review
Kollektivet

Liefde. Daarover gaat Kollektivet, de nieuwe film van Tomas Vinterberg, bekend als regisseur van Festen en Jagten. En die liefde komt terug in allerlei soorten, vormen en maten: liefde voor je medemens, geliefd willen zijn, maar ook de verslavende en hartverscheurende liefde van iemand die verliefd is.

De film speelt zich af in Kopenhagen in de trendy jaren ’70. Erik, Anna en Freja vormen een gelukkig gezin. Hij is docent en architect, zij presenteert het acht-uurjournaal. Wanneer de vader van Erik overlijdt, erft Erik zijn gigantische huis. Zelf ziet hij het niet zitten om met z’n drieën in zo’n groot huis te wonen, maar voor de vrijzinnige Anna is het huis een droom. De lege kamers vullen ze wel op met andere bewoners, vindt Anna. Ze beginnen een commune.

Eén voor één trekken er mensen in de commune. Van Ole, een ruwe man, maar met een hart van goud, Ditta, een bazige tante, haar man Steffen, een zachtaardige teddybeer met een warme persoonlijkheid, hun zoontje Vilads van 8, tot Allon een immigrant, die bovenal wil dat mensen hem accepteren en van hem houden. Samen vormen ze de meest bijzondere familie van heel Kopenhagen.

Het leven en de relaties in de commune worden door de regisseur met ontzettend veel stijl in beeld gebracht. Van de muziek en kleding tot het kleurenpalet, alles straalt de seventies uit. Het haar zit zoals je dat herkent uit oude familiefoto’s. Het zijn de seventies, aangedikt door een roze bril.

Kollektivet is een hele menselijke film. Het laat de mensen zien zoals ze zijn, bevooroordeeld, arrogant en gesloten, maar ook liefhebbend, lachend en huilend, tolerant, verdrietig en verliefd. Het is deze menselijkheid die de film zo sterk maakt, het maakt de film en de situaties herkenbaar. De fouten die de personages maken heb jij misschien ook wel gemaakt en hun verdriet of geluk heb jij ook ervaren.

Nog nooit voelde ik me zo aangeslagen toen ik de bioscoop uitliep als na het zien van Kollektivet. De film had me geraakt zoals maar weinig films dat kunnen. Een specifieke scene aanwijzen kan ik niet, maar sommige scènes en stituaties zullen voor sommigen pijnlijk herkenbaar zijn.

Ik kan wel meer gaan vertellen, maar Kollektivet is vooral een film die je gewoon moet zien, in je eentje, of met een gigantische groep, het maakt niks uit. Kollektivet is één van de mooiste films die ik dit jaar zag. Niet de beste film, wel de film die me het meest raakte.