nieuws
Mijn game van het jaar 2015: Fallout 4 – Paul
2015 schonk ons een aantal ijzersterke en memorabele titels. Dan denk ik in eerste instantie aan games als The Witcher 3, Dying Light, Bloodborne en FIFA 16, maar er is er één die er tussenuit springt. Een game die er, wat mij betreft, dit jaar met kop en schouders bovenuit stak. Een game die je opzuigt en je dagenlang bezighoudt in een door kernaanvallen verscheurd, post-apocalyptisch Amerika. Misschien weet je het al, mijn favoriete game van het jaar is Fallout 4.
Ruim een maandje is Fallout 4 nu verkrijgbaar. Ruim een maandje kamp ik met slaaptekort. Sinds mijn eerste stappen in de directe omgeving van post-nucleair Boston ben ik verslaafd. Dit allemaal ondanks het feit dat dit mijn eerste kennismaking met Fallout is. In het begin was het dus nog wel even wennen aan de context van de game, en de vele verwijzingen naar eerdere gebeurtenissen, maar als vanzelf viel het omvangrijke verhaal na verloop van tijd op zijn plek. Eenzelfde ervaring als die ik had met Skyrim.
Wat me zo bevalt aan Fallout 4 is dat niets wat je in de Commonwealth moet of wil gaan doen vaststaat. Word ik op een quest gestuurd om een verlaten legerbasis met supermutants leeg te vegen, dan kan ik er donder op zeggen dat ik onderweg een signaal van iemand in nood opvang op mijn radio, of afgeleid word door een neergestort vliegtuig dat mijn pad kruist. Ik kan er voor kiezen het hoofdverhaal te volgen en op zoek te gaan naar mijn ontvoerde zoon, maar als ik daar even geen zin in heb (sorry Shaun), kan ik ook makkelijk uren doorbrengen in mijn zelfgebouwde nederzetting, het vuile werk opknappen voor een van de strijdende partijen in de Commonwealth waarbij ik mij heb aangesloten of sleutelen aan mijn gruwelijke Power Armor.
De indrukwekkende wereld van Fallout 4 zit bomvol verrassingen, en heeft, niet geheel onbelangrijk, personages met diepgang. De nucleaire straling die de wereld langzaam verteert lijkt wat te zijn afgestraald op zijn overgebleven bewoners. De dialogen die je in Fallout 4 voert zijn namelijk doordrenkt met zwarte humor en verdorvenheid. Het grafische aspect van de game mag hier en daar dan op kritiek van doorgewinterde Fallout-spelers rekenen, het kan mij vrij weinig bommen. Ik ben verslaafd geraakt aan die gelige, post-nucleaire wereld met zijn cynische humor en toffe personages. Gisteren nog belandde ik in de Glowing Sea, het gebied waar de kernkoppen ooit insloegen en waar gigantische hoge straling is. Ik was op zoek naar iemand, maar belandde in een gigantische krater waar een dorp stond. Aldaar liepen vage mensen rond, zonder beschermend pak, al biddend naar een god die ze ‘Atom’ noemden. Ik stond perplex. Fallout 4 in een notendop.
