review
Ted 2
Conclusie
Seth McFarlane en Mark Wahlberg zijn terug als grofgebekte levende teddybeer Ted en zijn beste vriend John Bennet. In Ted 2 draait het om de vraag of Ted een mens of een bezit is. Het plot is hier en daar veel te serieus, wat totaal niet past bij de rest van het verhaal (lees: een scheldende en wietrokende teddybeer) en niet alle grappen zijn even leuk. Maar de casting van Amanda Seyfried maakt veel goed en de dynamiek tussen de acteurs is leuk om naar te kijken. Hoewel Ted 2 niet zo geslaagd is als Ted (2012), is het nog steeds een lekkere flauwe film vol onderbroekenlol.Ted 2 is nu te koop op DVD en Blu-Ray. Kijk ook eens in onze shop.
Jazeker, de Thunderbuddies zijn back! De grofgebekte, maar o zo schattige teddybeer Ted (met wederom de stem van Seth McFarlane) en zijn beste vriend John Bennet (weer Mark Walhberg) keren met Ted 2 terug op het witte doek. Het is intussen zes maanden later in het verhaal van het duo en we ontmoeten John en Ted als ze beiden in een hele andere levensfase zitten ten opzichte van de eerste film. Zo is John inmiddels weer vrijgezel na de scheiding van Lori (Mila Kunis keert dan ook niet terug in deze film) en gaat Ted trouwen met zijn vriendin Tami-Lynn (Jessica Barth).
Maar een huwelijk is ook niet alles, zo merken Ted en Tami-Lynn als ze steeds vaker ruzie hebben. Het gaat van kwaad tot erger, totdat ze dé oplossing bedenken: ze nemen een kind om hun huwelijk te redden. Omdat een kind krijgen op natuurlijke wijze niet mogelijk is (Ted mist een essentieel onderdeel daarvoor), besluiten ze tot adoptie over te gaan. Maar dan komen ze erachter dat Ted geen mensenrechten heeft en door de staat als bezit gezien wordt. Al vechtend voor zijn rechten, klaagt Ted de staat van Massachusetts aan. Hier komt Amanda Seyfried in beeld als junior advocate Samantha Leslie Jackson (niet heel subtiel, maar wel grappig), die de zaak van Ted op zich neemt. Door de afwezigheid van Mila Kunis, is Amanda Seyfried dus de aangewezen dame om de zogenaamde ‘mannenhumor’ wat meer in evenwicht te brengen. Dat lukt aardig. Seyfried weet zich goed staande te houden tegen het grove geschut van McFarlane en Wahlberg en de fijne en natuurlijke dynamiek tussen de acteurs maakt het fijn om naar te kijken.
Naast het leuke samenspel van McFarlane, Wahlberg en Seyfried zijn er net als in Ted weer genoeg referenties naar films en series en ook zijn er cameos (gastoptredens) te zien, van bijvoorbeeld Jimmy Kimmel, Tom Brady en Jay Leno. De kleine bijrol van Liam Neeson in het begin van de film is lachwekkend en smaakt naar meer. Naast Neeson heeft ook gerenommeerd acteur Morgan Freeman een rolletje in Ted 2. De aanwezigheid van Freeman, met zijn fijne herkenbare stem, is meer dan welkom tussen de vaak grove en flauwe grappen. Hoewel Freeman al eerder heeft laten zien een rol in een komedie niet te misstaan (denk aan Bruce Almighty en Red), heeft hij in Ted 2 eigenlijk een iets te serieuze rol en dat is stiekem toch wel jammer.
Het valt McFarlane, ook nu de regisseur zoals bij Ted (2012), en scenarioschrijvers Alex Sulkin en Wessesley Wild (ook verantwoordelijk voor het script van Ted) te prijzen, dat ze met dit vervolg op het succes van teddybeer Ted niet hetzelfde gemaakt hebben wat het publiek al had gezien in 2012. Dit resulteert in een plot over de vraag of Ted dus een bezit of een mens is. Een interessant feitje; McFarlane haalde zijn inspiratie voor dit plot uit de Dred Scott rechtszaak uit 1857, waarin de Afrikaans/ Amerikaanse slaaf Scott de staat aanklaagde om zijn vrijheid terug te krijgen. Maar het blijkt een te serieus onderwerp voor Ted 2. Hierdoor komt het plot, in combinatie met de enorm flauwe humor, soms nauwelijks uit de verf en kabbelt het verhaal daarom iets te rustig door. Op deze momenten wordt het ook voelbaar dat de film net iets te lang is (bijna twee uur is ook erg lang voor een komedie). Sommige scènes zijn te langdradig en een aantal zijn zelfs compleet overbodig. Zo zijn de scènes in de rechtszaal veel te serieus en hoewel de speeches van advocate Sam L. Jackson mooi en inspirerend zijn, past het totaal niet bij de rest van de film.
Want eerlijk is eerlijk, Ted 2 is niet de meest geschikte film voor inspirerende speeches over slavernij en vrijheid. In dit geval is de keuze van het plot dus toch niet de beste keuze geweest. Een film met een grofgebekte en wietrokende levende teddybeer in de hoofdrol heeft, als het goed is tenminste, geen moralistisch gelaagd plot nodig. Nee, wat een film als Ted 2 nodig heeft is een goede dynamiek met de acteurs en goede grappen. Gelukkig kent de film dan ook zeker genoeg grappige momenten, waarbij hardop lachen geoorloofd is.
Een vervolg maken op een succesvolle film is altijd riskant, want haalt de nieuwe film het niveau van de vorige? Bij Ted 2 is dat niet helemaal het geval, maar dat neemt niet weg dat het weer een film is die lekker wegkijkt. Voor liefhebbers van Family Guy en Ted, die ook wel van een avondje onderbroekenlol houden is Ted 2 de perfecte film.
