review
The Sea of Trees

The Sea of Trees begint wanneer we Arthur Brennan (Matthew McConaughey, The Wolf of Wall Street, Interstellar) een man van midden veertig, naar het vliegveld zien rijden. Hij parkeert de auto, maar laat de sleutel van de auto in het contact zitten. Bij de balie haalt zijn enkeltje Tokyo op en vertrekt. Daar aangekomen pakt hij de trein naar The Sea of Trees, om daar zelfmoord te plegen. Nadat hij een aantal uur heeft gelopen, heeft hij een mooi plekje gevonden en neemt hij z’n eerste pilletje in. Terwijl hij zijn tweede pilletje wil slikken, ziet hij een Japanse man huilend zijn kant op strompelen. De man, Takuma Nakamura (Ken Watanabe, Inception), ziet hem niet, maar toch besluit Arthur hem te helpen.

Vanaf dat moment willen ze samen het bos verlaten en komt Arthur langzaamaan terug op zijn wens om dood te gaan. Maar het bos wil ze niet zo maar laten gaan. Tot zover is de film nog best aardig. Een dramafilm waarbij twee mannen, die allebei aan het randje van de dood staan zich een weg terug banen naar de wereld van de levenden, had best goed gewerkt.

De scènes in het woud worden na een bepaald moment afgewisseld met gebeurtenissen uit het verleden van de hoofdpersoon. Die scènes moeten zijn reden om zelfmoord te plegen verklaren, maar zijn vaag en voegen eigenlijk niks toe aan de film. De reden achter de zelfmoord is zeker de moeite waard om in beeld te brengen, maar dan als volledige film. Door het heden en het verleden te combineren, worden beide kanten eigenlijk tekortgedaan.

The Sea of Trees begint veelbelovend. Een verhaal over twee mannen die vanuit het vagevuur willen terugkeren naar de wereld der levenden, zou interessant zijn. Net als een verhaal over een huwelijk tussen twee mensen die zielsveel van elkaar houden, dat langzaam uit elkaar valt. The Sea of Trees probeert allebei deze verhalen neer te zetten, terwijl het vertellen van één van de twee verhalen een betere keuze was geweest.

Het personage van de Takuma Nakamura is met name oppervlakkig en voldoet aan alle stereotypen van de cultuur van de Japanse salaryman; iemand voor wie werk en eer hand in hand gaan. Een demotie op het werk is gelijk aan een demotie in het leven. Terwijl hoofdpersoon Arthur de volle aandacht krijgt, wordt Nakamura’s reden voor zelfmoord weggezet als ‘Dat is de Japanse cultuur, daar snappen jullie Amerikanen toch niks van’.

Voor wie langs deze clichés heen kan kijken, zal The Sea of Trees een redelijk vermakelijke tranentrekker zijn. De film heeft meer dan genoeg emotionele momenten. Uiteindelijk biedt The Sea of Trees een heel teleurstellende ervaring. De potentie is er zeker, maar het oppervlakkige verhaal en de vele clichés maken het soms lastig om die potentie te zien.