nieuws
After the Tone

After the Tone van Digna Sinke is een psychologisch drama met een radicaal minimum aan middelen. De kracht zit voornamelijk in het scenario van Henk Burger.

Wie gebruikt er vandaag de dag nog zijn voicemail? Onno, de absente hoofdpersoon uit After the Tone, in ieder geval niet, maar hij had best zijn omgeving even daarvan kunnen verwittigen. Nu maakt zijn hele omgeving zich ongerust! Het leven van een jonge, succesvolle kunstenaar wordt in After the Tone gereconstrueerd door het middel van onbeantwoorde voicemails. Het eenvoudige concept klinkt op het eerste gehoor wat saai, maar doordat het hardnekkig en zonder enige uitzondering wordt doorgevoerd levert het een bijzondere film op.

After the Tone speelt zich geheel af op dat moment na de piep, als de beller de voicemail mag inspreken. De gebelde in kwestie is Onno, die een jaar lang verzuimt zijn telefoon op te nemen. Het enige moment dat we getuige zijn van zijn aanwezigheid, is het begin. We horen het bericht dat hij afwezig is en het verzoek een boodschap in te spreken, we zien echter alleen een boom. De hele film is gebouwd rondom de suggestie van personen op een locatie: we horen iemand uit het leven van Onno, zoals zijn zakenpartner (Dragan Bakema), zijn zus (Rifka Lodeizen), zijn moeder (Olga Zuiderhoek) of zijn vriendin (Josefien Hendriks), maar zien niets anders dan een shot van de omgeving (zoals in de foto hierboven). Terwijl we horen hoe het leven van zijn naasten sinds zijn verdwijning verandert, maar ook hoe de wereld om hem heen niet stilstaat, blijft het gissen waarheen Onno is vertrokken.

De experimentele, minimale vorm maakt After the Tone zonder meer een opmerkelijke filmervaring. Met alleen de voicemailberichten wordt een hele sociale kring van familie, geliefden, zakenpartners gecreëerd. Vraag is wel of dit op het conto van regiseusse Sinke of van scenarist Burger kan worden geschreven. De beelden geven sturing aan het verhaal en de identificatie van de personages, maar als hoorspel – zo was het in eerste instantie ook bedoeld – zou het scenario ook gemakkelijk overeind blijven staan. Met enkel stem wordt een veelvoud aan emoties getoond, van de aanvankelijke irritatie dat iemand niet terugbelt, via de verontschuldiging voor die irritatie – “je reageert niet, je bent toch niet boos?” – tot ongerustheid. Iedereen gaat anders met de verdwijning om: zus Annet zoekt haar toevlucht tot een new-agerige toverkol en besluit ritueel afscheid van Onno te nemen, moeder put hoop uit mediaberichten over verdwenen mensen die plots weer opduiken, vriendin Saskia probeert hem achterna te reizen door middel van bankafschriften. Tegelijkertijd gaat het leven verder, liggen de contactlenzen nog bij de opticien te wachten en schakelt Nuon een incassobureau in om de openstaande rekening betaald te krijgen. En dat enkel met een landschapshot en een voice-over, want Sinke wijkt nergens af van haar zelf opgelegde regels.