review
Danny Collins

John Lennon stuurde Zanger Steve Tilston een brief waarin hij Steve een hart onder de riem steekt. Helaas ontving Steve door een fout de brief decennia na de dood van Lennon. Het regiedebuut van Dan Fogelman, bekend als schrijver van succes Crazy, Stupid, Love (2011), liet zich inspireren door dit waargebeurde verhaal. Het leven van de oude rockster Danny Collins (Al Pacino) draait om feestjes, zijn jonge verloofde en een uitverkochte tour waar hij avond na avond zijn grootste hits zingt. Op de avond van zijn verjaardag ontvangt hij van zijn manager en goede vriend Frank Grubman (Christopher Plummer) de 40 jaar oude brief van John Lennon. Dit zorgt ervoor dat het leven van Danny op z’n kop staat.

Danny, die naar eigen zeggen al dertig jaar geen eigen nummer meer heeft geschreven, beseft dat zijn leven eigenlijk niks voorstelt. Hij besluit het roer om te gooien. Danny checkt in bij een afgelegen Hilton hotel in New Jersey, waar hij een poging doet tot het schrijven van een nieuw nummer en rondhangt in de hotelbar. De gekozen locatie van het hotel blijkt geen toeval als hij zijn volwassen zoon Tom (Bobby Cannavale) wil ontmoeten, die hij al jaren niet meer gezien heeft. Hoewel Danny de verloofde (Jennifer Garner) en zijn kleindochter met ADHD weet te charmeren, lijken zijn pogingen tot toenadering bij Tom keer op keer te mislukken

Dat de film werkt is voor een groot deel te danken aan de casting. Al Pacino overdrijft regelmatig in de rol van over de top zijnde rockster, zodat zijn personage soms tegen het irritante af kan zijn. Maar vooral in de scènes met Danny´s vervreemde zoon weet Pacino zich te revancheren, geholpen door een sterke performance van Cannavale. Dit resulteert in enkele hartverwarmende momenten. Het geflirt tussen Danny en de hotelmanager, gespeeld door de altijd betrouwbare Annette Bening, zorgt voor een luchtige romance en geregelde komische momenten. Dit komt voor een groot deel door de goeie chemie tussen Pacino en Bening.

Danny Collins is een komische film met de nodige diepgang. Op sommige momenten afgezaagd, maar zeker een geslaagde feel-good-film. Dat de makers toestemming kregen om de nummers van John Lennon te gebruiken, is hierbij een fijne extra.