review
Les Innocentes

Het ochtendgebed begint en de nonnen beginnen met zingen. Na een paar minuten klinkt een gil, het zingen gaat door, dan weer een gil. De camera schuift voor de gezichten van de nonnen langs, stuk voor stuk geconcentreerd aan het zingen. Na een paar nonnen wordt de concentratie minder en bij de laatste non spreekt het gezicht boekdelen. Ze is verstijfd van angst, ze weet precies waar die gil voor staat.

Les Innocentes is een film waar je met ingehouden adem naar kijkt. Het verhaal speelt zich net na de Tweede Wereldoorlog af en gaat over een klooster dat een ware hel heeft doorstaan. Tijdens de oorlog zijn de Russen het een paar keer binnengedrongen en hebben meerdere nonnen verkracht. Een paar daarvan zijn zwanger geraakt en hadden geen medische hulp om op terug te vallen. Als in de buitenwereld bekend wordt dat er een paar nonnen zwanger zijn, kunnen ze het klooster sluiten. Toch besluit een non hulp te halen, deze hulp komt van Rode Kruis-arts Mathilde Beaulieu (Lou de Laâge). Ze neemt een groot risico om deze nonnen te helpen.

Het verhaal wordt geregisseerd door Anne Fontaine (o.a. Coco Avant Chanel) en is gebaseerd op een waargebeurd verhaal van Rode Kruis-arts Madeleine Pauliac. Iets van de gruwelijkheden van het waargebeurde verhaal zijn weggenomen, maar toch blijft er een verhaallijn vol drama over. Aan de ene kant het verhaal van de nonnen die hun kuisheid zijn verloren en dus gezondigd hebben, ook al was de verkrachting geheel tegen hun wil in. Aan de andere kant heb je het verhaal van Mathilde, die een communistische jeugd heeft gehad en ook moet zoeken naar geluk.

Eenvoud, maar toch gecompliceerd en doeltreffend. Zo kan je de film omschrijven. Met eenvoud wordt bedoelt dat er niet gebruik gemaakt wordt van lastige cameraposities of ingewikkelde scenes. Het verhaal is van zichzelf hartstikke sterk en heeft geen poespas nodig. Toch is het verhaal zelf gecompliceerd, zorg maar eens als arts om bij een non een lichamelijk onderzoek te doen. Dat lukt je niet zomaar. In Les Innocentes zie je de nonnen dus eerst hevig tegenstribbelen, toch lukt het Mathilde langzamerhand om hun vertrouwen te winnen en ze ervan te overtuigen dat ze haar echt nodig hebben.

Een ander prachtig element is de ontkerkelijking van bepaalde nonnen in het klooster. De tegenstelling dat God alles bepaalt en dat ze hun kuisheid behouden versus de verkrachtingen. “Maar God heeft dat dus ook gedaan..” Ze komen steeds beter te weten hoe ze zelf in elkaar steken en of hun toekomst wel in het klooster ligt. Want zoals ze ook in de film zeggen: “Geloof is vierentwintig uur twijfel en één minuut hoop.”

De film is onvoorspelbaar en je ziet tot de laatste scène het einde niet aankomen. Je zit vol verbijstering te kijken en soms ontstaat er een glimlach op je gezicht. Ook al denk je dat je alles hebt gehad, hij kan nog steeds ontroeren. De stiltes maken de film sterk, ze spreken bijna en komen zo goed tot zijn recht. Les Innocentes is zeker een must see die je niet kan laten gaan.