review
Louder Than Bombs

In Louder Than Bombs zien we hoe een vader en zijn zoons omgaan met de dood van hun vrouw en moeder, een voormalig oorlogsfotografe.  Ze is al enkele jaren overleden en de mannen lijken ermee te kunnen leven. Omdat ze gehonoreerd wordt met een fototentoonstelling komen er toch weer emoties omhoog die de mannen al jaren onderdrukten. Helaas komen deze emoties niet altijd tot hun recht in dit familiedrama.

Zo wil Gene (Gabriel Byrne, The Usual Suspects) niks liever dan een goede band met zijn zoons. Echter heeft hij dingen achtergehouden voor zijn jongste zoon, wat alles alleen maar moeilijker maakt. Kersverse vader Jonah (Jesse Eisenberg, American Ultra), de oudste zoon, lijkt alles nog wel het meest op een rijtje te hebben. Maar hoe langer hij tijd doorbrengt tussen zijn moeders oude negatieven, hoe moeilijker het voor hem wordt om de schijn hoog te houden. Hoewel het hier om ongetwijfeld complexe karakters gaat, is het jammer dat ze zichzelf nooit volledig blootgeven. Ze weten nooit de kijker mee te trekken in wat ze doormaken.

Nee, dat voorrecht naar de jongste zoon. Conrad (Devin Druid) lijkt op het eerste gezicht een alledaagse, puberende tiener, maar onder het oppervlak is er meer gaande. Vooral de poëtische monologen die Conrad in zijn hoofd of op papier laat afspelen overtuigen je dat hij gekweld is. Ongelukkig. Tijdens die monologen komt Triers zachte camerawerk pas echt tot zijn recht. De tekst, het geluid en het beeld dat op dat moment samenkomt voelt haast als een levend gedicht.

Conrad lijkt nog wel het meest op zijn moeder. Isabelle (Isabelle Huppert, Amour) is ook een gekwelde ziel, wat door de film duidelijk wordt in flashbacks en dromen. De dingen die ze heeft gezien op haar reizen, en heeft vastgelegd, hebben hun sporen op haar nagelaten. En indirect ook op haar familie. Echter wordt dit effect nooit optimaal gebruikt. Isabelle’s werk lijkt eerder een wig tussen haar en haar familie te wrikken. Dit dient natuurlijk ook een functie, maar het laat Isabelle’s leven in de flashbacks haast misplaatst voelen; het staat te ver weg van de emotionele blokken waarmee de mannen proberen mee om te gaan.

De film begint teder, haast breekbaar. Elk geluidje en elke beweging doet ertoe. Vanwege die tederheid ontstaat er ook een soort spanning; het houdt je aandacht vast. Het is jammer dat de film deze toon niet weet vast te houden. Het laat de tederheid juist abrupt vallen om over te schakelen op een erg gemoedelijke en trage pas. En die pas sukkelt de rest van de film voort. Dit is jammer, omdat een afwisseling van juist noodzakelijke variatie is. Het houdt de kijker gefocust. En hoewel Louder Than Bombs een emotioneel verhaal is, weet het simpelweg die aandacht niet vast te houden. Het vraagt teveel van zijn publiek.