review
Een dag in ’t jaar

Interessant experiment dat helaas niet helemaal geslaagd uitpakt, dat is Een dag in ’t jaar. Het concept krijgt een dikke tien. Een regisseuse (Margot Schaap) die samen met drie acteurs een jaar lang iedere maand één dag filmt, steeds op het tijdstip waar ze de maand daarvoor gestopt zijn. Zo ontstaat er een wandeling die dwars door alle seizoenen heen gaat. Dit levert grappige sprongen op tussen de verschillende weertypes die ons land kent.

Daarnaast is het idee om de acteurs los te laten met enkel een achtergrondverhaal een interessante uitdaging die de regisseuse is aangegaan. Beginnen met filmen en niet weten wat er aan het eind van het jaar op band staat: dat betuigd van lef. Haar wilskracht om een film te maken zonder subsidies (wat haar is gelukt) doet er nog een schepje moed bovenop.

De geloofwaardigheid die de (nog) onbekende acteurs in hun spel stoppen is fijn om naar te kijken. Zij geloven echt in hun spel. Dit blijkt uit sommige scènes, zoals de kus tussen twee hoofdpersonen. De lijn tussen realiteit en acteerwerk vervaagd op dat moment. De personages worden echte mensen die je zo buiten kan tegenkomen, die je vrienden zouden kunnen zijn.

Het resultaat van het experiment is Een dag in ’t jaar. De film vertelt het verhaal van drie kennissen die met elkaar verbonden zijn door de dood van één persoon. Haar broer, zijn jeugdvriend en haar eerste liefde. Op oud en nieuw belanden ze met zijn drieën samen in de stad en wandelen, zo wandelen ze het jaar door en bespreken hun verleden en herdenken de overleden persoon die hen bindt.

Of nouja, bespreken en herdenken? Dat doen de acteurs zelf niet, dat doet een voice-over voor hen. Voor acteurs die een heel achtergrondverhaal hebben gekregen en samen dagenlang lopen, wordt er zeer weinig uitgespeeld door de acteurs zelf. Alle situaties worden door de voice-over verteld, waardoor de film niets anders is dan lopende mensen en een vertelstem. Wie of wat de voice-over is, is ook onduidelijk. Is het een alwetende verteller? De geest van de overleden persoon? De onwetendheid van deze vraag irriteert gedurende de hele film.

Een ander groot minpunt is de doelloosheid van de film. Doordat de voice-over alles vertelt wordt er niets uitgespeeld, uitgesproken tussen de personages of ergens naartoe geleefd. Het zijn drie mensen die iets gemeen hebben en samen door Amsterdam lopen. Er is geen spanning tussen de personages, geen doel waar zij naartoe moeten en (misschien wel het allerbelangrijkste) er is geen conflict. Dit maakt de film op sommige momenten nogal saai.

Het is de gunfactor van het concept waarom deze film gezien moet worden, dat blijft een goed gegeven. Voor mensen met weinig geduld: ik zou naar een blockbuster gaan, want actie of conflicten zijn in deze film niet te vinden.