gaan halen, maar de Japanse setting daarentegen is wel erg vermakelijk. Hoe Nioh de geschiedenis en mythologie van Japan gebruikt, is zeer interessant en compenseert voor het wat magere verhaal.

Maar nee, Nioh speel je toch echt om de gameplay en dat is gelukkig ook waar het spel je weet te pakken. Het is enorm uitdagend en dynamisch om alle verschillende technieken te beheersen, alhoewel het, met name in het begin, er wel erg veel zijn. De ‘ki pulse’, waarmee je met een perfecte timing je ki (stamina) sneller terug kunt krijgen een beetje zoals het Active Reload System van Gears of War, is een van de interessantere. Het brengt een zeker ritme naar de gevechten en zorgt ervoor dat je altijd op moet letten om het meeste uit je aanvallen te halen.

Dan zijn er daarnaast nog de verschillende korteafstands- en langeafstandswapens waartussen je kunt wisselen, of tweemaal vier shortcuts die je hebt voor het gebruik van items en tot slot nog de drie verschillende ‘stances’ (laag/middel/hoog) die bepalen hoe je aanvalt. Je merkt het al, het is allemaal zo simpel nog niet.

Dit allemaal beheersen en langzaam maar zeker zelf merken hoe je beter wordt, zorgt dan ook voor genoeg voldoening en motivatie om door te blijven gaan. Hierbij moet gezegd worden dat vooral op de vloeiende besturing, de stempel van Team Ninja zit. Je kunt op hoog tempo aanvallen maken, wegduiken van vijanden en weer doorgaan, precies zoals je zou verwachten als je denkt aan Team Ninja.

Naast de lastigheid vanwege de grote hoeveelheid dingen om op te letten, zijn er ook gewoon erg lastige eindbazen in het spel. De meeste hiervan zijn uitdagend en eisen het uiterste van de speler, maar sommigen zijn wel eentonig. Eindbazen die beter iets dynamischer hadden kunnen zijn met minder levenspunten, want nu zijn er een paar gevechten bij waar je minuten lang precies hetzelfde patroon vol moet houden zonder een slordigheidsfout te maken; op deze manier wordt meer je geduld getest dan je vaardigheid.

We wilden het liefst enige vergelijkingen met de Souls-games vermijden, maar uiteindelijk moet het toch gebeuren. Zwoeg je in bijvoorbeeld Dark Souls III urenlang op een vrijwel onmogelijk gevecht en kom je er dan eindelijk uit als de overwinnaar, dan is een van de beloningen dat je plotseling door de poort kan die eerst geblokkeerd was, wat je naar een nieuw gebied om te ontdekken brengt. Dit zorgt voor een extra gevoel van enthousiasme als je een baas verslaat, maar in Nioh wordt je teruggeslingerd naar het menu om een nieuwe missie te starten, een beetje jammer.

Er is genoeg aan te merken op Nioh, maar de gameplay is veel te sterk en zorgt ervoor dat de game alsnog erg vermakelijk, uitdagend en verrassend blijft. Nioh is geen perfectie, maar belooft veel goeds voor de toekomst.