review
Halo 5: Guardians

Toen 343 Industries het stokje van Bungie overnam met de ontwikkeling van Halo 4, waren de meningen daar erg over verdeeld. Ondanks dat de invloeden van Bungie nog overduidelijk aanwezig waren in deze vierde Halo, was de game behoorlijk kort, tot teleurstelling van veel fans. Met Halo 5: Guardians probeert de ontwikkelaar er nog meer zijn eigen stempel op te drukken en brengt de franchise voor het eerst naar de Xbox One, afgezien van The Master Chief Collection en Spartan Assault. Weet deze nieuwe Halo-game de fans voor zich te winnen? Wij betraden het Halo-universum en zochten het voor je uit.

Halo 5: Guardians laat je in de huid kruipen van maar liefst twee hoofdpersonages, die op hun beurt weer ieder drie teamgenoten hebben; Master Chief met zijn Blue Team en Spartan Locke met zijn team Spartans. Master Chief is in Halo 5: Guardians op zoek naar zijn geliefde A.I. Cortana en wil er alles aan doen haar terug te vinden. Hij is dan ook op eigen initiatief op pad gegaan. Spartan Locke heeft de opdracht gekregen met zijn team Master Chief tegen te houden, want zoals in Halo 4 al aan het licht kwam, heeft een A.I. maar een levensduur van zeven jaar, daarna wordt ze te slim en draait door. Een soort van kat-en-muis spelletje tussen Master Chief en Locke is het gevolg hiervan.

Als Master Chief of Spartan Locke geef je je team orders zoals; val die vijand aan, ondersteun me, ga daarheen. De A.I. van je team kan wat dat betreft af en toe wel wat beter. Een beter alternatief is de co-op functie voor vier personen, waarbij je squad dus ook gespeeld wordt door echte spelers. Een nadeel hiervan is dat ze de splitscreen-modus eruit hebben gelaten en je dus enkel online met zijn vieren samen kunt werken. Maar dat mag de pret absoluut niet drukken, want alsnog is dat vele malen leuker dan in je eentje met je computergestuurde team de strijd aan te gaan.

Qua gameplay weet Halo 5: Guardians zijn mannetje uitstekend te staan, het is heerlijk typisch ‘Halo’, maar wel met de nodige, kleine vernieuwingen die het toch allemaal net wat beter, vlotter en cooler maken. Zo zul je over een boost beschikken waarmee je je sneller kunt voortbewegen en kun je gebruik maken van een ‘Ground Pound’, een aanval waarbij je jezelf keihard tegen de grond kunt laten knallen om zo alles om je heen een flinke oplawaai te geven. Ook audiovisueel is Halo 5: Guardians om door een ringetje te halen. Het ziet er allemaal prachtig uit en de muziek is zoals we gewend zijn van een Halo-game, indrukwekkend en meeslepend.

Het enige wat eigenlijk wel een beetje tegenvalt, is hetgeen waar het bij een Halo-titel toch ook wel om draait: het verhaal. Begrijp me niet verkeerd, het is absoluut geen slecht verhaal en het wordt natuurlijk allemaal erg groots en indrukwekkend gebracht, maar het voelt toch allemaal een beetje vlak. Ze hadden bijvoorbeeld veer meer kunnen halen uit de zoektocht naar Master Chief en de confrontaties tussen Locke en Master Chief vallen ook een beetje tegen.

Tot slot de multiplayer-modus. Deze is grofweg te verdelen in twee modi, de Arena en de Warzone. De Arena bestaat uit verschillende vier-tegen-vier modi, waaronder Capture the Flag en Slayer. Warzone is een gigantische map waarin twee teams van twaalf spelers worden gedropt met als doel het veroveren van drie basissen en natuurlijk het bewaken van diezelfde basissen. Jammer genoeg was de multiplayer nog redelijk rustig en heb ik geen heel goed beeld kunnen krijgen van deze modus, maar de paar potjes die ik wel gespeeld heb, waren erg leuk en gevarieerd. Heb je de campaign uitgespeeld dan hoef je je dus absoluut niet te vervelen en kun je je nog de nodige uurtjes vermaken met het online geweld van de multiplayer modus.