review
Rogue One – A Star Wars Story
Foto: ILM, Lucasfilm LTD.
Conclusie
Rogue One durft risico te nemen en dit betaalt zich uit dankzij een uitstekende balans tussen nieuwe en vertrouwde elementen, sterke personages en een geweldige vormgeving.Vorig jaar keerde de Star Wars-serie terug na een afwezigheid van tien jaar. In de toekomst krijgen we om het jaar een nieuwe episode en in de tussenliggende jaren een losstaande spin-off. In 2018 zal dit de Han Solo-film zijn, maar eerst is het nog tijd voor Rogue One: A Star Wars Story.
Jyn Erso (Felicity Jones) wordt samen met Cassian Andor (Diego Luna) en zijn droid K2-SO (Alan Tudyk) op een missie gestuurd om Jyns vader Galen uit handen van The Empire te bevrijden. Galen werkt samen met Orson Krennic (Ben Mendelsohn) aan een Death Star, een wapen met de mogelijkheid om hele planeten te vernietigen. De missie brengt Jyn, Cassian en K2 naar Jedha, de spirituele hoofdstad van The Force, waar ze de heldhaftige Saw Gerrera (Forest Whitaker) opzoeken. Hier ontmoet het gezelschap een overgelopen piloot Bodhi Rook (Riz Ahmed), de mysterieuze blinde krijger Chirrut Îmwe (Donnie Yen) en zijn kameraad Baze Malbus (Wen Jiang). Hun hulp is hard nodig om Galen Erso te bevrijden en de allesvernietigende Death Star te stoppen.
De hype voor The Force Awakens was groot; fans konden na jaren weer eens een Star Wars-film met Harrison Ford, Mark Hammil en Carrie Fisher zien die verder ging waar Return of the Jedi (1983) was gebleven. Zonder deze dosis nostalgie of verwachtingen is Rogue One zeker de betere film, het sluit perfect aan op A New Hope (1977) zonder elementen regelrecht te kopieren. Zo zien we een kort optreden van superschurk Darth Vader, die ook nog even zijn kracht mag tentoonstellen. Ook zien we een verbazingwekkende en bijna angstaanjagende terugkeer van het personage Tarkin. Oorspronkelijk acteur Peter Cushing is al meer dan 20 jaar geleden overleden, maar wordt hier met computereffecten op bijzonder effectieve wijze tot leven gewekt. Na eerdere pogingen in films als Fast & Furious 7, lijkt de techniek nu eindelijk geperfectioneerd.
Rogue One biedt een uitstekende combinatie van vertrouwde en nieuwe elementen. Men heeft, na het veilige The Force Awakens, risico durven nemen met een echte oorlogsfilm die de naam Star Wars eer aan doet. Het begin is wat rommelig, door opeenvolgende korte scénes met personages op verschillende planeten, maar de rest van de film maakt dit meer dan goed. Rogue One krijgt het voor elkaar een geheel nieuw gevoel te creëren en tegelijkertijd typisch Star Wars te zijn. Regisseur Gareth Edwards heeft na Godzilla wederom een prachtige film geschoten; de shots hebben stuk voor stuk veel diepte en maken optimaal gebruik van het 3D-effect.
Dit is voor een groot deel te danken aan de sterke personages. Diego Luna’s Cassian Andor lijkt op de oorspronkelijke Han Solo, die in de bioscoopversie van de eerste film nog meedogenloos het vuur opende. Andor is niet bang om zijn handen vuil te maken en voelt als een echte verzetsheld. Donnie Yens personage geeft door zijn spirituele insteek een geheel nieuwe kijk op The Force en vormt een vermakelijk koppel met Wen Jiang. Eigenlijk is Felicity Jones nog de grootste tegenvaller; haar acties en dialogen komen onnatuurlijk over en voelen altijd puur als manieren om het plot vooruit te helpen. Gelukkig weten de overige personages hiervoor ruimschoots te compenseren.
In een vervolgfilm als The Force Awakens is het logisch dat de hoofdpersonages elk gevaar overleven, in een losstaand verhaal als Rogue One is dus ruimte voor meer spanning. Zo zit je tijdens het spectaculaire slot, dat niet zou misstaan in een film als Platoon of Saving Private Ryan, op het puntje van je stoel. Als deze gedurfde aanpak een voorbode is van wat komen gaat, staat de Star Wars-serie een mooie tijd te wachten.
