review
Project Cars

De racesimulatiegame Project Cars is op een aparte manier ontwikkeld: Britse studio Slightly Mad Studios heeft het geld om het spel te ontwikkelen direct uit de community ontvangen. Die community heeft overigens ook een grote rol gespeeld in de ontwikkeling van het spel, samen met enkele professionele coureurs.

Project Cars is gemaakt voor een zeer specifiek publiek: liefhebbers van racesimulatiegames. De game doet niet zijn best om een toegankelijk ervaring voor iedereen te presenteren, het plezier dat je uit het spel haalt is afhankelijk van hoeveel tijd je bereid bent om in de ervaring te investeren. Dat is op zich geen misdaad, maar sommige aspecten van dit door liefhebbers mede-ontwikkelde spel zijn wel zodanig slecht uitgewerkt dat het de race-ervaring te kort schiet.

Videoreview

Er zijn in principe twee manieren om Project Cars te spelen, je kunt het spel als een toegankelijke racegame behandelen door de driving assists aan te zetten, de computergestuurde tegenstanders niet té slim te maken en de algemene raceregels niet te nauw te nemen. Echter kom je dan snel tot de ontdekking dat Project Cars een ontzettend saai spel is dat nergens in uitblinkt en waar auto’s vastkleven aan het asphalt.

Op het moment dat je voor de simulatie-aanpak kiest kun je het beste uit het spel trekken. Auto’s reageren realistisch op bijvoorbeeld koude banden, waardoor je extra voorzichtig moet rijden. Een sterk pluspunt ten opzichte van andere simulatiegames — onder andere de F1-games — is dat de computergestuurde tegenstanders op 10 standen zijn in te stellen. Op deze manier zorgt de game ervoor dat het altijd een uitdaging kan presenteren die bij de speler past, ongeacht zijn ervaring met racegames.

Maar toch faalt Project Cars op een paar basisaspecten die andere racegames beter uitvoeren. De carrieremodus steekt belabberd in elkaar, jouw tegenstanders zijn zielloze andere auto’s en vaak weet je niet eens voor welk team jij rijdt. Er is geen urgentie om te presteren omdat het spel niet echt laat zien wat er op het spel staat. Het spel gaat er van uit dat de speler zelf het meeste uitzoekt en doet niets om de uitdaging om eerste te eindigen aantrekkelijk te presenteren. Daarnaast is de progressie door het spel, opgedeeld in zogenaamde tiers, slecht uitgelicht en wordt de speler nooit verteld hoe hij naar de volgende stap gaat, noch wat het einddoel is.

Project Cars eist simpelweg teveel van de speler, waar andere games veel te weinig eisen. Het tegengeluid wat het spel probeert te presenteren is nobel, maar toch slaan ze teveel door in mijn optiek. In het beste geval is Project Cars de ultieme uitdaging voor een racegamer, die met zijn racestoel en stuur honderdsten van zijn tijd af probeert te rijden. Maar vaak, voor de misschien minder fanatieke spelers, is die ideale situatie even inzicht, voordat het spel de spelers begint te vervelen.

Een ander voorbeeld is het ontbreken van een pit crew, als je banden verwisselt tijdens een race hoor je mensen dat doen, je ziet ze alleen niet. En wederom waarschijnlijk geen probleem voor de fanatieke racegamer, maar het haalt mij redelijk uit de race-ervaring. De computergestuurde tegenstanders zijn daarnaast ook niet altijd even vriendelijk, ze zijn simpelweg vaak te agressief. Dat in combinatie met het ontbreken van een een terugspoelfunctie — zoals in de Dirt- , F1- en Forza-games — levert ontzettend frustrerende momenten op. Als je na 10 rondes de race moet herstarten omdat een tegenstander jouw auto beschadigd, lopen de tranen over mijn wangen. Andersom geldt overigens hetzelfde, het gebrek aan raceregels zorgen ervoor dat jij agressiever rijdt dan nodig is, waar ik achteraf spijt van krijg waardoor het uiteindelijk een lege overwinning overblijft.