review
Black Mass
Foto: Warner Bros. Ent.
Conclusie
Na een aantal teleurstellende films weet Johnny Depp als James "Whitey" Bulger in Black Mass de kijker weer te overtuigen van zijn acteerkwaliteiten. De jaren '70-sfeer van de film maakt het waargebeurde verhaal nog geloofwaardiger. Een minpuntje aan Black Mass is dat hoofd- en bijzaken af en toe een beetje door elkaar heenlopen, waardoor Depp soms net te lang uit beeld is. Regisseur Scott Cooper heeft met Black Mass een fijne gangsterfilm gemaakt en dit is voor Johnny Depp een goede (en welkome) comeback.James “Whitey” Bulger is de leider van de Iers-Amerikaanse Winter Hill Gang uit Zuid-Boston. Black Mass vertelt het verhaal over hoe Bulger één van de meest beruchte gangsters uit de Amerikaanse geschiedenis werd, mét behulp van de FBI. De film is dus gebaseerd op een waargebeurd verhaal en heeft haar inspiratie gehaald uit het boek Black Mass: The True Story of an Unholy Alliance Between the FBI and the Irish Mob (2001) van twee journalisten van The Boston Globe, Dick Lehr en Gerard O’Neill. Zij brachten toentertijd het verhaal over Whitey en de FBI naar buiten.
In 1975 controleert Whitey Bulger (Johnny Depp) bijna alle georganiseerde misdaad in Zuid-Boston, door de lokale bevolking ook wel “Southie” genoemd. Zijn controle over Southie wordt uitgedaagd door de Angiulo broers, de leiders van de plaatselijke Italiaanse maffia. Wanneer FBI-agent John Connolly (Joel Edgerton, bekend van Exodus: Gods and Kings) terugkeert naar Southie, zal de georganiseerde misdaad daar voor altijd veranderen. Connolly kent Whitey en zijn jongere broer Billy (Benedict Cumberbatch) namelijk van vroeger en als ambitieuze FBI-agent wil hij een einde maken aan de Italiaanse maffia in de stad. Hierbij probeert hij de hulp van Whitey in te schakelen, als informant. In eerste instantie weigert Whitey dit omdat hij, zoals hij informanten zelf noemt, geen rat wil zijn. Maar als hij van Connolly hoort dat de Angiulo broers een moord op hem aan het plannen zijn, voelt hij de druk om zichzelf en zijn vrouw Lindsey (Dakota Johnson) en zoontje Douglas te beschermen. Tegelijkertijd ziet hij de mogelijkheid om zowel zijn Italiaanse concurrenten op te ruimen als vrij spel te krijgen van de FBI te krijgen om zijn eigen praktijken te kunnen uitvoeren. Uiteindelijk stemt hij dus toe en wordt Whitey een informant, met alle gevolgen van dien.
Wie direct opvalt in de film is, en hoe kan het ook anders, Johnny Depp. Niet alleen door de make-up en kleding, waardoor hij verdacht veel lijkt op de echte Whitey Bulger, maar ook zijn acteerprestatie is, als vanouds, goed. Hij komt over als een ijzingwekkende gangster en weet de rol van Bulger bij tijd en wijlen perfect neer te zetten. Daarom is het soms jammer dat Depp niet continue in beeld is. Met Depp en zijn make-up en protheses is het meteen duidelijk dat de authenticiteit van de film en het verhaal belangrijk is. Daarom is Black Mass opgenomen in de straten van Zuid-Boston, zelfs op enkele exact dezelfde locaties als waar de echte gebeurtenissen plaatsvonden. Ook is de jaren zeventig-sfeer goed voelbaar en hebben alle acteurs het karakteristieke Bostonse accent goed onder de knie.
Regisseur Scott Cooper (Crazy Hearts) vertelt het verhaal in Black Mass op een interessante manier; aan de hand van de getuigenissen van Bulgers voormalige gangleden en handlangers. Zo getuigen zijn rechterhand Stephen Flemmi (Rory Rochrane), jongeling Kevin Weeks (Jesse Plemons) en zijn huurmoordenaar Johnny Martorano (W. Earl Brown) tegen hem. Elke keer als een stukje van de getuigenis wordt getoond, gaat het verhaal daarna weer terug in de tijd om te laten zien wat net is verteld. Naast deze vertelmanier bestaat een goede balans tussen de momenten wanneer Bulger te zien is als mens, zoals de thuissituaties met zijn vrouw Lindsey en zoontje en bij zijn moeder thuis met broer Billy, en de scènes dat Bulger te zien is als gangster, die geen enkele moeite heeft met mensen vermoorden en misbruik maken van Connelly en de FBI.
Een element wat voor moeilijkheden zorgt, is de verhaallijn met zijn broer Billy. Deze is namelijk niet in evenwicht met de rest van de film. Er had bijvoorbeeld juist meer in dit subplot gezeten, of het had juist een stuk korter kunnen (of moeten) zijn. Het zit er nu te veel tussen in, wat niet bevorderlijk is voor het verhaal dat verteld wordt; namelijk dat over Whitey en de FBI. Regisseur Cooper heeft aangegeven dat hij en zijn scenarioschrijvers er expres voor hebben gekozen om de relatie tussen Whitey en Billy in het midden te houden. Op deze manier wordt het niet duidelijk in hoeverre de broers elkaar geholpen hebben met hun zeer verschillende loopbanen. Hoewel dit een begrijpelijke keuze is, geeft het toch het gevoel dat de rol van Billy Bulger in dit verhaal een beetje overbodig is. Dat is zonde, als je bedenkt dat Cumberbatch veel meer uit de rol had kunnen halen.
Black Mass is een goede en solide verfilming van een waargebeurd verhaal, maar gezien het ongelooflijk bizarre verhaal over Bulger en zijn deal met de FBI is het lastig om niet te denken dat er meer in had gezeten. De film weet dan ook niet altijd even goed te overtuigen en dat hangt samen met het feit dat Black Mass je als kijker niet compleet overdondert. Het bevat dus ook niet de zogenaamde wauw-factor, waar je als kijker op hoopt. Het is daarom jammer dat Cooper het verhaal niet iets extra’s heeft kunnen meegeven. Toch is Black Mass voor Depp een goede comeback en dat is misschien wel meteen het fijnste aan de film; Depp laat hiermee weer zien dat hij een geweldig goede acteur is.
