review
Rainbow Six Siege

Rainbow Six Siege is alweer een tijdje verkrijgbaar. Hoog tijd dus om de vraag te beantwoorden: kan het spel zijn beloftes waarmaken?

Het belangrijkste om te weten voor iedereen die geïnteresseerd is in dit spel, is dat Rainbow Six Siege twee gezichten heeft. Ervan afhangend hoe jij het spel wilt gaan spelen, alleen of met een groep vrienden, koop je respectievelijk een geniale of een hele teleurstellende game. Waarom dat zo is, daar komen we later op.

Wanneer je het spel begint krijg je een aantal scenario’s om in je eentje doorheen te spelen. Korte levels met opdrachten zoals het bevrijden van een gegijzelde. Deze missies dienen meer als een soort tutorial en zodra je ze allemaal een keertje hebt gedaan, heb je het wel gezien. Ze vervelen al snel. Dan realiseer je je dat dit eigenlijk de enige singleplayer is die het spel te bieden heeft. Nu is dat niet een negatief iets, Ubisoft is er namelijk altijd duidelijk over geweest dat Rainbow Six Siege een echte game zou zijn die gemaakt is voor de vijf-tegen-vijf multiplayer. Hierin wisselen de teams af tussen verdedigen (bijv. een bom verdedigen totdat hij afgaat) en aanvallen. Elke ronde duurt een aantal minuten en aan het begin van elke ronde heeft het verdedigende team ongeveer een minuut de tijd om hun fortificaties klaar te zetten.

Maar ook na de multiplayer een aantal uren gespeeld te hebben, en ik moet zeggen dat ik mij daarmee in het begin goed heb vermaakt, had ik het gevoel dat er iets miste. Ik miste tactiek, overleg en samenwerking. Op consoles hebben maar weinig mensen hun headset aangesloten, dus strategisch overleg is er niet echt bij. Nee, hoe goed de multiplayer van de game ook in elkaar zit, deze is alleen voor langere tijd sterk wanneer je met een groep vrienden speelt.

En dan komt de game ook echt goed tot zijn recht; wanneer je precies af kan spreken wie welke deur opblaast, wie waar naar binnen gaat, wie iedereen verblindt met een flashbang en welke mensen op welke wijze alle vijanden opschonen. Hiermee kun je veel plezier uit het spel halen, maar zelfs dit verveelt na een tijd, al is het dan wel na een veel langere tijd.

Waardoor komt dit? Op een gegeven moment heb je elke deur al vijftig keer opgeblazen, of ben je al dertig keer via dezelfde muur op een huis geklommen om vervolgens van bovenaf aan te vallen. Nu is het geen schande dat een spel op een gegeven moment zijn aantrekkelijkheid verliest. Je hebt veel plezier uit een spel gehaald, maar op een gegeven moment is het genoeg geweest. Op zich is daar niks mis mee, maar wel als Ubisoft de game blijft bestempelen als eSports. Bij eSports kun je duizenden keren dezelfde map spelen en met dezelfde strategie aankomen en zal het, zowel voor speler als toeschouwer, nooit gaan vervelen. Dit komt doordat bijvoorbeeld een game zoals CounterStrike zoveel groter is opgezet qua levels en er dus meer ruimte voor creativiteit is voor spelers. Voornamelijk op het gebied van het uitspelen van je opponent door beter te kunnen richten en snellere reflexen te hebben, om maar één van de vele voorbeelden te noemen. Dit aspect ontbreekt simpelweg bij Rainbow Six Siege.

Dan kunnen de levels nog zo goed in elkaar zitten, want ja, het design van de levels is ijzersterk. Dan kan de multiplayer in essentie nog zo spannend zijn wanneer je met een groep vrienden speelt, maar dan zal het nooit standhouden als een eSports waar je duizenden uren in zal steken, waar je jaar in jaar uit competitief op blijft oefenen om maar beter te worden.

Al met al is Rainbow Six Siege een spel waar je ongelooflijk veel plezier aan kunt beleven, vooral als je met een groep speelt. Het blijft echter niet voor eeuwig genieten en zonder overleg is er weinig aan. Het is belangrijk dat je van tevoren weet wat je uit dit spel wilt halen.