nieuws
Impressie: Vikings

History komt met zijn eerste fictieve dramaserie: Vikings. Met een aardig budget wordt het verhaal verteld over Vikingen, vanuit de Vikingen zelf. Het is een frisse kijk op een volk dat de geschiedenis voornamelijk is ingegaan als gehorende barbaren die slechts plunderen en verkrachten.

History moet met argusogen naar de enorm toename van geschiedenisseries als kijkcijferkanonnen hebben gekeken. Series zoals Spartacus, The Tudors, The Borgais en misschien zelfs wel Game of Thrones doen het goed bij de kijkers en in meer of mindere mate bij de recensenten. Vikings is het antwoord van History op deze series, zijn allereerste, met in totaal negen afleveringen van ongeveer een uur per aflevering. Momenteel is Vikings aangekomen bij de vierde aflevering.

Het Westen als het beloofde land
Het is het einde van de achtste eeuw en Vikingen zijn op plundertocht door de Baltische staten. Een jaar later gaat er weer geplunderd worden. Ragnar Lothbrok (Travis Fimmel) heeft verhalen gehoord van grote rijkdommen die te halen zijn in het westen. Zat van de tochten naar de Baltische staten probeert hij graaf Haraldson (Gabriel Byrne) er van te overtuigen naar het westen te varen. In zijn oren klinkt dit beloofde land als een sprookje en maakt de beslissing om weer naar het oosten te gaan. Ragnar blijft geloven en besluit dan zelf maar een boot te laten maken en met een groep krijgers het onbekende in te varen; dit tot groot ongenoegen van Haraldson.

Hoog tempo, weinig drama en veel actie
Vikings duikt dieper in de cultuur van de Vikingen: hoe hun samenleving werkt, hoe de mensen waren en wat zij deden én waarom. Het is daarmee nog geen documentaire, Vikings blijft entertainment. De nadruk blijft liggen op actie door plunderen, maar er wordt wel een kijkje in de keuken gegeven. Ragnar is een aardige jongen en de meeste van zijn maten ook, er zijn slechts enkele rotte appels die het clichébeeld dat we van Vikings – als gewetenloze moordenaars – bevestigen. Daarmee is Vikings wel een serie met een duidelijk toon tussen goed en kwaad.

Protagonist Ragnar plundert wel, maar doodt niemand die het niet verdient en lijkt er niet van te genieten; zo kan er toch met hem meegeleefd worden. Graaf Haraldson, de antagonist, daarentegen is een omhooggevallen en onbekwame leider. Dit soort grote tegenstellingen zijn eigenlijk uit de tijd. Denk aan hitseries als The Walking Dead, Breaking Bad en Game of Thrones waarin constant een een gevecht voor betekenis gaande is of personages nou goed of slecht, sympathiek of onsympathiek, zijn. Wanneer dit soort tekortkomingen beginnen op te vallen worden de hoofdpersonages gekatapulteerd in een scene met veel geweld, gevechten en bloed. Het goede tempo en langzame scènes snel uit hun roest trekken, maakt het geheel levendig genoeg om de minpunten te accepteren.

[one_half][/one_half][one_half_last][/one_half_last]

Een top-serie is Vikings niet en dat zal het ook wel nooit worden. Het verhaal is wat magertjes, de personages zitten te vast in duidelijke rolpatronen en het verschil tussen het acteertalent van de acteurs is goed te merken. Nog raarder zijn de verschillende accenten van de acteurs die nergens op lijken te slaan. Het is een rare mengelmoes van Zweeds Engels, Amerikaans, Brits en Canadees. En dat terwijl ze allemaal Vikingen uit hetzelfde dorp moeten voorstellen.

Vikings is een geslaagde combinatie van een interessante geschiedenisles met genoeg actie. De serie heeft een stevig tempo en er wordt in geen enkele aflevering tijd verspild. Een slimme zet, want de wat matige dialogen vallen hierdoor niet op. Het is ieder geval al een verademing om Vikingen in ieder geval een keer niet als grommende onmensen met gehoornde helmen te zien. Vikings pretendeert dan ook niet heel gelaagd of knap te zijn, maar simpelweg een leuk uurtje televisie te zijn.