nieuws
Best Kept Secret 2015: review

Nu iedereen inmiddels hopelijk weer een beetje is bijgekomen van Best Kept Secret, is het tijd voor de napret. Want wat is er leuker dan het festival nog iets langer door te trekken met een verslag van alle waanzinnige hoogtepunten van het afgelopen weekend?

Ik keer terug naar het moment dat ik opstond op vrijdagmorgen. Het was nog vroeg, 7 uur ‘s ochtends, maar het maakte me niet uit. Ik kom gelukkig uit een vriendengroep die, als ik heel eerlijk ben, uit mensen bestaat die nog fanatieker muziek liefhebben dan ik. En dus stond ik bepakt en bezakt om 08.00 al op mijn bus te wachten die het begin zou zijn van de reis naar Tilburg. Eenmaal daar aangekomen stond er een bescheiden rij te wachten op de pendelbus. Via de Spoordeelwinkel van NS kon je voor 20,- een retourtje regelen naar het terrein en kreeg je bovendien korting op de Best Kept Secret merchandise, best handig dus. Van de vele pendelbussen die werden ingezet kon je ook nog het geluk hebben dat je een beetje kitscherige hardcore, of nog beter, de BKS-line-up meepakte uit de speakers. Zo komt die festivalstemming er wel in!

Eenmaal op het terrein kwamen we met de minimale rij binnen no time de camping op. De camping van safaripark Beekse Bergen is er een om door een ringetje te halen. Overal een dikke plak gras, flink wat bomen om de regen voor je op te vangen en luxe badhuizen. En dan heb je natuurlijk nog de dierennamen zodat je altijd weet waar je moet zijn. Wij besloten uit gewoonte weer bij de giraf te zitten. Bij de witte tenten kon je alvast de chip aan je bandje opladen, zodat je op het festivalterrein niet zonder biertje zou hoeven staan. Het is een heel handig systeem wat de organisatoren vorig jaar al hebben ingevoerd. Zo heb je geen zakken vol met muntjes en aan het einde van het festival kun je bij de kassa-balies uitchecken, zodat je nooit onnodig teveel geld uitgeeft.

Rond 14.00 opende het festivalterrein. Vanaf de camping is het een stukje lopen, maar daar staat dan wel weer tegenover dat je ‘s avonds niet wakker hoeft te liggen van de muziek. Het mooie weer zou nog even op zich laten wachten, maar we besloten de zon alvast op te zoeken met wat ijskoude biertjes. Het festivalterrein geeft met zijn ligging aan het water en de vele schommeltjes een gemoedelijke, knusse sfeer. Sinds vorig jaar is het terrein uitgebreid met Stage Five, een kleine tent waarbij je nog net niet bespuugd kan worden door de band. Stage Two heeft een handig verhoogd podium gekregen zodat je ook achterin nog alles goed kunt zien. Ook Stage Four is veranderd. Waar de DJ booth eerst nog werd omgeven door grote containers, staan er nu houten tribunes die de ruimte een open, toegankelijke sfeer geven.

In het midden van het festivalterrein tref je alle eettentjes die zo versierd zijn dat het doet denken aan een mediterraans plein. Vorig jaar barstte het feest rond middernacht nog flink los bij de Wijnbar en Grapedistrict. Mogelijk hebben de organisatoren toen gedacht dat het goed zou zijn om de line-up dit jaar op te schroeven naar 4 uur ‘s nachts.

De timetable van BKS biedt je prima de kans om uit te slapen, de eerste bandjes beginnen immers pas rond 12 uur. Ook treden er vaak maar drie bands tegelijk op, waardoor je weinig hoeft te missen.

Het hoogtepunt van de vrijdag kwam voor mij al vrij snel toen Drenge de aftrap nam op het hoofdpodium. “We can do, we can do, we can do what we want!” gierde het als een anthem over de zandvlakte. Ook Strand Of Oaks was een waanzinnige binnenkomer. Het fijne stemgeluid met warme folkinvloeden zorgde er zeker voor dat mensen in het koudere weer wat dichter tegen elkaar aan kropen. In de nacht werd je nog even opgeschut door Blanck Mass, een Britse DJ die ervan leek te houden om je volledig trippend in stroboscopisch licht achter te laten. Het was een ‘fijne’ afwisseling met de rock en indie die overdag de boventoon had gevoerd.

Waar de vrijdag vooral gevuld was met pittige bandjes, zou je de zaterdag kunnen omschrijven als een psychedelische draai om je oren. Zo had je Temples, een Engelse rockband met nummers die doen denken aan de caleidoscopische videoclips van vroeger. Later speelde ook Kiasmos, een IJslands DJ-duo bestaande uit onder meer Olafur Arnalds. De vloeiende mix van bescheiden piano-loops, oplopende beats en afgebroken synthesizers zorgde ervoor dat het merendeel van het publiek met open mond stond te luisteren. Een goede tegenhanger van de dag was John Coffey, die met zijn nummer Romans de halve tent in een cirkelpit wist te sleuren: ‘Miiiiiiiles to the end of the road we walk!’

Op zondag was Wolf Alice een mooie verrassing. De Britse band laat zich maar moeilijk vertalen naar een genre en balanceert tussen rock, pop, grunge met af en toe zelfs een vleugje hiphop. Het interview met hen volgt later op de site. De zondag stond ook in het teken van Nederlandse hiphop met Typhoon die aan het begin van de avond op Stage Two zou staan. Al toen de eerste noten van zijn album te horen waren, stond die tent megavol. Typhoon had misschien beter op hoofdpodium kunnen staan, niet het minst omdat de brandende zon en zijn Lobi tunes een fijne combinatie hadden kunnen zijn.

Als Best Kept Secret ergens over mag opscheppen, is het wel het bijzondere eten. Van kruidige sprinkhanen tot glutenvrije cakejes, de keuzes waren duurzaam en divers. Een kater of korte nacht kon je het beste tegen gaan met een stevige espresso van The Village en voor de liefhebbers was er zelfs sushi. Maar er moet een winnaar zijn natuurlijk… Voor mij waren dat er drie: de pita gyros van Vleesch noch Visch, de biologische kapsalon van Sticky Fingers’ en de Pulled Pork Cheeseburger.

Tegen het einde van de zondag kon je alvast een kaartje met korting kopen voor volgend jaar. Ik hoefde daar niet lang over na te denken en met mij genoeg anderen. Het mag duidelijk zijn: mocht je volgend jaar overwegen naar Best Kept Secret te gaan, twijfel dan niet langer en scoor nu al die tickets.