review
Fences
Foto: Paramount Pictures
Conclusie
Sympathiek, spannend, zacht, hard, charmant en subtiel zijn woorden die de film omschrijven. Fences kan je zien als een prachtig, artistiek verfilmd toneelkunstwerk. Niet alleen omdat het stuk oorspronkelijk op Broadway te zien was, maar ook omdat het zich qua dialoog en emoties op een mooie subtiele manier openbaart.Fences is nu te koop op Blu-ray en DVD.
Troy Maxson (Denzel Washington, The Magnificent Seven) is een hardwerkende vuilnisman in het Pittsburgh van de jaren ’50, die zijn vrouw Rose (Viola Davis, Ender’s Game) en zijn zoon Cory (Jovan Adepo) onderhoud. Daarnaast heeft hij een vervreemde zoon uit een eerdere relatie, Lyons Maxson (Russell Hornsby, Suits), een arme muzikant die vaak langskomt om geld te vragen, maar ook een oudere broer, Gabriel Maxson (Mykelti Williamson, The Purge: Election Year), die een hoofdwond opliep in de Tweede Wereldoorlog, waardoor hij nu geestelijk gehandicapt is geworden. In zijn jeugd verliet Troy zijn huis vanwege zijn geweldadige vader en werd hij een rover om zichzelf te onderhouden. Tijdens zijn laatste overval doodde hij een man, waardoor hij in de gevangenis belandde. Daar ontmoette hij Jim Bono (Stephen Henderson, Lincoln). Na zijn vrijlating ontpopte hij zich tot een getalenteerde honkbalspeler, maar hij haalde nooit de ‘Major League Baseball’. Zowat elke dag is hetzelfde. Hij werkt, gaat naar huis met zijn beste vriend Bono. Ze drinken, hebben lol en delen hun alledaagse familiemomenten. Met elke nieuwe dag komen de familieproblemen en geheimen steeds meer naar voren. Op een gegeven moment nemen ruzie, ontrouw, verdriet en pijn het toneel over. Troy’s vrouw is enorm geraakt door alle geheimen en zijn zoon wilt niks meer met zijn vader te maken hebben.
Fences heeft een complex scenario waarbij dialogen centraal staan. Het verhaal is gebaseerd op het gelijknamige toneelstuk, wat net als het filmscenario is geschreven door August Wilson. Het is ook wel te merken dat het script is geschreven door een toneelschrijver, omdat het dialoog en de achterliggende bedoelingen voorop staan. Daarnaast is de film geregisseerd door Denzel Washington, niet zijn eerste keer, maar toch altijd interessant als een acteur zijn eigen film regisseert. Fences is heel gevoelig, in de zin dat de kijker langerzamerhand alle onderliggende gedachtes en verscholen situaties van de personages ontdekt. Als kijker raak je emotioneel betrokken bij de personages, waardoor je vanwege de oneerlijke en pijnlijke situaties op momenten je hart vasthoudt. Bijna alle personages gaan van een gemoedelijke situatie naar een moeilijke periode. Dankzij de ongemakkelijke, maar herkenbare momenten ondervind je hoe realistisch het plot is en vereenzelvig je met de personages. In het dagelijks leven heb je niet per se constant hoge dramatische momenten, maar ook juist doodgewone dagen waarbij er zich ineens uit het niets een dramatische voorval voor kan doen. Er zijn zoveel details die beetje bij beetje naar voren komen, waardoor het voelt als een soort van Cluedo.
Denzel Washingtons (The Equalizer) acteerprestatie is geweldig. Hij portretteert zijn personage als Troy op reëele wijze; een gezellige, charmante man die tegelijkertijd flink koppig, gemeen en patriarchaal kan zijn. Er zijn vooral in het begin momenten dat je Troy leuk vindt, want hij is een echte entertainer, maar naarmate de waarheden naar boven komen ga je hem als onredelijk ervaren. De perfecte uitvoering geeft alleen maar blijk van Washingtons ervaring en diepgang. Wij zijn Washington veelal gewend als een held en een beminnelijk persoon. Zelden zien wij dat hij ons ook verschillig over zijn personage kan laten voelen en dus is zijn geloofwaardige voorkomen een goede prestatie.
Viola Davis (Suicide Squad, How to get Away with Murder) speelt een rol die we misschien niet echt van haar gewend zijn. In How to get away with Murder is zij een sterke uitdagende vrouw, maar in Fences precies het tegenovergestelde. Haar ingetogen acteerwerk doet je geloven dat zij werkelijk een vrouw uit de jaren ’50 is. Ze is rustig, verzorgt het gezin, steunt haar man, staat bijna altijd in de keuken en ze gedraagt zich als een vrouw die haar best doet om te voldoen aan het ideaalbeeld van de tijdsperiode. Viola vertoont een kwetsbare en fragiele zijde wanneer de gemoederen hoog oplopen. Haar emoties komen zo goed over, waardoor je flink medelijden met haar krijgt; ze werkt zo hard om haar gezin bij elkaar te houden en alsnog lukt het haar man om dat te verpesten. Haar ingetogen rol kan gezien worden als doorsnee, maar vergeet niet dat dit precies is wat de rol vraagt. Dat heeft ze perfect vertolkt.
De film is esthetisch gezien niet per se een spektakel. Het draait dan ook niet om grootse prachtige plaatjes; het gaat hier om intimiteit, maar ook om intelligente shots waar de personages vrijelijk doorheen bewegen. De gedetailleerde mise-en-scène is overduidelijk van de jaren ’50, als je let op het fornuis, de melkflessen en de foto’s van Martin Luther King en John F. Kennedy, maar nog veel meer. Ze leven in een mooie omgeving van Pittsburgh. De camerabeelden geven het een warm gevoel, ook al verschuift dit later naar een donkerdere toon. Fences weet hiermee op intieme wijze te intrigeren.
