review
Mirror’s Edge Catalyst

Het originele Mirror’s Edge uit 2008 wist, ondanks aardige verkoopcijfers, nooit haar potentie waar te maken. Na jarenlange speculaties werd tijdens de E3 van 2013 Mirror’s Edge Catalyst aangekondigd. Acht jaar na het origineel kunnen we nu eindelijk genieten van de compromisloze parkourervaring die alle gebrekken van de vorige game doet vergeten, of toch niet?

In Catalyst krijgt de speler wederom de controle over Faith, een koerier in de stad Glass. Bewapend met de nodige free-run-capaciteiten beweegt Faith zich vloeiend door de stad en voert ze opdrachten uit voor verschillende personages. Dit gaat niet zonder slag of stoot; de stad wordt namelijk gecontroleerd door de beveiligers van Kruger Security, oftewel K-Sec.

Een interessante opzet in een stijlvolle verpakking; die omschrijving geldt voor zowel de eerste Mirror’s Edge als Catalyst. Stunts uithalen in het eerstepersoonsperspectief blijft leuk, al is goed oriënteren nog steeds lastig. De directe gevechten met tegenstanders waren de meest gebrekkige delen uit de eerste game en deze zijn flink op de schop gegaan. Zo is het nu niet meer mogelijk om wapens op te pakken. In ruil daarvoor is Faith een stuk behendiger geworden in contactgevechten. Catalyst speelt hierdoor een stuk soepeler, al voelt het ontbreken van wapens wel als een stap terug.

Ook het freerun-aspect is ditmaal aanzienlijk vloeiender. Dat komt vooral door de “runner vision”, dat altijd een geschikt pad laat zien. In de vorige game werden alleen hints gegeven door roodgekleurde elementen in de omgeving, “runner vision” laat je deze plekken sneller vinden. Het getoonde pad is niet altijd het snelste, dus er blijft ruimte om zelf op verkenning uit te gaan. Ook is het mogelijk om de optie uit te schakelen, mocht je liever zelf je weg bepalen.

Toch maakt Mirror’s Edge Catalyst veel van dezelfde fouten. Zo voelt de omgeving nog steeds erg leeg en krijg je nooit het idee in een stad te zijn. Het is vooral jammer dat de game zich alleen op de daken en in gebouwen afspeelt. Zo krijgen we nooit het gevoel dat de stad een ziel heeft. Hetzelfde kan worden gezegd over de personages en de verhaallijn; deze zijn simpelweg saai en niet meeslepend genoeg. Na acht jaar hadden we eigenlijk meer verwacht.