nieuws
Het Filmarchief: Se7en, The Blues Brothers en meer

Er zijn door de jaren heen rond deze periode veel bekende, leuke films in première gegaan. Dat blijkt na onze wekelijkse reis door de tijd voor “het Filmarchief”. We hebben de leukste films voor jullie uitgezocht en deze week zijn dat Se7en, The Blues Brothers, Sint en A History of Violence geworden. We hebben aan onze redactie gevraagd wat zij van deze films vonden.

Een bizarre, ongelooflijke slechte film. Maar dat verwachtte of wist je waarschijnlijk al. Het idee van een griezelige Sint of ‘familiefilm gone wrong’ vind ik echter briljant. In een tegenstrijdige zoetsappige context van de Sinterklaasviering moet een horrorfilm wel voor vreemde situaties zorgen. Zo ook toen ik Sint voor het eerst zag. Tijdens een studentenweekend waarin pakjesavond werd gevierd, leek het de commissie leuk om van tevoren een film op te zetten. ‘Om helemaal in de Sinterklaassfeer te komen!’ Het mag duidelijk zijn dat Sint dan niet echt geschikt is. Het werd zelfs zo erg dat studenten verbeten de ruimte uit liepen en de mensen die wél wilden kijken hen een vernietigende blik toewierpen. Ik kon er wel om lachen. Ook om de film.

Sinds hij te zien was als Aragorn in de Lord of the Rings-trilogie, ben ik groot fan van acteur Viggo Mortensen. Juist omdat ik hem zo’n goede acteur vind, ben ik een tijd geleden op onderzoek gegaan naar de films waarin hij nog meer speelt. Zo kwam ik uiteindelijk terecht bij de film A History of Violence (2005). Deze film gaat over een restauranteigenaar genaamd Tom (Mortensen), waarvan zijn leven op zijn kop staat wanneer hij bezoek krijgt van een paar maffiosi die beweren dat hij iemand anders is dan wie hijzelf zegt te zijn. Hoewel ik natuurlijk al overtuigd was van Mortensens acteerprestaties, was ik echt onder de indruk van A History of Violence. De film is mij voornamelijk bijgebleven omdat ik het een zo’n intelligente film vind. Dat klinkt misschien raar, maar de combinatie van spanning en het ontbreken van belangrijke informatie over Tom werken perfect. Je kan A History of Violence dan ook stiekem wel een perfecte film noir noemen, Ik vind het zeker een aanrader.

Waanzinnig, luguber en doodeng. Se7en werd als één van de eerste films toegevoegd aan mijn dvd-verzameling. Er zouden daarna nog heel veel klassiekers van regisseur David Fincher volgen. Ik was hooguit veertien toen ik de film voor het eerst zag en ik was gelijk verkocht. Al was het alleen maar omdat Kevin Spacey erin speelt en ook nog eens in de rol van een ziekelijke psychopaat. In weinig films komen zijn toegeknepen ogen en dubbelzinnige grijns zo goed tot hun recht. Se7en vertelt het verhaal van een seriemoordenaar die zijn slachtoffers uitkiest op de zeven hoofdzonden die zij begaan. De moorden worden keer op keer op een originele maar afschuwelijke wijze uitgevoerd. Sommige scènes bleken dan ook te heftig voor televisie. Zo werden de shots met het ‘lustwapen’ bijvoorbeeld uit de film geknipt toen hij voor het eerst te zien was op de BBC. Zelf vond ik de verwerking van de zonde luiheid misschien nog wel het gruwelijkst.

In de scène wordt op expliciete wijze getoond hoe erg het slachtoffer gemarteld is. Als je goed kijkt zie je ook dat het slachtoffer drie armen heeft, waarvan één een prothese voor moet stellen. Se7en bevat meer leuke details voor de oplettende kijker: zo beginnen alle gebouwen in de openingssequentie met het nummer zeven. Ook leuk: in de openingstitels werd de naam van Kevin Spacey opzettelijk niet vermeld, zodat de kijker verrast zou worden door de identiteit van de moordenaar.

Ik kan me niet veel herinneren van de eerste keer dat ik The Blues Brothers heb gezien, maar wat me het meeste is bijgebleven van deze film is de iconische stijl en de muziek. Gekleed in een zwart pak, een zwarte zonnebril en een zwarte hoed spelen John Belushi en Dan Ayrkoyd misschien wel de beste rollen van hun leven. The Blues Brothers is daarnaast een van de weinige komedies die de tand des tijds moeiteloos heeft overleefd en nog steeds grappig is. Je kunt zeggen dat de rol van Elwood de grote doorbraak was voor Dan Aykroyd: enkele jaren later speelde hij in een andere grote jaren ’80 hit, Ghostbusters (1984). Bekende liedjes als “Minnie the Moocher” en natuurlijk het alom bekende “Everybody Needs Somebody to Love” passeerden de revue. Ik betrap mezelf nog altijd af en toe op het schaamteloos meeschreeuwen van vooral dit laatste nummer. Al met al kan The Blues Brothers nog altijd gezien worden als een klassieker in de filmgeschiedenis.