review
La Fille Inconnue

De gebroeders regisseurs Jean-Pierre en Luc Dardenne wonnen met onder andere Le Gamin au Vélo en Rosetta prijzen op het Filmfestival van Cannes. Nu komen ze met het Gouden Palm-genomineerde drama La Fille Inconnue. Wederom een film die zich afspeelt in de sombere setting van het verpauperde industriegebied Seraing, waar de Waalse broers zelf zijn opgegroeid en zodoende veel inspiratie vandaan hebben gehaald.

Hoofdpersoon Jenny (Adèle Haenel) is een jonge hardwerkende huisarts met haar hart op de juiste plek. Wanneer zij op een avond de deur weigert voor iemand die na sluitingstijd aanbelt bij de praktijk, breekt er voor haar een periode aan van intens schuldgevoel. De persoon die bij haar voor de deur stond bleek een meisje op de vlucht, die een dag later dood wordt aangetroffen aan de Maas. Tussen haar bezoekuren en huisbezoeken door start Jenny een zoektocht naar de identiteit van het meisje en de gebeurtenissen op de avond van haar dood. Langzamerhand raakt ze de grens tussen professionaliteit en haar privéleven kwijt waardoor sommige patiënten wel erg betrokken raken bij de dood van dit anonieme meisje.

Met haar grenzeloze betrokkenheid weet Haenel in haar rol als Dokter Jenny al snel sympathie op te wekken; als een ziek patiëntje al redelijk vroeg in de film een zelfgemaakt lied aan haar voordraagt en je hart is nog niet gebroken, dan zal je misschien eens moeten twijfelen aan je empathisch vermogen. Ondanks dat je als kijker vrij weinig te weten komt over Jenny’s achtergrond, raak je al snel volledig meegesleept in haar wanhopige zoektocht. Dit valt ongetwijfeld te wijten aan het knappe acteerwerk van Haenel, die je weet te raken met haar pure doorzettingsvermogen en zorgzaamheid. Wat hier ook aan meewerkt is dat vrijwel alle scènes vanuit het perspectief van Jenny gefilmd zijn en dat er redelijk lange shots gebruikt worden, waardoor je je gemakkelijk kunt inleven.

Interessant is dat de hele zoektocht naar het dode meisje eigenlijk een zoektocht van Jenny naar zichzelf lijkt te zijn. De reden dat ze de deur niet opende was dat een stagiair bij haar dat wel wilde doen. Deze uiting van machtsvertoon levert een interessante relatie op tussen haar en de stagiair en dus ook haar obsessie voor het meisje. Hierbij gaat ze steeds verder om alles weer goed te maken zodat ze eigenlijk weer met zichzelf kan leven. Dit is op een mooie manier uitgewerkt door aan de ene kant Jenny’s heftige confrontaties met het verleden van het meisje te laten zien, en aan de andere kant ook het ‘normale leven’ van een huisarts die dag in dag uit mensen met kwaaltjes verzorgt. Het minimale decor en het niet gebruiken van muziek dragen bij aan het gevoel van eenzaamheid dat Jenny in dit leven ervaart.

Hoewel dit soort details over het algemeen goed zijn uitgewerkt gebeuren er ook af en toe wat vreemde dingen. Zo wordt Jenny halverwege de film bedreigd door twee mannen die zij eerder aansprak over het dode meisje. Met deze actie maakten zij zichzelf juist alleen maar verdacht, wat tot een ongeloofwaardige scène leidde. Verder was het spannender geweest als het anonieme meisje dan ook daadwerkelijk ‘anoniem’ was gebleven. In plaats hiervan zie je meerdere malen de beveiligingsbeelden waarop zij duidelijk maar niet geheel overtuigend in paniek zou moeten zijn. Maar dit zijn slechts details in een film die verder goed in elkaar zit en een mooie reis door iemands persoonlijkheid laat zien.