review
The Age of Adaline

In The Age of Adaline speelt de kersverse moeder Blake Lively de charismatische Adaline Bowman. Een 29-jarige jongedame die de 30 maar niet passeert door een nog niet ontdekte aandoening. Door een auto-ongeluk is haar natuurlijke verouderingsproces namelijk gestopt. Hierdoor is haar geest al 107 maar haar lichaam nog steeds 29 jaar oud.

Vanwege deze bijzondere kwaal is zij haar hele leven op de vlucht. Na elk decennium neemt Adaline een andere identiteit aan om zo niet in slechte handen te vallen die haar willen bestuderen als een onderzoeksobject. Zij wil niet uit elkaar gehaald worden voor de wetenschap, maar gewoon een normaal leven leiden net als ieder mens. Al haar vrienden en familieleden worden ouder en zij maar niet. Zij ziet mensen komen en gaan en lijdt een afgezonderd en vooral eenzaam bestaan.

In de liefde lukt het ook maar niet. Elke hartstocht die opbloeit tussen haar en een man wordt abrupt verstoord en uiteindelijk verlaat zij hem. Niemand weet van haar geheim af totdat de jongedame Ellis Jones (Michiel Huisman) ontmoet. Na zijn debuut in Game of Thrones in 2011 is dit Huismans eerste grote Hollywoodfilm. Ellis wordt geïntroduceerd als een nogal nonchalante jongeman, maar is vooral een echte heer. Door Ellis beseft Adaline dat ze haar leven moet leiden in plaats van lijden. Dit gebeurt nadat zij Ellis’ familie heeft ontmoet. Dit zouden gezellige dagen worden met iedereen, maar gaat niet zoals gepland.

De kostumering en de aankleding van de scènes brengen je terug naar omstreeks de jaren 30. Vooral de jurken die Adeline draagt zijn adembenemend. Door haar kledij en het interieur van haar huis voelt de film niet als 2014 aan maar heeft het juist iets nostalgisch. Het brengt je echt terug naar vroeger, een bonuspunt voor de film.

Adaline’s aandoening wordt zeer wetenschappelijk uitgelegd met plausibele voorbeelden waardoor de kijker het maar als zoete koek moet slikken. Als er werd gezegd dat het pure magie is, zoiets als Disney zou doen, was het ook al prima geweest. Een beetje mysterie kan geen kwaad. Afgezien van deze pure wetenschappelijke interventie, dat eigenlijk niets toevoegt aan het gehele verhaal, zijn Ellis en Adeline best een goed koppel. De chemie is zeker aanwezig tussen de twee personages. Maar goed, zet een knappe dame met een woest aantrekkelijke jongeman bij elkaar en je hebt een dijk van een romantische film.

Toch slaagt de film helaas er niet in om een echt sprookje neer te zetten. De verklaring voor haar ziekte is totaal niet geloofwaardig. De aura rondom Adaline laat het karakter niet schitteren in de moderne tijd. Zij komt natuurlijk uit het begin van de 20e eeuw, maar doordat zij met haar handelingen, kleding en spraak in haar eigen tijd is blijven hangen voelt de film niet als een eenheid. Adaline en Ellis komen uit verschillende tijdsperiodes en laten wel degelijk zien dat liefde tijd overwint. Echter is de liefde niet zo hectisch en dramatisch maar vooral meeslepend, vergelijkbaar met de relatie Noah en Alie uit de moderne klassieker The Notebook (2004). En dat is jammer.