review
Dying Light: The Following

Met kapmessen inhakken op zombies, rennen door een post-apocalyptische stad door middel van parkour en elke kastdeur of kist die je tegenkomt opentrekken voor buit: Dying Light in een notendop. Iets meer dan een jaar na dato brengt ontwikkelaar Techland de eerste uitbreiding voor de zombie-survivalgame. De parkour-moves worden ingeruild voor een zandbuggy en het decor verplaatst zich van de door een zombievirus geteisterde stad Harran, naar het wijde platteland daar rondom.

Nadat protagonist Kyle Crane van een stervende vreemdeling krijgt te horen dat zich buiten Harran een groep overlevenden bevindt die immuun zijn voor het virus, besluit hij het er op te wagen. Buiten de muren van de stad vindt hij een sekte genaamd “The Children of the Sun”, die geleid wordt door een mysterieus figuur genaamd ‘The Mother’. De sekte lijkt inderdaad immuun te zijn voor het zombievirus dat huishoudt in Harran, maar is extreem wantrouwend tegenover buitenstaanders. Aan jou de taak het vertrouwen van ‘The Children’ te winnen om het geheim achter hun immuniteit te ontrafelen.

En vertrouwen winnen betekent wederom: klusjes. Dat loopt uiteen van het schoonvegen van een grot met volatiles (gemuteerde, extreem sterke zombies), tot het plukken van bloemetjes. Net zoals in de eerste game zijn sommige missies wat te simpel, maar over het algemeen geven de klusjes een stuk meer voldoening dan eerst. Vooral door net wat meer aankleding. Denk dan aan een plottwist of een omvangrijker verhaal.

Waar het verhaal van Dying Light diepte miste, is de opbouw in The Following opvallend goed. De mysterieuze sfeer die om “The Children of the Sun” hangt sleept je mee en bouwt zich gestaag op tot een grote ontknoping waar de originele game absoluut niet aan kan tippen. Ook het acteerwerk is stukken beter dan in het origineel. Een minpuntje blijft toch dat hoofdpersoon Kyle Crane nog steeds de clichématige, stoere en vloekende good guy met morele dilemma’s blijft.

Om je missies te voltooien verplaats je je per zandbuggy door het uitgestrekte, met zombies bezaaide platteland. Je kunt er behoorlijk mee crossen en uiteraard eerdergenoemde ondoden van de weg maaien. De besturing van de buggy is niet fantastisch, maar juist doordat hij aan alle kanten schudt en je prima door de bochten kunt scheuren, is het een verfrissende toevoeging. Met name als de nacht valt en drie volatiles ineens op je wagen springen, scheur je met zweethandjes naar een veilige plek.  Ook het ‘scavenging’ krijgt door de buggy een nieuwe dimensie, want door andere auto’s te looten kom je aan benzine en nieuwe onderdelen waar je wagen mee te upgraden valt. Denk aan bijvoorbeeld betere remmen, een zwaardere motor en via de skilltree zelfs een mijnenlegger of vlammenwerper.

Het grootste voordeel aan The Following is dat het echt aanvoelt als een vernieuwde versie van de game met prima toevoegingen. Vooral het contrast tussen de krappe straten van Harran en het prachtige platteland mét opgepoetste graphics is verkwikkend. Bijvoorbeeld het feit dat je je er in een open veld met zombies niet makkelijk vanaf maakt door op een dak te springen. Mede daardoor zijn vuurwapens en kruisbogen veel belangrijker (en talrijker) in The Following en moet je beter nadenken hoe van A naar B te komen. Bovenal zit je eerder te zweten op de bank als de zon onder begint te gaan, het doel van elke zombie-survivalgame.

The Following is anders, pittiger dan de originele Dying Light en borduurt prima voort op de eerste game. Techland lijkt te hebben geleerd van de kritiek op hun origineel. Natuurlijk, de afwerking is nog altijd niet perfect te noemen. Er zijn oneffen zaken als bugs, zombies die wel erg makkelijk omvallen en hier en daar iets te simpele missies. Maar al met al is The Following een ontzettend verfrissende expansion die een verbeterde speelervaring biedt. Bakken nieuwe, leuke content voor een eerlijke prijs.