review
Uilenbal

Simone van Dusseldorp maakte met Kikkerdril al eerder een kinderfilm waarin een reis langs het Nederlandse landschap een belangrijke rol speelde. Nu is daar Uilenbal, een uitermate schattige film waarbij een groepje kinderen tijdens een schoolkamp het bos ontdekt.

Als de achtjarige Meral verhuist naar een nieuwe buurt, blijkt het maken van nieuwe vrienden maar moeilijk. Ze besluit dan maar vriendjes te maken met de huismuis Piepiep die ze in haar kamer ontmoet. Als ze Piepiep met enigszins wat moeite mee weet te nemen naar schoolkamp, ontstaat er een vriendschap tussen Meral en de stoere natuurliefhebber Jason, de verlegen Vito en de populaire Desi. Samen besluiten ze om Piepiep in het bos vrij te laten, want ‘daar wordt hij echt gelukkiger van’, maar dan wordt hij voor hun neus door een uil gegrepen. Meral is zo verdrietig dat ze met z’n vieren besluiten de uilenbal met Piepiep erin te gaan zoeken in het bos.

Uilenbal is in veel opzichten een verrassende kinderfilm. Op een onverwachts moment al vroeg in de film wordt er een liedje gezongen en dit blijkt een terugkerend element in de film. Voor het volwassen oor mag het hier en daar wat vals klinken, maar dat doet niet af aan de vrolijkheid die het de film geeft. Verder is het hoofdpersonage Meral een superpositief meisje, dat zich totaal niet uit het veld laat slaan door de ‘mean girls’ op haar nieuwe school, maar juist op een heel creatieve manier met hun omgaat.

De film probeert de kringloop van het leven en het ‘eten en gegeten worden’ op een speelse manier uit te leggen vanuit het perspectief van een kind met een onvoorwaardelijke liefde voor een muis. Hierbij beleven Meral en haar klasgenoten een spannend avontuur in het bos waarbij ze nieuwe dieren ontdekken en erachter komen dat het niet erg is dat dieren elkaar opeten. Dit maakt deze film leerzaam voor kinderen, maar tegelijkertijd ook heel vermakelijk omdat het allemaal op een luchtige manier gebeurt. Verder is de kracht van Uilenbal z’n kinderlijke simpelheid in een tijd van minions en pratende supermarktproducten.

Sommige stukjes in het bos zijn duidelijk op een ander moment gefilmd en niet zo mooi in elkaar gemonteerd, dat is vaak wanneer er een bosdier in beeld komt. De kwaliteit van deze shots zijn ook ineens aanzienlijk slechter, maar dit maakt voor de filmervaring van een kind niet zo veel uit. Ook doet het niet af aan de aandoenlijkheid die deze film tot een topper in de Nederlandse kinderfilms maakt.