nieuws
When You Hear It: Lucy Rose
Lucy Rose: het album is opgenomen in Snap Studio, een paar meter van mijn eigen huis vandaan. Het was erg spannend en erg fijn om de nummers eindelijk te kunnen produceren. Ik ben gelijk weer aan de slag gegaan toen het eerste album uitkwam. Ik had toen zo’n vijftig kleine ideeën waar een paar geschikte demo’s uit rolden. In de studio zijn daar in drie weken alle nummers uit gekomen.
Horizon klinkt een stuk experimenteler dan je eerste album.
Lucy Rose: Ja klopt, met mijn eerste album ging ik al een beetje die kant op. De laatste nummers die ik schreef waren Lines en Watch Over, twee nummers die beiden experimenteler klinken dan veel andere nummers op de plaat. Voor mijn tweede album was Into The Wild het eerste nummer dat ik schreef, hij was toen nog helemaal akoestisch. Maar de richting die ik op wilde werd me pas duidelijk toen ik de nummers had geschreven.
Ging het tweede album je makkelijker af dan de eerste?
Lucy Rose: het eerste album was moeilijk, omdat er toen nog niemand was die echt om mijn muziek gaf. Gelukkig had ik een hele toffe groep vrienden om me heen die naar elke show kwamen en kreeg ik ook veel steun van Radio 1. Wat labels betreft moest ik mezelf echt waarmaken. Toen ik mijn eerste album ook van de grond kreeg had ik ook zoiets van: ‘Fuck ‘em.’ Met het tweede album ging het productieproces natuurlijk veel makkelijker. Het moeilijke zat hem toen vooral in de verwachtingen en het werken met een grotere groep mensen.
Like An Arrow lijkt meer richting pop te neigen. Is dat iets wat je meer zou willen doen?
Lucy Rose, lachend: niet echt. Het is meer een simpel liefdesliedje. Zelf ben ik meer geneigd naar de wat duistere nummers, zoals Shelter, She’ll Move, My Life, For You… Maar zoals met elk album heb je licht en duisternis nodig. En juist die combinatie wilde ik met dit album ook bereiken. Ik heb het nummer Like An Arrow vrij laat geschreven toen ik merkte dat er iets miste. Ik hoopte dat ik met een catchy nummer mensen enthousiast kon maken om ook de rest van het album te ontdekken.
Op Work It Out: Behind The Music geef je ook commentaar op al je nummers. Je commentaar bij My Life was heel persoonlijk. Wat betekent dit nummer voor je?
Lucy Rose: ik kwam erachter dat mijn relatie met het schrijven van muziek één van de belangrijkste in mijn leven is, maar ook één van de moeilijkste. Soms houd ik ervan en soms haat ik het tegelijkertijd. Als het maar niet wil lukken en ik het niet kan, als ik er niet uitkom met de woorden en melodieën. Het is iets heel geks dat de ene dag heel natuurlijk kan voelen en de volgende dag juist totaal niet. Het voelt als een hele complexe relatie. Met het tweede album kwam ik daar pas echt achter. Ik wilde heel graag gaan schrijven, zeker nu ik met het eerste album geproefd had van het leven als muzikant. Zoiets moois wilde ik niet laten eindigen en ik wist dat door te blijven schrijven het enige was dat me zou helpen. Ik moet op de één of andere manier uit mezelf nummers uit het luchtledige zien te creëren. En in die reis naar nieuwe nummers probeer ik alles van mezelf erin te leggen. My Life is een soort erkenning dat ik alles probeer te geven om muziek te kunnen blijven schrijven. Er ligt daar ook een boodschap voor de luisteraar verborgen: door alles te geven, hoop ik ook een gevoel bij de luisteraar te ontlokken.
Voor Till The End heb je een interactieve videoclip gemaakt waarin te zien is hoe je alle instrumenten speelt. Hoe ben je hierop gekomen en wat is het idee erachter?
Lucy Rose: dat had allereerst te maken met het budget. Hoe kan ik iets maken dat interessant is maar bijna niks hoeft te kosten? Het was niet de daadwerkelijke clip voor het nummer, maar er zit wel een gedachte achter. Veel mensen beoordelen elkaar al na een eerste indruk. Dan zien ze een foto van mij en dat ik Lucy Rose heet en dan denken ze: ‘dat is weer zo’n meisje met een akoestische gitaar die liefdesliedjes zingt’. Ik probeer meer te zijn dan dat. Bijvoorbeeld door alle stukken van mijn nummers zelf te schrijven en te spelen. Ook lijkt het me tof als luisteraars de mogelijkheid hebben om m’n nummers na te spelen.
Is er een nummer op het album dat erg speciaal voor je is?
Lucy Rose: ik denk dat Shiver dat toch wel het meest is, omdat dit nummer gevoelens bij meer mensen kan oproepen dan anderen. Dat komt denk ik doordat het me gelukt is om precies datgene te kunnen maken wat ik wilde beschrijven in dat nummer. Dat is denk ik het allermoeilijkste wanneer je muziek maakt: een gevoel beschrijven dat we allemaal gevoeld hebben, maar op een manier zoals je het nog nooit hebt gehoord. Ik was heel erg blij toen ik het gevoel had dat dat lukte met dit nummer.
Hoe reageert het publiek dan op dat nummer als je hem live speelt?
Lucy Rose: vaak dus erg emotioneel. Zo is het een keer gebeurd dat ik aan het spelen was en toen ik opkeek zag ik een jongen diep in tranen tegenover me. En ik weet niet of dat nou goed of slecht is, ik kan ze na afloop ook niet echt een knuffel geven. Mijn muziek maakt je niet per se blij, maar het geeft wel een soort troost omdat je hetzelfde kan voelen als de ander. Je voelt je minder alleen. Er staat een persoon voor je die je niet kent en die je beter begrijpt dan je jezelf kunt begrijpen. Zo is dat ook met het nummer zelf. Vaak komt het nummer en dan denk ik: ‘Ah, nu snap ik het’. Dat betekent niet dat ik me altijd zo voel, maar een nummer kan soms wel een deel van je vangen wat je niet op een andere manier kunt omschrijven. En als je dat dan live kunt overbrengen, met het gevoel dat je had toen je het voor het eerst schreef, kun je echt een ultiem moment met jezelf en het publiek creëren.
Het album van Lucy Rose is te beluisteren via Spotify en te bestellen via haar site.
