review
Final Fantasy XV

Final Fantasy XV was tien jaar in de maak en zou eerst zelfs een vervolg op het dertiende deel uit de serie worden. Zijn die tien jaar van ontwikkeling een slecht teken, of is hierdoor juist een prachtig en verzorgd spel afgeleverd?

Na zo’n tachtig speeluren en een platinumtrofee kunnen we één ding vaststellen: er is meer dan genoeg te doen in de wereld van Final Fantasy XV. Allereerst ligt de focus natuurlijk op het verhaal, wat je in zo’n dertig uur wel uitspeelt. Nu zal deze hele epische quest in een roadtrip-achtig jasje niet iedereen aanspreken, maar voor genoeg mensen zal het geweldig vermaak zijn.

De centrale vier vrienden sluiten perfect op elkaar aan en vormen zo een mooie groep; je hebt de serieuze/geleerde Ignis, de knullige Prompto (die later nog genoeg diepgang krijgt), de beschermende en getrainde Gladiolus en natuurlijk kroonprins Noctis, als wie je speelt. Het viertal grapt wat rond en maakt elkaar soms belachelijk, maar is ook serieus wanneer nodig. Dit zorgt ervoor dat het spel op veel momenten lekker luchtig en grappig kan zijn, maar ook soms kan omslaan naar een dramatischere toon.

Noctis is de kroonprins en krijgt met zijn vrienden de taak om de wereld te redden. Het gaat een stuk dieper dan dat, maar hier kunnen we niet te veel over zeggen zonder het verhaal te verklappen. Het verhaal is een ware rollercoaster van emoties. Op momenten heb je echt het gevoel dat letterlijk alles om je heen fout gaat, je er alleen voor staat en het nooit meer tot een goed einde zal komen. Hartverscheurende momenten, momenten die je hardop laten lachen; Final Fantasy XV heeft het allemaal. Square Enix gebruikt de moderne technologie beter dan wie dan ook om op deze emoties in te spelen, zowel qua gameplay als qua prachtige graphics. Hierdoor is dit misschien wel een van de best vertelde verhalen ooit in de geschiedenis van games, zowel qua het verhaal zelf als de manier van vertellen.

Een van de grootste veranderingen is natuurlijk het gevechtssysteem. Duizenden fans waren een aantal jaren geleden tijdens de eerste gameplaytrailer woedend. Waarom? Voor het eerst heeft een volledig Final Fantasy-deel een realtime-actie combatsysteem. Hierdoor stapten zelfs de grootste fans dit nieuwste deel met een flinke dosis skepsis in. De eerste paar uur zijn vooral flink wennen, maar naarmate je meer en meer bekend raakt met het nieuwe systeem, begin je je meer en meer te realiseren hoe sterk het is. Vooral de voortgang van je personages komt hierdoor sterker naar voren; elk sterker wapen dat je vindt of elke nieuwe techniek die je leert, voelt echt machtig aan als je die voor het eerst test in een gevecht.

De gevechten aan het begin en einde van het spel zijn bijna niet met elkaar te vergelijken, waardoor je je uiteindelijk echt als heer en meester begint te voelen. Dit is deels ook weer in dienst van het verhaal, net zoals eigenlijk alles in Final Fantasy XV. Zo heb je de summons (Astrals in dit deel), sterke magische wezens die al sinds jaar en dag in Final Fantasy-games opgeroepen kunnen worden. Deze keer kan dit niet zomaar wanneer je er zin in hebt, maar komen ze je vooral te hulp in bepaalde gevallen of momenten van nood. Op het eerste gezicht kan dit een beetje jammer zijn, maar al snel kom je erachter hoeveel epischer dit de Astrals maakt.

Door het nieuwe gevechtssysteem heeft Square Enix zoveel meer vrijheid om belangrijke momenten te laten zien; voorheen moest dit namelijk of via een cutscene, of via een turn-based-gevecht. Nu kunnen ze gebruikmaken van QTE’s (quick time events, waarbij een bepaalde knop in beeld komt en de speler deze op tijd in moet drukken), dynamische gevechten en meer. Dit zorgt voor de nodige zenuwslopende en spectaculaire momenten.

Tenslotte is er nog de wereld. Deze is prachtig en vooral levendig. Je hebt het gevoel dat je écht door een wereld reist die helemaal verbonden is, met echte mensen en gebieden. Je mond zal meerdere malen van verbazing openvallen over wat je nu weer ziet: van prachtige vlaktes tot grootse bergen en van prachtige gebouwen of ruïnes tot mysterieuze grotten en tombes.

Ook zit de prachtige wereld tjokvol met quests. Sommige sidequests zijn een beetje eentonig, maar dit valt weinig op als je het afwisselt met andere activteiten. Wanneer je het verhaal hebt uitgespeeld, worden er nog eens een aantal zeer uitdagende dungeons, quests en monsters bijgegooid, waar je nog langer mee bezig kan zijn dan het hoofdverhaal.