review
Jurassic World

De broertjes Zach (Nick Robinson) en Gray (Ty Simpkins) worden door hun ouders naar Jurassic World gestuurd zodat de familieband met tante Claire (Bryce Dallas Howard) weer opgekrikt kan worden. Zij is een ambitieuze zakenvrouw die achter de schermen van het enorme themapark de touwtjes in handen heeft. Waar in het eerste park authentieke dinosaurussen rondliepen, lopen er nu door mensen gefabriceerde beesten rond in Jurassic World. Met de komst van een specifieke hybride dino loopt de normaal gesproken fantastische plezierbeleving van het attractiepark uit tot een waar fiasco.

De dino’s zien er gelikt uit maar lijken niet meer dan uitvergrote hagedissen, met schubben en al. De ogen zijn wel gedetailleerd en spelen een prominente rol. Hierdoor wordt er toch een soort van menselijkheid uitgestraald. Op deze manier zijn de dieren personages die een échte filmrol te pakken hebben. Dat ze er niet helemaal realistisch uitzien maakt niet uit, zij zijn alsnog imposant en sensationeel. En dat is genoeg.

De film barst van de stereotypes. Het kleine broertje is een ware dinosaurusnerd en een jankerd. De grote broer zit in de puberteit en heeft alleen maar oog voor meisjes. Claire is een perfectionist, strikt en een controlfreak. Het park is in het honderd gestuurd en wordt gered door de held van de dag. Owen (Chris Pratt) is stoer, sterk en neemt maar al te graag de leiding. Oftewel, de alfaman in deze film. De personages zorgen niet voor veel diepgang, maar het verveelt zeker niet. Een leuke bijkomstigheid is dat het witte mantelpakje van Claire daadwerkelijk vies wordt van al dat geren in de jungle in tegenstelling tot de witte jurk van Naomi Watts in King Kong (2005). En dat vrouwen niet op hakken kunnen rennen in de jungle. Touché.

Er zijn veel bekende gezichten tussen de dinosaurussen aanwezig: Chris Pratt (Guardians of the Galaxy), Bryce Dallas Howard (The Help), Ty Simpkins (Insidious), Omar Sy (Intouchables, Samba) en Irrfan Khan (Life of Pi, Qissa: The Tale of a Lonely Ghost). De nuance tussen dieren en mensen is precies goed, waardoor de beesten ook genoeg kansen pakken om te schitteren.

Hierdoor is de film niet te overdreven. Het gaat niet zozeer om hoe cool en geweldig de dino’s zijn of hoe onethisch het laboratorium van Jurassic World bezig is, het draait juist om sterke (familie)banden tussen verschillende wezens (bloeddorstig of niet). Het is een vermakelijke film met een gestroomlijnd verhaal dat niet al te lang blijft hangen op hoe erg de situatie wel niet is. Het mist wel wat diepte, maar mede door de simpele achtergronden van de karakters en de indrukwekkende dinosaurussen kijkt de film lekker weg.