review
Wolfenstein: The Old Blood

Het is het jaar 1946, de nazi’s staan op het punt om de tweede wereldoorlog te winnen en jij, B.J. Blazkowicz, gaat op een levensgevaarlijke missie in hartje Duitsland om het tij te keren. In zo’n zes uur, verdeeld over twee hoofdstukken, schiet en sluip je je een weg door Castle Wolfenstein en Wulfburg.

In het eerste deel, Rudi Jäger and the Den of Wolves, moet je je teamgenoot Wesley redden van een stereotype nazileider Rudi Jäger, die alle Amerikanen haat en bijzonder veel van martelen houdt. De omgeving, het grote nazikasteel Wolfenstein, is in eerste instantie interessant en indrukwekkend maar wordt bijzonder snel saai wanneer elke nieuwe hal of kamer lijkt op een gerecyclede versie van de vorige. Intense gevechten zijn verreweg het beste aspect van The Old Blood. Je kan uit een groot arsenaal van wapens kiezen, die allemaal hun eigen identiteit en rol hebben. Het ene moment loop als een tank met twee machinegeweren rond terwijl je alles om je heen kapot schiet. Op een andere moment schakel je vijanden van een lange afstand uit met een ouderwets geweer. Je voelt je machtig, maar tegelijkertijd ga je redelijk snel dood. Door deze goede balans zijn gevechten spannend en vermakelijk.

Helaas word je soms abrupt uit deze actie gehaald omdat de makers het tijd vonden voor een sluipstuk. Het klinkt erg negatief maar zo voelt de stealth in The Old Blood  eenmaal aan. Wanneer je net een groep schreeuwende Nazi’s afknalt, moet je zodra je een willekeurig deurtje doorgaat muisstil zijn, in angst voor de beveiliging. Hierdoor voelt de stealth-gedeelten meer aan als artificieel gecreëerde stukken, in plaats van dat de stukken een plek hebben in het grotere geheel. Daarnaast zijn sommige gebieden zo groot dat het letterlijk onmogelijk is om alle vijanden te zien, wat vaak leidt tot frustrerende situaties.

Het spel onderscheidt zich niet van de clichés die andere Nazi-spellen voort hebben gebracht, iets dat The New Order wel is gelukt door een sterk verhaal met redelijke personage-ontwikkeling. Helaas is hier in The Old Blood geen sprake van; de hoofdpersoon is een wandelende soundboard à la Duke Nukem, net iets minder overdreven. Je ontwikkelt nooit een connectie met de hoofdpersoon of teamgenoot Wesley die je het hele eerste deel probeert te redden. Je kan je afvragen of dit gestoorde Nazigebied niet meer indruk op je zou maken als de protagonist wat realistischer was, wat misschien wel het hele spel tot een hoger niveau had kunnen tillen.

Dan komt deel twee, The Dark Secret of Helga Von Schabbs, wat een nodige afwisseling met zich meebrengt. Het is alleen niet de afwisseling waar je op hoopt. Het feit dat je in een nieuw gebied rondloopt is prettig. Voor de rest is echter de grootste verandering dat de levende Nazi’s, ingeruild zijn voor zombienazi’s. Dit is even leuk, maar al snel gaat ook het neermaaien van zombies repetitief voelen.

Bovenop dit alles zit het spel boordevol kleine vervelende dingen, die zich naarmate het spel vordert gaan ophopen. Er is letterlijk geen mogelijke reden om dingen zoals ammunitie en bescherming niet op te willen pakken, maar in plaats van dat dit automatisch gebeurt zodra je er langs loopt, mag je elke keer een knop ervoor indrukken. Nou is het niet erg om iets te moeten doen in een spel, maar om in bijna elke kamer tien keer op vierkantje te moeten drukken voor elk individueel beetje bescherming, levens, of kogels, brengt niks anders dan ergernis met zich mee.

Het spel zit wel vol met easter eggs en collectibles die helaas nergens anders goed voor zijn dan achievements. Gedurende mijn avontuur kwam ik vele klompen goud tegen die helaas niet meer waarde hadden dan als achievement-voer. Misschien dat het beter geweest zou zijn om tijd en moeite te steken in het stroomlijnen van de speelervaring, dan wat extra verzamelobjecten toe te voegen.

Voor zijn lage prijs biedt Wolfenstein: The Old Blood een paar uur prima actie, wat je echter niet lang bij zal blijven. Door een interessant arsenaal aan wapens en op momenten goede gevechten, kan je je prima vermaken met het spel, echter zijn er te veel ergernissen die het spel ervan weerhouden echt goed te zijn.