review
Hitman: Agent 47
Foto: Twentieth Century Fox Film Corporation
Conclusie
Hitman: Agent 47 lijkt een echte killer van een film te zijn omdat het gebaseerd is op de gelijknamige game. De gevechten, personages en het acteerwerk zijn oppervlakkig en helaas biedt alleen de eerste helft wat vermaak. De ontknoping is niet bevredigend maar levert wel een mooie basis voor een vervolg. Hopelijk is die vele malen beter.Een tien keer sneller reactievermogen dan gemiddeld, de kracht van honderd militairen en de intelligentie van duizend supercomputers; dat is een Agent. Met name Agent 47 (Rupert Friend) is de top van zijn klasse. Het verhaal begint in een klein garage in Berlijn. Katia (Hannah Ware) is het nieuwe doelwit van Agent 47 en poogt haar te vermoorden. Echter wordt hij tegengehouden door John Smith (Zachary Quinto) die werkt voor een bedrijf dat een leger van Agents wil maken. Het komt neer tot een samenwerking tussen Agent 47 en Katia om samen John Smith te verslaan en het project voor eens en altijd te vernietigen.
Vooral de eerste scène is heftig; Agent 47 staat zijn mannetje en is druk bezig om al die slechteriken af te schieten. Een goede start, maar het gaat al snel bergafwaarts. De actie en stunts zijn niet spectaculair zoals in Mission: Impossible – Rogue Nation (2015). Het is juist heel erg ingetogen en best wel simpel in beeld gebracht zonder al te veel poespas. Het acteerwerk is ook niet echt om naar huis te schrijven, alhoewel Agent 47 een gevoelloos wezen is en perfect wordt geportretteerd door Rupert Friend. Hierdoor mist de film wel wat diepgang en is het nogal statisch. Daarbij komt wel dat het een verfilming is van een shootergame, dus in die zin heeft het wel de goede sfeer te pakken.
De kille moordenaar onderscheidt zich van de rest door middel van zijn rode stropdas, strakke pak en kale koppie; net zoals in de game. Dat maakt het herkenbaar en geeft een nostalgisch gevoel. Het is in feite een machine, maar toch komen er opeens menselijke emoties aan te pas. Terwijl de film niet dynamisch is, is er wel een scène die komt als een echte verrassing. Opeens toont Agent 47 menselijke emoties waardoor hij nogal knullig overkomt. De look en feel plus de muziek geven de paar minuten een geheel Quentin Tarantino-stijl waardoor er een hoge verwachting wordt geschept voor het einde. Helaas stelt die teleur en blijft Hitman: Agent 47 op hetzelfde lage niveau.
De karakters worden min of meer alleen geïntroduceerd met een naam en voor de rest is het allemaal heel vaag. Werkgever Diana (Angela Yeung) verschijnt in totaal misschien slechts één minuut in beeld terwijl zij (hoogstwaarschijnlijk) veel weet over Agent 47. En dat is jammer, want een film biedt de glansrijke kans om karakters helemaal uit te pluizen en te laten ontplooien. Een gemiste kans van regisseur Aleksander Bach.
