review
The Witcher 3

Nadat het spel twee keer is uitgesteld, is het dan eindelijk zover. Vorige week is namelijk The Witcher 3: Wild Hunt uitgekomen voor PlayStation 4, Xbox One en PC.

The Witcher 3 is een Actie-RPG van ongekende grootte. Als Geralt of Rivia reis je de gigantische wereld door op zoek naar je geadopteerde dochter. Ondertussen moet je veel verschillende monsters doden, help je mensen in nood en nog veel meer.

Het eerste wat opvalt is hoe prachtig de wereld is. Nog nooit eerder is zo’n grote open wereld op zo’n mooie wijze neergezet in een game. Alles in het spel, elk huis, van binnen en van buiten, elk veld of moeras is met een ongelooflijk oog voor detail gemaakt. Na tientallen uren spelen kan je je nog steeds verbazen over het uitzicht als je bovenop een heuvel staat, of over hoe mooi de zonsopgang is. Niet alleen is het visueel ongekend mooi, maar ook het geluid zorgt voor een bijzondere ervaring. Dingen zoals fluitende vogels overal om je heen op een zonnige dag, of het geluid van je galopperende paard dat door een plas water gaat, maken de belevenis levensecht en zorgen ervoor dat je volledig opgaat in het spel.

Dat is misschien ook wel het allersterkste aan The Witcher 3, afgezien van het feit dat het spel zich in een fantasiewereld afspeelt, is alles honderd procent geloofwaardig. Het verhaal en de wereld in zijn geheeld worden op een zeer volwassen wijze verteld. Het land, zijn steden en inwoners hebben allemaal hun eigen dynamiek en verhaal. Soms als je aan een optionele quest begint, denk je even: “Oh daar is er weer eentje met een zielig verhaal” en doet het je niet zoveel. Even later leer je zo’n persoon en de situatie waarin hij zich bevindt beter kennen en voel je je steeds meer betrokken. Soms zelfs zodanig dat je uiteindelijk de missie niet meer doet voor de beloning, maar omdat je ze gewoon wilt helpen.

Alles in het spel is met elkaar verbonden. Quests en mensen, of ze nou bij het hoofdverhaal horen of niet, zijn geen willekeurige elementen die over de wereld gestrooid zijn. Het zijn allemaal losse stukjes van een gigantische puzzel die uiteindelijk de wereld van het spel vormen.

Het gevechtssysteem van The Witcher is simpel, maar biedt genoeg diepte. Je hebt een knop voor een snelle aanval, een knop voor een sterkere aanval, je kan ontwijken en je kan magie gebruiken. Het is redelijk rechttoe rechtaan en hier verandert weinig in naarmate je verder komt in het spel. Gelukkig is dat niet erg, want het blijft vermakelijk en interessant. Terwijl je groepen monsters bevecht moet je goed op je hoede zijn en verschillende vijanden vragen om een verschillende aanpak. Zo kan je een luchtstoot gebruiken om vliegende beesten op de grond te laten storten, een magische val gebruiken om teleporterende geesten wat langzamer te maken, ga zo maar door.

Je kan informatie vinden over monsters, waarin staat waar ze zwak tegen zijn. Dit is een leuke toevoeging vooral omdat het ook meer achtergrondinformatie biedt. Iemand die daar niet teveel om geeft, ziet in één oogopslag wat voor spreuk hij eens zou moeten proberen, maar iemand die meer wil weten leert op deze manier een hoop over de wereld en de verschillende wezens die er wonen.

Er is veel ruimte voor de speler om te kiezen hoe hij het spel speelt en dan gaat het niet alleen over keuzes binnen het verhaal. Je kan ervoor kiezen om elk individu in nood te helpen, of om ze hun eigen boontjes te laten doppen en meteen verder te gaan met de main quest. Je kan tijdens dialogen doorvragen om absoluut alles te weten te komen over een persoon, of je kan zeggen: “Het boeit me niet, geef me de informatie die nodig is en ik ga aan de slag.” Over de keuzes binnen quests of het verhaal moet nog gezegd worden dat dit niet zo zwart-wit is als bij veel andere games. Het is niet zo overduidelijk dat als je voor optie B kiest, zus en zo gebeurt. Soms merk je tot veel later niet wat voor impact je keuze heeft gehad en het is niet zo voor de hand liggend wat anders was geweest als je voor optie A had gekozen en dat is wat het zo interessant maakt.

The Witcher 3 heeft een uitgebreid RPG-systeem. Je kan punten gebruiken om vaardigheden vrij te spelen, vaak zijn dit dingen zoals “Je snelle aanval richt 5% meer schade toe.” Dit is op geen manier baanbrekend, maar is net interessant genoeg zodat het de moeite waard is. Je kan item-upgrades vinden, kopen of als je de nodige ingrediënten hebt, laten maken. Ook zijn overal in de wereld planten te vinden, die je kan gebruiken voor het brouwen van drankjes, of olie voor je zwaarden. Zo kan je bijvoorbeeld een olie op je zwaard gebruiken waardoor je meer schade doet tegen geesten. Op deze manier kan je, als je wilt, je goed voorbereiden voor gevechten, maar echt nodig is het niet.

Misschien wel het meest verrassende aspect van het spel dat me volledig heeft gegrepen is het fenomeen Gwent. Gwent is een kaartspel binnen The Witcher 3. Je kan verschillende decks bouwen, met keuze uit vier facties, en gedurende je reis door de wereld speel je meer kaarten vrij. Maak je geen zorgen, Geralt heeft al een standaard deck op zak wat prima als basis fungeert. Een potje Gwent is kort, maar leuk. Je hoeft je absoluut niet met het kaartspelletje bezig te houden, maar als je wilt kan je vrijwel elk kooplied uitdagen en bijna allemaal geven ze je een kaart als prijs de eerste keer dat je van ze wint. Het is een simpel, leuk spelletje dat je binnen een minuut begrijpt, maar steeds gevarieerder wordt naarmate je meer kaarten krijgt en tegen verschillende tegenstanders speelt. Soms is na een zenuwslopend avontuur een wedstrijd Gwent precies wat je nodig hebt om even te ontspannen.

Nog een manier voor Geralt om te ontspannen is seks. Er zit genoeg romance in het spel, maar ook dit wordt op een volwassen wijze behandeld. Het is allemaal geen flauwe grap of een manier om tieners aan te spreken. Het spel loopt er niet mee te koop. Het is nou eenmaal een onderdeel van het leven en zo wordt het neergezet, niets meer en niets minder.

Wat toch ook besproken moet worden is de framerate die, in ieder geval op de PlayStation 4, behoorlijk instabiel is. Dit is geen ramp en doet weinig af aan het totaalplaatje. Soms is het alleen toch jammer als je door zo’n prachtige wereld rijdt en je ziet dat het net wat minder soepel loopt dan je zou willen.

Ongetwijfeld het belangrijkste aan The Witcher 3 zijn alle aspecten van de wereld, van de mensen en dorpen tot de prachtige natuur en afschuwelijke monsters. Nog nooit is in een spel op zo’n gigantische schaal zo’n levensechte en geloofwaardige wereld neergezet. Dit in combinatie met een solide en diepgaand combatsysteem, interessante quests en honderden uren aan gameplay, zorgt ervoor dat The Witcher 3: Wild Hunt misschien wel de beste single-player game aller tijden is.