review
Maze Runner: The Scorch Trials
Foto: Twentieth Century Fox Film Corporation (2015)
Conclusie
Een tweede deel hoort het eerste deel te overtreffen, maar dat is zeker niet het geval met Maze Runner: The Scorch Trials. Het acteerwerk is oppervlakkig, de gezichtsuitdrukkingen zijn geforceerd en de angsten zijn niet echt. Een groep vrienden hoort liefde uit te stralen voor elkaar, maar dat ontbreekt bij de Gladers. Kortom: mocht er een derde deel uitkomen, dan zijn de verwachtingen heel laag.Maze Runner: The Scorch Trials is het vervolg op de kaskraker The Maze Runner (2014). Thomas (Dylan O’Brien) en zijn vrienden, de Gladers, zijn eindelijk ontsnapt uit het doolhof, maar staan weer voor een nieuwe en grotere uitdaging. Zij zoeken informatie over de duistere en gesloten organisatie WCKD. Daarna komen zij tot de conclusie dat het juist WCKD is die snode plannen met ze heeft. De groep kinderen ontsnappen en belanden in de Scorch; een immens grote woestijn die een apocalyptische wereld bedekt.
In de Scorch komt de vriendengroep het verzet tegen. Iets dat totaal willekeurig gebeurt en zomaar een aspect wordt van het verhaal. Er zijn geen mooie overgangen tussen alle rampzalige situaties. Alle evenementen worden als het ware geopend, maar nooit gesloten. Ook zijn er scènes die doen denken aan The Walking Dead (2010). Deze vergelijking mag echter niet gemaakt worden, want deze film is gewoon hartverscheurend bagger. Niets wordt goed uitgelegd waardoor je als kijker in het donker tast. De kinderen weten natuurlijk niets meer van hun verleden, maar het blijkt dat iedereen wel weet wie zij zijn en dat is irritant. Voor de rest is alles zo gehaast en springt het verhaal alle kanten op. Er zijn verschillende plekken die bezocht worden, maar hebben totaal geen samenhang. Zelfs de stunts tillen de film niet naar een hoger niveau.
De actie is, op z’n zachtst gezegd, niet spannend. Het kan zelfs geen deuk in een pakje boter slaan. De Gladers slaan telkens op de vlucht en dat is het enige wat zij doen: rennen. De hindernissen zijn weliswaar levensgevaarlijk, maar er wordt geen climax opgebouwd. Het is een bij elkaar geraapt zooitje. Ook het acteerwerk helpt niet. Het is te gescript en geforceerd. Er zijn geen emoties, broederliefde of zelfs een schijntje van verdriet te zien. Het is alleen maar rennen, rennen en een beetje vechten wanneer het uitkomt. Het is de vraag of het Thomas lukt om eindelijk een normaal leven te kunnen leiden, maar deze jongen is gewoon vervloekt. Alles is slecht waardoor de meer dan twee uur durende spektakelfilm voelt als een marteling.
Het tweede deel bouwt voort op de allerlaatste scène van het eerste deel, dus in dat opzicht loopt de overgang soepel. Thomas, Minho (Ki Hong Lee) en Newt (Thomas Brodie-Sangster) hebben leuke koppies, maar die kan je beter in een andere film bewonderen. Een leuk detail is dat Aidan Gillen, die Janson vertolkt, een belangrijke rol speelt maar hij is stukken beter in Game of Thrones (2011). Wes Ball heeft wel de kwaliteit constant gehouden. The Maze Runner (2014) was al dramatisch en dit vervolg is gewoon triest.
