nieuws
Recensie: The Wolverine

In de nieuwste Marvel-film The Wolverine reist mutant en X-man Wolverine af naar Japan om daar met willekeurige mensen op de vuist te gaan.

Meer dan de bovenstaande omschrijving heeft het plot van The Wolverine niet om het lijf. Zoals het een Hollywood-kaskraker betaamt is Logan, beter bekend als Wolverine (Hugh Jackman), een rauwe, emotioneel beschadigde vechtersbaas tot de rand gevuld met testosteron. Nadat hij als een wederopstanding van Jean Valjean zonder zangstem jarenlang in het bos bivakkeert, wordt hij in een vliegtuig naar Japan gezet. Eenmaal aangekomen en een stuk of twintig lijken later raakt hij verwikkeld in een opvolgingsstrijd binnen een rijke Japanse familie en met geen andere motivatie dan ‘nu ik er toch ben’ jaagt hij zijn adamantium klauwen in elke Yakuza die hij tegenkomt.

Logan wordt tijdens zijn toeristische tochtje door samurai- en ninjaland Japan vergezeld door twee oosterse schoonheden, Mariko (Tao Otamoto) en Yukio (Rila Fukushima). De één dient voor de mooie plaatjes en als romance voor Logan; de ander dient als persoonlijke vechtassistente. De dames dienen enkel als een object voor Logan om te redden, te beschermen of te beminnen: een andere levensvervulling lijken ze niet te ambiëren. Verder wordt heel Japan bevolkt door Yakuza, Samurai of ninja’s, afgewisseld met corrupte politici en zakenlui.

Gelukkig draait een actiefilm niet om identificatie of medeleven met de personages, maar om rauwe actie. Ook The Wolverine is afgeladen met computereffecten die nét niet overtuigen en actiescènes die te lang duren en geen dynamiek kennen. Steeds verder escaleert in actiefilms het idee van wat ‘radicaal’ is. Dat binnen tien minuten van de film Logan de atoombomontploffing van Nagasaki voor zijn neus overleeft is tot daar aan toe, maar dat zijn Japanse kameraad niet overlijdt aan de hitte, laat staan de daaropvolgende straling, is simpelweg belachelijk. Hoewel, Indiana Jones en Batman deden dit ook vrolijk en harkten alsnog stapels geld binnen, dus daardoor zal Hollywood niet ontmoedigd raken.

En net als in zo veel actiefilms de afgelopen jaren, is The Wolverine zo schokkerig en hectisch gefilmd dat er in een zee van effecten en massamoord geen duidelijk shot genomen wordt dat het spektakel eer aan zou kunnen doen. Er gebeurt een hoop, maar er is niets van te zien. James Mangold regisseert zo volgens het boekje dat zijn werk volledig inwisselbaar is met vrijwel elke actiefilm van dit jaar. De kers op de slagroom van The Wolverine zijn de wederom overbodige 3D-effecten die hun prijsverhoging van het bioscoopkaartje niet rechtvaardigen.

In de traditie van grote voorjaarsfilms als Star Trek: Into Darkness en Man of Steel is ook The Wolverine een overbodige toevoeging aan een heel gauw versleten filmprincipe dat meer dollars in effecten en actie een betere film opleveren. Hoewel The Wolverine wat humor bevat en fantastisch geluid heeft, wordt het hoog tijd voor iets anders.