nieuws
Het Filmarchief: Harry Potter, Dinosaur en meer

Een nieuwe week, een nieuw filmarchief. In onze wekelijkse geschiedenisles bespreken we deze keer Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1, Dinosaur en The Exorcism of Emily Rose. 

Ik prijs mezelf ontzettend gelukkig dat ik van de “Harry Potter“-generatie ben. Alle acht films heb ik in de bioscoop gezien en elke keer werd ik niet teleurgesteld. Niet alle generaties hebben zo’n sterke filmfranchise waar ze groot mee zijn geworden. Het sterke aan de Harry Potter-films is dat ze qua sfeer en insteek met ons meegroeien; kijk bijvoorbeeld naar het verschil in atmosfeer tussen Harry Potter and the Philosopher’s Stone en Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1. De donkere, thriller-achtige setting maakt het zevende deel van de reeks een echte nagelbijter. De naderende confrontatie tussen Voldemort en Harry zorgt voor een enorme spanningsboog. De volwassen Harry lijkt totaal niet op de kleine, ietwat nerderige jongen die we in de eerste film hebben leren kennen. Wij, de “Harry Potter“-generatie, hebben Harry, net als onszelf, volwassen zien worden en binnen de filmindustrie is dat een uniek gegeven.

Al zo lang ik me kan herinneren houd ik filmavondjes met mijn beste vriendin; gewoon lekker de hele avond films kijken. Op een gegeven moment waren we wel een beetje klaar met elke keer maar die romantische komedies en zochten we een ander genre. Uiteindelijk kwamen we uit bij horror. Hoewel we eigenlijk allebei stiekem helden op sokken zijn en horror veel te eng vinden, hebben we ons er toch aan gewaagd. Onze eerste echte horrorfilm was The Exorcism of Emily Rose. Ik kan me eerlijk gezegd vrij weinig herinneren van het verhaal. Maar ik weet wel dat we sindsdien, hoe eng we The Exorcism of Emily Rose ook vonden, trouw zijn gebleven aan het genre horror. Tot op de dag van vandaag kijken we samen alleen horrorfilms. Wel sluiten we altijd af met een komedie, om het allemaal weer wat minder eng te maken.

Mijn vader en ik liepen vinger aan hand door de straten van Den Haag. Wij kwamen net uit de bioscoop op het Buitenhof, waar we de film Dinosaur hadden gezien. Mijn angst dat er een gigantische dinosauriër door de straat op mij af zou komen rennen was flink aanwezig; de film had zo’n indruk gemaakt dat ik steeds vluchtig over mijn schouder keek. In de film komen de dino’s happend en stampend op je af, vooral de rode Tyrannosaurus Rex, en ik was bang dat hij mij opwachtte in de smalle straten van Den Haag. Het geronk van een auto in de straat naast ons klonk verdacht veel op het gegrom van deze rode vleeseter. De slagen van mijn hart gingen steeds sneller. Mijn vader merkte dat en zette mij op zijn nek. Mooi. Vanaf daar kon ik pas echt alles goed overzien. Er was geen enkele kans dat de rode Tyrannosaurus Rex mij hier zou vinden!