review
Finding Dory

Finding Dory vertelt het verhaal van de blauwe Picasso doktersvis Dory die erachter probeert te komen waar ze vandaan komt. Ze woont bij haar beste vrienden Marlin en zijn zoontje Nemo. Deze twee clownsvissen ken je van Finding Nemo; toen had Marlin de hulp van Dory nodig om zijn zoontje te vinden. Nemo werd ontvoerd door duikers, maar na een wild avontuur lukte het om hem weer thuis te krijgen.

Dory (met de stem van Annick Boer) staat bekend om haar waardeloze kortetermijngeheugen, maar herinnert zich op een dag ineens iets van haar ouders. Getriggerd door die herinneringen wil Dory haar ouders gaan zoeken. Daarvoor heeft ze wel de hulp nodig van Marlin en Nemo. Ze vergeet namelijk al snel weer wat ze nou eigenlijk zoekt. Onderweg komt het drietal een aantal oude bekenden tegen (meester Ray, de zeeschildpadden), maar ook nieuwe personages doen hun intrede in de film. Dory leert de koppige octopus Hank (met de stem van Loek Peters) kennen en een oude vriendin, die Dory alweer was vergeten. Samen helpen ze in de zoektocht naar haar ouders.

Het duurde even (dertien jaar) voordat de makers van Finding Nemo met dit vervolg kwamen. Eindelijk komen we te weten waar Dory vandaan komt en hoe ze de walvissentaal heeft leren spreken.

Iedereen die Finding Nemo heeft gezien, zal het eerste deel van de film als een soort nostalgie beleven. Zoals eerder gezegd komen de oude bekenden weer terug: die herkenning is leuk. Een stukje van Finding Nemo is nodig om uit te leggen waarom de tweede film over Dory gaat. Dat wordt slim opgelost met flashbacks. Flashbacks worden ook gebruikt om de herinneringen van Dory weer te geven. We zien dan steeds fragmenten van een piepjonge Dory met haar ouders.

Maar het barre geheugen van Dory zit constant dwars en zo snel als de herinnering opkwam, zakt deze ook weer weg. Haar geheugenverlies staat centraal in de film, maar daardoor wordt veel informatie tig keer herhaald door Dory of door een andere vis. Op een gegeven moment denk je bij jezelf: ‘We weten het nu wel’.

Iets waar je geen genoeg van krijgt, is de humor. Die is soms heel subtiel aanwezig en over het hoofd te zien, af en toe wat duister (bijvoorbeeld wanneer Dory in een emmer met dood visvoer zit) en altijd goed getimed. Het zijn ook geen megaflauwe grappen die herhaalt worden. Je hebt gegarandeerd een lach op je gezicht tijdens de film.

Zie jij octopus Hank?

Het laatste deel van Finding Dory is echter wat serieuzer. Hier lijkt de nadruk te liggen op de lessen die je kan leren van dit avontuur. Dory spreekt zichzelf steeds moed in met de wijsheid van haar ouders in haar achterhoofd (voor zover dat blijft hangen), maar hierdoor wordt het einde wat langzaam. Wat ook niet helpt, zijn de constante ups en downs. Te vaak denk je dat het einde nadert, vervolgens gaat er toch iets mis en dan begint de ellende weer opnieuw.

Finding Dory draait vanaf 29 juni in de bioscoop.