review
FIFA 17

Nog een klein weekje en dan is FIFA 17 overal verkrijgbaar. Terwijl concurrent Pro Evolution Soccer 2017 al even verkrijgbaar is moet de jaarlijkse strijd dus nog losbarsten, al kunnen we daar dit jaar misschien niet helemaal van spreken.

De game draait dit jaar op een nieuwe engine genaamd Frostbite. Deze werd oorspronkelijk ontwikkeld door DICE en ken je wellicht al van games als Battlefield, Need for Speed en Mirror’s Edge. De verschillen vallen direct op, vooral op visueel gebied. FIFA 17 is zonder twijfel de mooiste voetbalgame tot nu toe. Van de natuurgetrouwe lichtval tot de bezwete spelers; de details kloppen. Maar ook onderhuids zijn er een aantal, hetzij vooral subtiele, wijzigingen aangebracht. Zo is de AI weer wat slimmer gemaakt. Vooral teamgenoten lijken weer een stuk beter vrij te lopen, wat een hoop frustratie scheelt.

Verder vallen de vernieuwde dode-spel-situaties wellicht nog het meeste op. Zo is het bij strafschoppen mogelijk om zelf een aanloop te nemen en kunnen corners op meer verschillende manieren worden genomen. Vooral de strafschoppen voegen echt wat toe. Waar EA een aantal jaar geleden de manier van verdedigen een stuk diepgaander maakte (Van met een druk op de knop druk zetten tot zelf meelopen en de tackle op het juist moment uitvoeren) is het nemen van strafschoppen nu ook op vergelijkbare wijze veranderd. Zo is het niet langer mogelijk om simpelweg een hoek te kiezen en hard genoeg te schieten. Er moet nu een beginpositie worden gekozen en zelf een aanloop worden genomen. Omdat het pookje waarmee deze aanloop word genomen ook gebruikt moet worden om het schot een richting te geven is het nu dus moeilijker om in de tegenovergestelde richting te schieten. Dit maakt het nemen van de perfecte strafschop niet alleen uitdagender, maar voegt ook een extra laag toe aan het mentale spelletje.

Van de vele spelmodi is The Journey dit jaar het meest bijzonder. In deze verhaallijn krijgen we op 2K-achtige wijze de controle over een jonge Engelse speler genaamd Alex Hunter. We beleven zijn carrière van een klein jeugdtoernooi op plaatselijke veldjes tot zijn debuut en avonturen in grote stadions. Deze verhaalmodus wordt eigenlijk volledig gevormd door de cutscenes. De gameplay zelf is vooral gebaseerd op de trainingsmodi en wedstrijden die we al kennen, maar de filmpjes geven er een volledig nieuwe dimensie aan. Hunter komt met zijn moeilijke achtergrond over als een sympathiek personage, waardoor je gemotiveerd wordt om hem naar de top te brengen. Hierdoor voelen de bekende trainingsvarianten, waarmee Hunter een plaats in de basis moet veroveren, toch nieuw aan. Een ideale manier om niet alleen Hunters maar ook je eigen vaardigheden te verbeteren. Het is wel jammer dat The Journey zich beperkt tot de Premier League.

Ook zijn helaas de vertrouwde carrière-varianten niet helemaal meegegroeid. Je zou denken dat het makkelijk is om een aantal van de sterke elementen van The Journey naar de andere modi te kopiëren, maar dit is niet gedaan. Zo is het in een spelerscarrière nog steeds niet mogelijk om een wedstrijd vanaf de bank te beginnen; het is basis of tribune. Wel is het mogelijk om trainingen te doen, maar deze hebben verder geen effect op je speelkans. Deze manier van trainen lijkt vooral op de vorm die vorig jaar al in de managerscarrière werd geïntroduceerd. Deze heeft dit jaar ook een aantal veranderingen ondergaan. Zo is het nu mogelijk om de avatar van je manager te kiezen uit een aantal presets, waarbij de keuze helaas erg beperkt is. De nieuwe doelstellingen en financiële gegevens zijn een betere toevoeging. Zo is het nu niet alleen belangrijk om zoveel mogelijk te winnen, er moet ook rekening worden gehouden met de eisen van het bestuur betreffende zaken als aankopen, jeugdspelers en shirtverkoop.

In onze review van PES 2017 bleek al dat dit het beste deel sinds jaren is en datzelfde kunnen we zeggen over FIFA 17. Toch liggen de twee titels misschien wel verder uit elkaar dan ooit; ze bieden beiden volledig andere kwaliteiten.