review
Tu dors Nicole

Nicole Gagnon (Julianne Côté) beleeft samen met haar beste vriendin Véronique Simard (Catherine St-Laurent) een lange, saaie en zorgeloze zomervakantie in het zomerhuisje van Nicole’s ouders. Beiden hebben een saaie baan en dus niet veel te doen. De twintigers vervelen zich de pleuris in Quebec en nemen dan ook een drastisch besluit. Wanneer de grote broer van Nicole, Rémi (Marc-André Grondin), met zijn band in het zomerhuisje opduiken, staat de vriendschap tussen de twee dames onder spanning. Het leven is weliswaar saai, maar er gebeurt genoeg waardoor de film de aandacht weet te houden.

Tu dors Nicole is de gehele film zwart-wit, wat een zeer goede keuze is geweest van regisseuse Stéphane Lafleur. Een zwart-wit film kan kaal en ongedetailleerd overkomen, maar dat is hier zeker niet het geval. Juist het zwart-wit is datgene wat de film mooi begeleidt. Er zijn genoeg gekke, vloekende patronen, prints en verschillende niet-passende details te vinden in het decor, maar het geeft juist charme en vermaakt het oog tijdens die ene saaie, nutteloze en bloedhete zomer. De prachtig gecomposeerde shots zijn om in te lijsten. De warrige achtergronden plus de rustigheid van het camerawerk maken Tu dors Nicole een vermakelijke film. Het is heel sereen en ondanks de saaie verhaallijn, verveelt het niet. Er gebeurt niets spannends, maar het is wel vermakelijk. De dagelijkse dingen worden in real-time afgespeeld en hebben zo doende eigenlijk ook iets leuks.

De personages worden goed vertolkt. De band van Rémi bestaat uit drie verschillende karakters waardoor er een zekere dynamiek is. Toch is Martin (Godefroy Reding) degene die eruit springt. Een kleine jongen met een grote verliefdheid op Nicole. Zijn rol in haar leven is weliswaar klein, maar in de film is zijn rol groot. Hij zorgt voor de nodige humor die het dagelijks leven wat kleur geeft. De jongeman is grappig en doet zich volwassener voor, wat resulteert in diepe en hilarische uitspraken.

Ook de muziek zorgt dat het alledaagse niet zomaar voorbijstreeft. Nicole’s gemoedstoestand wordt goed weergegeven middels de muziek. Het is simpel zonder al te veel poespas. De deuntjes van Rémi’s band klinken eveneens aardig. Het onderscheid tussen de de karakters van de meisjes en de jongens wordt extra benadrukt door die puike muziek. Het vormt een extra dimensie in de film; de personages worden erdoor verrijkt. Al met al zorgen het zwart-wit, het chaotische decor, de bont gekleurde personages en de muziek voor een fleurige film tijdens deze zomerhitte.