review
Recensie: Dying Light

In Dying Light is freerunning je beste wapen tegen de horden zombies die de straten van de stad Harran hebben ingenomen.  Verder bewapend met alles wat je maar kunt vinden (en dat varieert van Engelse sleutels tot elektrocuterende honkbalknuppels) leg je je leven in de waag voor een opgelegde missie waarbij alle middelen het doel lijken te heiligen. De langverwachte horror-survival game van ontwikkelaar Techland (bekend van Dead Island) schiep hoge verwachtingen en kende een onstuimige release. Was dit alles het wachten waard?

De Midden-Oosters aandoende stad Harran wordt geteisterd door een zombie uitbraak en is in quarantaine gebracht om verdere verspreiding van het virus te voorkomen. De overlevende burgers in de stad vechten dag en nacht tegen de duizenden zombies om hen heen, en – niet in de laatste plaats – elkaar. Jij bent Kyle Crane, een krachtpatser die is ingehuurd door een dubieuze “humanitaire hulporganisatie” genaamd GRE. Crane wordt gedropt in het quarantainegebied om een gestolen databastand te achterhalen waarin een mogelijk geneesmiddel voor het virus staat. Door te infiltreren in de verschillende (strijd)groepen overlevenden van Harran moet Crane de dief opsporen en het bestand terugbrengen.

Nadat Crane op het nippertje uit de klauwen van een groep zombies wordt gered door een aantal verkenners uit The Tower  (het bolwerk van de “good guys” onder de overlevenden) krijgt Crane de mogelijkheid hun vertrouwen te winnen. Door missies te voltooien voor de bewoners van The Tower krijgt Crane steeds meer informatie over de situatie en raakt hij nauw betrokken bij het lot van de overlevenden.  Al gauw begint hij een band op te bouwen met de Towerbewoners en komt hij voor het aloude, clichématige dilemma te staan om moreel het juiste te doen, of zijn missie te voltooien.

Blijkbaar is hoofdpersoon Crane de enige die wat voor elkaar kijgt in Harran, want al snel doe je klusjes voor iedereen. Naast de verhaallijn kun je secundaire missies volbrengen die divers en vermakelijk zijn. Het ene moment ruim je een nieuwe safe zone in en het andere race je tegen een andere verkenner (een runner) voor de eer. De missies zijn goed opgezet, maar missen over het algemeen wat diepgang en – vooral – nut. Dit komt veelal door de weinig originele personages in The Tower, die voorspelbare dialogen voeren en je op missies sturen die vaak niets uithalen. Zo blijkt een radiotoren die je beklimt om te herstellen onbruikbaar en worden luchtdroppings met voorraden meer dan eens gepikt door andere overlevenden.

Freerunning blijkt de beste manier te zijn om je te verplaatsen in de open, stedelijke omgeving van het verwoeste Harran. De zombies beheersen de straten, die je dan ook maar beter kunt vermijden. Door jezelf vast te grijpen aan richels, balken en wat dan ook spring je van dak naar dak en maak je duikvluchten van duizelingwekkende hoogten. Vaak kun je je val breken door uit te kijken naar hopen afval, instabiele daken en soms zelfs zombies. Pas daar wel mee op, want elke vorm van herrie trekt sterkere zombies aan. En vooral ’s nachts kan dat het verschil tussen leven en dood betekenen.

Na zonsondergang betreden namelijk de Night Stalkers het strijdtoneel; gemuteerde zombies die stukken sneller en sterker zijn dan de normale. Wanneer je door een stalker wordt gespot, verandert de doorgaans onbezorgde tocht door Harran in een angstaanjagende achtervolging, die je hartslag aardig zal doen toenemen. Wapens zijn vrijwel nutteloos, maar “gelukkig” heb je een UV-zaklamp die de Night Stalkers wat op afstand houdt. Het zorgt ervoor dat, zodra de zon onder begint te gaan, een bijzonder onheilspellend gevoel je bekruipt en je stressvol beseft dat je op moet schieten. Dat wordt versterkt door je vrienden uit The Tower, die paniekerig via de radio aangeven dat je nú moet terugkomen. Harran is ’s nachts pikdonker, en wordt daardoor minder voorspelbaar. Enkel met je zaklampje voel je je echt als een van die laatste overlevenden, rennend voor je leven.

De besturing van dat rennen is fijn en met name het freerunning-aspect is prima uitgewerkt. Door de schouderknoppen van je controller te gebruiken kun je met dezelfde knop springen en in de lucht nog je richting veranderen of een richel vastgrijpen. Alles in je omgeving kan beklommen worden, met name wanneer je snel moet bewegen is het klimsysteem vloeiend en soepel. Het doet niet onder voor dat van titels als Mirror’s Edge of Assassin’s Creed.

Onderweg in het grauwe Harran vind je overal items: in de badkamerkastjes van verlaten huizen,  op daken of van vijanden die je verslaat. Het zij zombie of menselijk. Met de items die je verzamelt kun je zaken als EHBO-dozen, wapen-upgrades en Molotov Cocktails fabriceren. Met elk item dat je maakt, neemt je vaardigheid in overleven toe en kun je uiteindelijk een level omhoog gaan. Bij elk nieuw level valt een punt te investeren in de skill tree, en kun je bijvoorbeeld voor langer brandende Molotovs of meer EHBO-kisten kiezen. Hetzelfde geldt voor de vaardigheden kracht (voor het vechten) en behendigheid (het freerunnen), die je bijvoorbeeld in staat stellen zombies met een klap te verlammen en verdere sprongen laat maken.

Wegrennen van zombies is ook vaak de beste optie, maar uiteraard kun je de lopende doden ook trakteren op je vuist, voet of een mep met een van je geïmproviseerde wapens. Dat kan variëren van een klauwhamer tot kapmes, die vaak worden gevonden in de verlaten huizen of van verslagen menselijke vijanden kunnen worden overgenomen. In het vechtsysteem van Dying Light is het freerunning meegenomen, en dat is een aanwinst. Je kunt vliegende karatekicks, bottenbrekende slidings en verlammende tikken uitdelen aan je tegenstanders. Met de wapens die je vindt kun je uiteraard ook rake klappen uitdelen, maar dat wil in het begin nog wel eens wat tijdrovend zijn. Het wordt pas echt leuk als je de wat betere wapen-upgrades voor handen krijgt en bijvoorbeeld een koevoet kan uitrusten met vlammenwerper en elektrische lading. Het geeft een heerlijk gevoel wanneer je met een wat geavanceerder wapen een zombiearm of -hoofd – in slo-mo – afhakt.

Wanneer je je eenzaam begint te voelen is er altijd nog de online co-op mode, wat ervoor zorgt dat drie van je  vrienden op elk moment in het verhaal kunnen instappen om je te helpen. Daarvoor hoeven ze niet perse zelf Dying Light te bezitten. De co-op breekt de ban prima, en zorgt voor een welkome afleiding van de wat repetitieve en weinig voldoening gevende missies. Ook kan via de “Be the Zombie”-mode tijdens een van je nachtelijke wandelingen een random speler je wereld binnenvallen als ultrazombie, met meterslange tentakels en speciale aanvallen. Dat is vermakelijk en bovenal spannend, maar zorg wel voor minstens een vriend om te helpen. Anders ben je vrijwel kansloos.

Dying Light is een welkome en redelijk verfrissende aanvulling in het uitpuilende genre van zombie survival games, maar voor mijn gevoel ontbreekt er een wat diepere laag. Het verhaal is te voorspelbaar; niet diepgaand genoeg. Met een paar ijzersterke dialogen of plottwisten zou er nog veel meer uitgehaald zijn. Dat neemt niet weg dat het freerun-systeem buitengewoon goed is en zombies neermeppen, elektrocuteren of in brand zetten zeer vermakelijk blijft. Vermakelijk genoeg om de wat repetitieve missies en gameplay te compenseren, aangevuld met de co-op die je vrienden in staat stelt je te komen helpen of gewoon om lol te hebben met het verzinnen van nieuwe manieren om zombies voorgoed te doden.