review
Gods of Egypt

Een film over het oude Egypte. Klinkt interessant toch? De sfinx, Anubis, Horus, Osiris en Isis. Namen die bij vele tot de verbeelding zullen spreken. Jammer dat Gods of Egypt alles behalve interessant is. Het acteerwerk is houterig en weinig overtuigend. Daarbij worden de acteurs overigens niet geholpen door het eveneens waardeloze script. Ik wilde al na tien minuten weggaan, maar daarna werd het iets beter met meer actie en minder gepraat. Wat volgt is een vermakelijke, maar uiteindelijk nietszeggende actie/avonturenfilm. Waar andere soortgelijke films nog wel eens hersenloos vermaak bieden doet Gods of Egypt dat absoluut niet.

Het verhaal is voorspelbaar en bereikt nooit echt hoogtepunt. Als kijker kun je meestal invullen wat er gaat gebeuren. De uitkomst van het verhaal is wel vaker duidelijk, maar bij Gods of Egypt is ook de weg hier naartoe vreselijk voorspelbaar. Nooit heb je als kijker het gevoel dat de hoofdpersonen echt gevaar lopen. Iedere tegenslag is na 30 seconden alweer vergeten. Iedere ontwikkeling is maar een aantal seconden zichtbaar.

Het tempo ligt zo hoog dat er met name in het laatste deel van Gods of Egypt, sprake lijkt van tijdgebrek. Het probleem begint echter al aan het begin. Na die saaie tien minuten splitst het verhaal zich in tweeën. Doordat de makers geen keuzes maken ga je als kijker nooit echt de diepte in. Dit levert dan wel weer een van de weinige verrassende momenten van de film op. Je bent als kijker vooral verrast door de acties van bepaalde personages, omdat die door het gebrek aan diepgang vaak zonder verklaring lijken te gebeuren. Er zijn ook goede momenten; als de actie even stil ligt en er ruimte is voor dialoog, zie je soms heel even een diepere kant van de personages. Dan krijg je als kijker een idee van wat had kunnen zijn. Een scène later is al die ontwikkeling en diepgang weer zo goed als verdwenen.

Ook ziet Gods of Egypt er op momenten goed uit, er is een grote verscheidenheid aan verschillende locaties; stad, woestijn, tempels, oases en jungle, zijn enkele van de locaties die voorbij komen. Al deze locaties maken de film in ieder geval leuk om naar te kijken.

Jammer is dan wel dat veel van die locaties direct uit de computer komen. Daardoor heeft de film op bepaalde momenten een steriel uiterlijk. Alles is net iets te perfect, glimt iets te veel en doet soms zelfs denken aan de 3D-animatiefilm Beowulf uit 2007.
Er zijn maar drie personages die er toe doen, de rest van de cast bestaat simpelweg om het verhaal vooruit te helpen en zijn alweer vergeten zodra ze uit beeld verdwijnen. Van die drie personages zijn Set (Gerard Butler) en Horus (Nikolaj Coster-Waldau) de enige die er echt toe doen. Bij Horus vindt zowaar ontwikkeling plaats. En Set heeft daadwerkelijk diepgang, al zal je daar maar weinig van zien.

De goden hebben tenminste nog diepgang, ontwikkeling, twijfels en emoties. Datzelfde geld niet voor Bek (Brenton Thwaites). Een personage zo gedreven door zijn liefde voor Zaya (Courtney Eaton), dat hij doet en denkt wat zij hem opdraagt. Hij is allesbehalve zelfstandig en van ontwikkeling is nauwelijks sprake. Toch is het concept achter het personage eigenlijk niet zo verkeerd. Een jongen van lagere afkomst, een brutale dief, die moedig en roekeloos is. Iemand die schijt heeft aan autoriteit. Een soort Aladdin. En als hij voor Aladdin kan spelen, dan zie je zijn toegevoegde waarde. Dan rent hij door tempels, ontwijkt hij obstakels en danst hij langs vallen. Die momenten zijn er alleen te weinig en dus zit je opgescheept met een personage dat vooral dient voor de ontwikkeling van Horus en de vooruitgang van het verhaal.

De Egyptische mythologie fascineerde me al als kind en vormt in principe een goede basis voor een filmserie, maar na het zien van deze film weet ik al dat ik eventuele volgende delen niet hoef te zien. Van dit universum heb ik al meer dan genoeg gezien.
Gods of Egypt is vooral een hele saaie film, Nooit heb je als kijker het gevoel dat er iets op het spel staat voor de hoofdpersonages en het verhaal. De dialogen zijn zo voorspelbaar, dat je je aan einde van de film je nog precies hetzelfde voelt als aan het begin. Geen boosheid, woede, teleurstelling, enthousiasme of spanning. Je voelt helemaal niks.