review
Call of Duty Infinite Warfare

Het is weer zo ver, het einde van het jaar komt steeds dichterbij en daarbij hoort ook een nieuw deel in de Call of Duty-serie. Dit jaar heeft ontwikkelstudio Infinity Ward de mouwen opgestroopt en geprobeerd weer een vernieuwde en spectaculaire game op te leveren. In de Call of Duty-serie heeft Infinity Ward al eerder delen uitgebracht. Denk hierbij aan de succesvolle Modern Warfare-serie.

Na de aankondiging van de game en trailer was  er veel kritiek richting de Call of Duty-franchise; de fans waren er niet zo van te spreken dat Call of Duty Infinite Warfare zich meer naar de ruimte verplaatste. Net als enkele voorgaande delen bestaat ook Infinite Warfare voornamelijk uit drie onderdelen: de singleplayer, de multiplayer en de zombiemodus.

In de singleplayer kruipen we in de huid van Nick Reyes die door enkele dramatische omstandigheden min of meer de leiding krijgt over het ruimteschip Retribution. Tijdens de vluchten, de missies en de gebeurtenissen wordt Nick Reyes bijgestaan door de bemanning waarvan enkele hoofdpersonages een rol innemen. Een van deze personages is luitenant Salter, ook wel Salt genoemd. Gedurende de game zie je dat intense dialogen ervoor zorgen dat de personages aan elkaar gewaagd zijn. Bovendien bezorgt de robot Ethan voor de nodige humoristische momenten. Deze personages zorgen in zijn totaliteit voor een goed team en neemt de speler mee in de game. Elke singleplayer van Call of Duty bevat een slechterik die de wereld wil overnemen of vernietigen. Dit geldt ook voor Infinite Warfare. De slechterik in dit deel, Salen Kotch, wordt gespeeld door Kit Harington, die we kennen als Jon Snow uit de hitserie Game of Thrones. Naar verwachting zou Harington het verhaal maken, maar het valt een klein beetje tegen. Gezien het de rol is van de slechterik die de wereld wil vernietigen voelt dit niet zo. De dialogen en momenten waarin Kotch zijn steentje bijdraagt zijn niet zo intimiderend als je misschien zou hopen van een dergelijke slechterik.

Los daarvan bevat Call of Duty Infinite Warfare een goede singleplayer met een goed verhaal. In combinatie met de mooie locaties en de futuristische wapens steekt het allemaal goed in elkaar en is dit de beste singleplayer uit de afgelopen jaren van de franchise. Helaas is Infinite Warfare, net als veel andere shooters vandaag de dag, erg kort. Wanneer je een uur of vier flink doorspeelt ben je wel door het hoofdverhaal heen. Wat overigens nieuw is zijn de side-missies. Deze leuke opdrachten nemen de spelers even mee van het verhaal af en voegen zo wat uren speeltijd toe aan de singleplayer. Ondanks dat er veel kritiek was op het feit dat de game zich in de ruimte afspeelt, heeft Infinity Ward goed werk verricht. Tijdens de missies wordt je meegenomen naar prachtige locaties en voegt de ruimte een andere dimensie toe en heeft een leuke invloed op de gameplay. Ook de zogeheten ‘Dogfights’ waarbij je in een ruimteschip de gevechten aangaat zijn een leuke afwisseling, al zijn ze wat laagdrempelig; je zult niet gauw doodgaan en het besturen van de ruimteschepen gaat vrijwel automatisch.

Net als veel shooters zal ook Call of Duty Infinite Warfare voornamelijk worden gekocht voor de multiplayer-modus. De multiplayer voelt direct vertrouwd aan, misschien wel iets té vertrouwd. Het heeft namelijk erg veel weg van het voorgaande deel, Black Ops 3. Enkele jaren geleden is Call of Duty de weg ingeslagen om de oorlogvoering niet alleen op de grond te laten plaatsvinden, maar ook in de lucht of tegen gebouwen aan. Zo is het in Call of Duty Infinite Warfare mogelijk om tegen gebouwen op te lopen en dan met een dubbele zwevende sprong de vijand van bovenaf neer te knallen. Het ziet er erg spectaculair uit, maar is niet voor iedereen weggelegd. Vooral niet voor de gamers die shooters gewend zijn waarbij je continu met beide benen op de grond staat. Daarnaast speelt de multiplayer van Infinite Warfare enorm snel. Na het starten van een potje rent, springt en vliegt iedereen als een gek naar het middelpunt waar alle actie ontstaat. Vaak ben je na enkele seconden al dood en begin je weer van voor af aan. Zo heb je vooral in het begin het gevoel dat je alleen maar aan het rondrennen bent en zo af en toe een kill meepikt.

De aanwezige maps spelen hier ook een rol in. Ze zijn compact en vragen om snelle acties en voeren zo het tempo flink op. In combinatie met het omhoogvliegen tegen gebouwen dien je altijd op je hoede te zijn en goed rond te kijken. Wanneer je hier te veel mee bezig bent dan wordt je vanaf de andere kant neergeschoten. De maps hadden best wat groter en minder druk mogen zijn. De spelers die van snelle actie houden en vijanden op de meest spectaculaire manier willen neerschieten, zullen zich in Infinite Warfare als een vis in het water voelen. Het zal echter even duren voordat de ‘onervaren’ speler de game goed onder de knie heeft. Helaas is er ook weinig teamspel aanwezigL: elke speler gaat voor zijn eigen kills en vrijwel iedereen loopt een willekeurige kant op. Helaas gebeurt dit ook bij de nieuwe modi ‘Defender’, waarbij samenspel vaak toch wel het succes vergroot. In Defender dienen spelers een drone in bezit te krijgen en te houden om punten te scoren. Deze modus speelt lekker weg, mits je in een goed team speelt.

Ondanks de kanttekeningen biedt Call of Duty Infinite Warfare een solide multiplayer die stabiel en goed draait. De raakpunten, de zogeheten ‘hitboxen’, worden goed geregistreerd en er zijn vrijwel geen glitches of bugs ontdekt. Er zijn verder ook geen problemen met de servers waardoor je niet gauw uit een sessie zal worden gegooid. Het komt overigens wel regelmatig voor dat het even duurt voordat er een nieuwe speler wordt toegevoegd aan een potje nadat er iemand voor het einde is weg gegaan.

Als derde hebben we nog de zombiemodus dat steeds meer een begrip begint te worden in de Call of Duty-franchise. Er wordt dan ook steeds meer tijd en moeite ingestoken door de ontwikkelaars. Dit is ook te merken in ‘Zombies in Spaceland’, de zombiemodus uit Call of Duty Infinite Warfare. De modus is vermakelijk en kan bovendien als co-op worden gespeeld. Samen met drie andere spelers kruip je in de huid van typische personages uit de jaren ’80. De setting waarin je het opneemt tegen talloze zombies is een verlaten pretpark uit de jaren ’80. Het design oogt leuk, met kleurrijke neonletters. Het is de bedoeling om zo lang mogelijk zien te overleven. Je begint in een klein afgesloten gedeelte van het pretpark en het afmaken van zombies levert geld op waarmee je zowel wapens kunt kopen, maar ook een gedeelte van de map kan vrijkopen. Het speelveld wordt hiermee uitgebreid en hoe verder je gaat, hoe leuker de wapens worden. Hoe langer je het volhoudt, hoe meer zombies er komen.

Tijdens het verkennen van het pretpark kom je verschillende attracties tegen die je tickets opleveren. Met deze tickets is het mogelijk om specifieke wapens te kopen die een elk een eigen specifieke eigenschap heeft. Het is van belang dat je goed samenwerkt om zo ver mogelijk te komen. Wanneer er bijvoorbeeld iemand wordt belaagt door zombies en dood gaat is het mogelijk om deze speler tot leven te brengen. Doe je dit niet dan zal het potje gauw afgelopen zijn. Hoewel de basis vrij standaard is biedt het een leuke afwisseling en voldoende om het te willen blijven spelen. Daarmee is Zombies in Spaceland min of meer een game op zichzelf.