review
Victoria
Conclusie
In Victoria is de jonge Spaanse Victoria (Laia Costa) pas verhuisd naar Berlijn, waar ze nog niemand kent. Na een eenzaam avondje uit, komt ze de vriendengroep van Sonne (Frederick Lau) tegen, met alle gevolgen van dien. Wat Victoria een indrukwekkende film maakt, heeft allemaal te maken met de wijze van filmen; de film is namelijk in één take opgenomen. Dit zorgt voor een gedenkwaardige film, die op een authentieke manier de aandacht van de kijker weet vast te houden. Hoewel het plot niet altijd even geloofwaardig is, wordt dat weer goed gemaakt door de verfrissende filmwijze en sterke acteerprestaties.Stel, je ontmoet een groep onbekende mannen in een stad waar je pas net woont. Zou je met ze mee gaan en zou je zelfs bereid zijn om ze te helpen, als blijkt dat ze in de problemen zitten? Die vraag moet het hoofdpersonage uit de film Victoria zich ook gesteld hebben.
Victoria (gespeeld door Laia Costa) probeert tevergeefs contact te maken in de undergroudclub, waar ze aan het feesten is. Het voor Victoria zo gewenste contact komt die avond uit onverwachte hoek. Bij het verlaten van de club komt ze Sonne (Frederick Lau) tegen met zijn vrienden Boxer (Franz Rogowski), Fuss (Max Mauff) en Blinker (Burak Yigit). Victoria raakt met de groep, die duidelijk overkomen als amateurcriminelen (direct na hun kennismaking met Victoria proberen ze een auto te stelen in haar bijzijn), aan de praat en ze besluit met hen mee te gaan om nog iets te drinken. Als de avond vordert, blijkt dat de groep in de problemen zit. Boxer heeft namelijk in de gevangenis gezeten en werd toen beschermd door gangster Andi (André Hennicke), aan wie Boxer nu een gunst moet terugbetalen. De vraag is, zal Victoria de vriendengroep hierbij helpen?
Een detail aan Victoria dat direct in het oog springt, is het feit dat de film is opgenomen in één take. Deze filmwijze wordt niet heel vaak gehanteerd, maar bijvoorbeeld ook het gelauwerde Birdman (2014) werd opgenomen in één take. Toch onderscheidt Victoria zich van films als Birdman, omdat er in de film van Sebastian Schipper, die als acteur bekend is van Run Lola Run (1998), geen gebruik wordt gemaakt van visuele effecten, wat bij Birdman wél werd gedaan. In Victoria is het letterlijk: “what you see is what you get”. Juist door deze manier van filmen is het alsof de kijker méér dan alleen de kijker is. De toeschouwer wordt als het ware meegezogen in het verhaal en wordt daarmee de zesde persoon in de groep.
Naast zijn keuze voor de manier van filmen, heeft regisseur Schipper nog een interessante keuze gemaakt met betrekking tot de personages. Zo komt de kijker nauwelijks (achtergrond)informatie over de personages te weten. Dit kan twee effecten hebben: of de personages komen oninteressant over en het publiek voelt geen binding met hen, of het trekt juist de aandacht van het publiek en weet dit vast te houden. In het geval van Victoria is dat het laatste. Juist het gebrek aan informatie werkt intrigerend en zorgt ervoor dat de aandacht van de kijker wordt vastgehouden; je wilt weten wat de personages beweegt en hoe het verhaal gaat aflopen. De twee uur durende film vliegt dan ook voorbij.
Hoewel het verhaal goed in elkaar zit, komt het plot van Victoria niet echt geloofwaardig over. Want eerlijk is eerlijk, hoe groot is de kans dat een meisje, dat net drie maanden in een grote stad woont, meegaat met een groep van vier jongens, die tot dan toe voor haar volslagen vreemd zijn? Waarschijnlijk niet zo heel groot. Een klein puntje van kritiek dus voor het script van de Duitse regisseur Sebastian Schipper. Maar daarentegen bevat de film een juiste mate van spanning, wat de ongeloofwaardigheid in het plot grotendeels weer gedeeltelijk rechttrekt.
De keuze voor deze filmwijze brengt logischerwijs moeilijkheden met zich mee, want alles moet in één keer goed zijn. Zo is het noodzakelijk dat de acteurs een sterke performance neerzetten en overtuigend zijn. Gelukkig is dat met alle acteurs in Victoria het geval. Hoewel het voor het Nederlands publiek waarschijnlijk onbekende namen zijn, laten ze stuk voor stuk zien dat ze goeie acteurs zijn en dat ze goed gecast zijn. Dit blijkt bijvoorbeeld uit het feit dat het script van Schipper slechts 12 pagina’s bevatte, waardoor de acteurs veel van de dialogen hebben geïmproviseerd. Daarnaast is bijvoorbeeld belangrijk, dat de emoties voelbaar zijn. Het zijn dan ook de rauwe scenes vol emotie die de film indrukwekkend maken. In Victoria werkt het allemaal perfect, mede dankzij de uitstekende acteerprestaties en het vlotte script (ook al omvat het maar 12 pagina’s).
Victoria biedt een gedenkwaardige kijkervaring, die tegenwoordig vrij uniek is, door middel van een verfrissende en vooral heel artistieke filmwijze.
